Αυτό το λεπτό όριο μεταξύ απόλαυσης και κατάχρησης, το όνομά του: εθισμός. Πόσο ύπουλο, εισβάλλει στις ζωές μας σαν ένας κακός εφιάλτης που μετατράπηκε με το έτσι θέλω σε πραγματικότητα. Ίσως και όχι για την ακρίβεια. Ο εθισμός δεν είναι κάτι που προκύπτει. Πρέπει να του ανοίξεις την πόρτα, να τον προσκαλέσεις στο σπιτικό σου και να τον υποδεχτείς σαν τον ονειρικό καλεσμένο. Έτσι, θα μετατραπεί σιγά σιγά σε ένα φάντασμα που θα σε στοιχειώνει μέρα νύχτα.
Ο εθισμός είναι κάτι που μπορεί να «συμβεί» σε εσένα ή σε κάποιον άλλον, συγγενή, φίλο, σύντροφο. Πότε όμως άραγε πονάει περισσότερο; Όταν βλέπεις αυτόν τον άλλον, τον αγαπημένο να καταστρέφεται σιγά σιγά από έναν εθισμό που έχει γίνει όλη του η ζωή; Ή μήπως όταν είσαι εσύ ο ίδιος «θύμα» μίας συνήθειας;
Γιατί αυτό είναι ο εθισμός. Μια συνήθεια που στην αρχή φαίνεται «άκακη», αθώα. «Μία φορά μονάχα, μία μόνο φορά και θα είναι και η τελευταία. Δε χρειάζεται να γίνει συνήθεια». Και με αυτά τα λόγια, τις σκέψεις ξεκινούν όλα.
Ο εθισμός δε χρειάζεται να είναι κάτι «τεράστιο», κάτι τρανταχτό. Τον συνδέουμε συνήθως μόνο με τις ναρκωτικές ουσίες. «Κόκα», ηρωίνη και ένα σωρό άλλα, δεν είναι μόνο αυτά που μπορεί να έχουν καταστρεπτικές συνέπειες για τις ζωές μας. Το τσιγάρο, το φαγητό ακόμη και το σεξ μπορούν να μετατραπούν πολύ εύκολα σε εθισμό. Αλλά και πιο μικροί εθισμοί όπως ο καφές ή απλά μία κακή συνήθεια που δε λέμε να σταματήσουμε, μπορεί να είναι εξίσου «επικίνδυνα».
Πράγματι, εθισμός από εθισμός διαφέρει. Υπάρχουν εκείνοι που είναι περισσότερο και αυτοί που είναι λιγότερο καταστροφικοί. Δύσκολα ξεμπλέκεις με τα ναρκωτικά αν μπλέξεις. Είναι θέμα σωματικό από ένα σημείο και μετά. Όπως γίνεται και με το φαγητό λόγου χάρη σε πολλές περιπτώσεις. Μα η παγίδα δεν κρύβεται στο σώμα, αλλά στο μυαλό. Στο μυαλό, γιατί αυτό έχει τον έλεγχο για τα πάντα.
Δεν είναι εύκολο να παλεύεις με το ίδιο σου το μυαλό, τα συναισθήματα που σε περιτριγυρίζουν. Συνήθως κάθε εθισμός ξεκινά σαν ένα «καταφύγιο», ένα αδιέξοδο που τίθεται σαν λύση στα προβλήματα της καθημερινότητας. Μία δόση της κακής αυτής συνήθειας και η πραγματικότητα σταματά να υπάρχει προσωρινά στο νου. Και σταδιακά αυτό γίνεται εξάρτηση.
Η ψευδαίσθηση αυτή, ότι η πραγματικότητα μπορεί να πάψει να υπάρχει με το ρούφηγμα ενός τσιγάρου, την δόση ενός ναρκωτικού, τη διαρκή κατανάλωση φαγητού, τα δύο, τρία, τέσσερα και ούτε καθεξής ποτήρια αλκοόλ, δεν είναι η λύση. Δεν είναι η απάντηση στα προβλήματα. Καμιά φορά φαντάζουν «ιδανικά», καθώς δε χρειάζονται προσπάθεια, κόπο για να τα κάνεις.
Έτσι, οι εθισμοί με αυτήν την ευκολία τους που φαντάζει μαγευτική, σαν σειρήνες σε έλκουν στα δίχτυα τους, ώσπου να μη μπορείς να ξεμπλέξεις. Γιατί γι’ αυτό πρόκειται, για δίχτυα. Δίχτυα που σε τυλίγουν και σε πνίγουν ολοένα και περισσότερο μέχρι να σε φτάσουν στα όριο σου και να απογίνεις μια για πάντα.
Τι κάνεις λοιπόν; Δεν προσκαλείς τον εθισμό στο σπιτικό σου. Δεν τον αφήνεις να σε μολύνει. Ούτε τη ζωή, ούτε το μυαλό, ούτε και το σώμα σου. Σκέψου το εγώ σου σαν ναό, που τίποτα ακάθαρτο δε μπορεί να το εισβάλλει. Και αν έσφαλες; Και αν άφησες έναν εθισμό, μια κακή συνήθεια να σε κυριεύσει; Ε, λοιπόν ποτέ δεν είναι αργά για να ζήσεις, να ζήσεις αληθινά και αξιοπρεπώς. Γι’ αυτό τόλμα, αντιμετώπισε την πραγματικότητα και σταμάτα να προτάσσεις δικαιολογίες που στο τέλος θα σου κοστίσουν ακριβά μια για πάντα..
