Προσοχή με τις πορσελάνινες κούκλες!
Εκκρεμότητες! Αυτό νιώθω πως έχω αφήσει! Εκκρεμότητες με το παρελθόν ή μάλλον το παρελθόν έχει αφήσει εκκρεμότητες με εμένα! Δεν ξέρω αν πάνε μαζί αυτά τα δύο. Πάντως, τώρα τελευταία το μυαλό μου έχει ξεκινήσει να παίζει περίεργα παιχνίδια. Έχει ξεκινήσει να παίζει με τις σκιές και το φως. Πράγμα που σημαίνει, ότι ξυπνάει η μνήμη! Δείγμα κακού οιωνού! Λογικά πλησιάζουν οι παράξενες μέρες μου! Πλησιάζουν ή έχουν φτάσει ήδη και απλώς παίζουμε κρυφτό; Δεν μπορώ να καταλάβω τί ακριβώς συμβαίνει. Να… απλώς το αφήνω να με παρασύρει. Πάω με τα νερά του, με σκοπό ν’ ανακαλύψω αυτό που κρύβεται από πίσω! Δεν γίνεται…κάτι θα υπάρχει…κάτι θα συμβαίνει! Έτσι δεν είναι; Έτσι πρέπει να είναι!
Δεν σου ζητάω να με καταλάβεις! Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Να με ακούσεις θέλω μόνο. Έχεις μάθει να μιλάς, αλλά όχι ν’ ακούς! Δημιουργείς άσκοπη βαβούρα στην ζωή σου! Άσκοπη βαβούρα, μόνο και μόνο γιατί δεν αντέχεις να μένεις μόνος σου. Μάλλον, δεν θα έτυχε να διαβάσεις το “Όσο μπορείς”. Μάλλον, δεν έχεις μάθει ότι έτσι εξευτελίζεις την ζωή σου. Μάλλον δεν έχεις αντιληφθεί, ότι θα σου γίνει ξένη και κουραστική. Αφού το ξέρουμε και οι δύο ότι δεν είσαι εσύ! Γιατί το προσπαθείς; Γιατί προσπαθείς να ταιριάξεις σε αυτή; Φύγε από κει! Μείνε και λίγο μόνος. Μείνε, για να δεις ποιός είσαι και τί θες! Γιατί δεν ξέρεις πού βαδίζεις! Δεν ξέρεις τί θες, αλλά ακόμα και αν ξέρεις τί είναι αυτό το οποίο θες, δεν ξέρεις πώς και από πού θα το πάρεις. Κανείς κύκλους! Κύκλους γύρω από τον εαυτό σου και έχεις ζαλιστεί. Μα…καλά δεν το βλέπεις;
Σταμάτα! Θα πέσεις! Θα πέσεις και εγώ δεν θα μπορέσω να σε κρατήσω, πριν πέσεις κάτω! Δεν θα μπορέσω γιατί δεν είμαι πια εδώ! Έχω φύγει εδώ και καιρό! Ευτυχώς δεν λες; Αφού, εμείς οι δύο μαζί δεν κάνουμε! Δεν λειτουργεί αυτό το πράγμα. Είναι χάσιμο χρόνου! Πίστεψέ με, δεν έχω την πολυτέλεια να σπαταλώ τον χρόνο μου άσκοπα! Έχω αλλά πράγματα να κάνω! Εσύ είσαι βάρος! Μου φορτώνεις βάρος στις πλάτες μου, και δεν το θέλω. Μα…καλά, δεν το βλέπεις ότι τα γόνατά μου έχουν λυγίσει; Αα…ναι! Το είχα ξεχάσει! Ξέρω, ξέρω, δεν σε νοιάζει και πολύ! Δεν σε νοιάζει, αρκεί να μην είναι δικό σου το βάρος! Αρκεί να μην είναι στις δικές σου πλάτες! Το τί θ’ απογίνουν όλοι οι υπόλοιποι σε αφήνει παγερά αδιάφορο! Βασικά αυτό ήσουν πάντα! Αδιάφορος! Ένα εγωκεντρικό και κομπλεξικό πλάσμα! Σου έχω νέα! Ο κόσμος, δεν περιστρέφεται γύρω από εσένα! Ποτέ δεν το έκανε εξάλλου! Άσχετο που εσύ αυτό αποζητούσες! Έτσι δεν είναι; Την προσοχή όλων δεν επιδίωκες; Αλλά, δυστυχώς για σένα δεν την είχες! Πράγμα, που σε τρέλαινε! Θα έκανες τα πάντα για λίγη προσοχή! Κι ας μην το παραδέχεσαι ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό!
Ν’ ανάψω το φως; Να το ανάψω, μήπως επιτέλους δεις τον πραγματικό σου εαυτό στον καθρέφτη ή μήπως φοβάσαι ότι αυτό που θα δεις θα σε τρομάξει; Η ερώτησή μου είναι η εξής, έχεις τολμήσει ποτέ να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη, στο φως της ημέρας; Αν ναι, τότε αυτό που αντίκρισες το βρήκες ωραίο; Όχι, όχι, δεν μιλάω για το φαίνεσθαι, αλλά για το είναι σου! Σε περίπτωση που δεν έγινα αρκετά κατανοητή, αναφέρομαι στο μέσα σου, και όχι στην εξωτερική εμφάνιση! Διότι, τί να την κάνεις την εξωτερική εμφάνιση, αν είναι άσχημο το μέσα; Όταν φύγει το καλοφτιαγμένο περιτύλιγμα, τότε τί θα μείνει; Έχουμε μάθει να εστιάζουμε στο απ’ έξω, και ξεχνάμε να δούμε το μέσα! Μόνο που το απ’ έξω, αλλοιώνεται στο πέρασμα του χρόνου. Φθείρεται, και αυτό που παραμένει αναλλοίωτο είναι το μέσα των ανθρώπων! Έχουμε μάθει να καλύπτουμε τις ατέλειές μας, με πολύ μακιγιάζ, και όταν έρχεται η ώρα να το βγάλουμε, κάποιοι από εμάς νιώθουμε αμήχανα! Αμήχανα και ίσως και εκτεθειμένοι!
Μένουμε και κοιταζόμαστε στους καθρέφτες μας, λίγο πριν αφαιρέσουμε από το πρόσωπό μας, την αψεγάδιαστη όψη μας και σκεφτόμαστε, ότι αυτό ήταν! Τώρα ήρθε η ώρα να το αποχωριστούμε, και θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα! Όσο άσχημη ή ωραία και αν είναι! Γιατί άραγε, μας είναι τόσο δύσκολο ν’ αποδεχτούμε την πραγματικότητα, και προσπαθούμε διαρκώς να την αλλάξουμε; Γιατί δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε, μ’ αυτή την ιδέα; Αυτό προσπαθώ να καταλάβω! Δεν ξέρω αν σου ακούγομαι περίεργη! Δεν ξέρω, ίσως και να είμαι κατά κάποιον τρόπο! Βλέπεις, εμένα με ενδιαφέρει η ουσία των πραγμάτων! Τί να κάνεις μια πορσελάνινη όψη, την οποία φοβάσαι να την πιάσεις στα χέρια σου; Φοβάσαι, διότι με μια λάθος σου κίνηση, μπορεί ν’ αποβεί μοιραία. Θα σπάσει! Κι αν δεν σπάσει, να είσαι σίγουρος ότι θα ραγίσει! Κι αν ραγίσει ξέρεις τι θα γίνει; Θα βγουν στην επιφάνεια, όλα όσα προσπαθούσαν να κρυφτούν πίσω από την αψεγάδιαστη όψη! Άρα…άδικος κόπος η τόση προσπάθεια που κατέβαλες, προκειμένου να την φτιάξεις. Από την άλλη, ποιά είμαι εγώ, που θα στην χαλάσω; Δεν θέλω να έχω τέτοια ευθύνη στα χέρια μου!
Όταν χαλάς κάτι, πρέπει είτε να το φτιάξεις, είτε να το πετάξεις, είτε να το αντικαταστήσεις, και εγώ δεν είμαι διατεθειμένη να κάνω τίποτα από τα παραπάνω. Δεν είναι δική μου δουλειά! Δεν μπορώ, ούτε και θέλω να παίξω με κάτι τόσο εύθραυστο! Βγάλε την μάσκα αν θες και έλα να τα πούμε! Έχω μάθει από μικρή, πως δεν πρέπει να αγγίζω οτιδήποτε σπάει εύκολα! Δεν ξέρω αν αυτό είναι σωστό ή λάθος, όμως έτσι έμαθα και έτσι θέλω να πορευτώ στην ζωή μου! Δεν μπορώ να ζω με αυτό το άγχος και τον φόβο! Άσε με καλύτερα στην ησυχία μου! Αν σπάσει κι αυτό που βγει από κει μέσα δεν μου αρέσει, εγώ τί πρέπει να κάνω; Πώς θα το αντιμετωπίσω; Άσε καλύτερα που σου λέω! Μακριά! Άσε που πάντα με τρόμαζαν οι πορσελάνινες κούκλες! Έχουν κάτι το τρομακτικό αν τις προσέξεις λίγο καλύτερα! Μου προκαλούν μια περίεργη ανατριχίλα. Αν θες ρώτα και την καλύτερή μου φίλη. Κάθε φορά που μπαίνω στο δωμάτιό της, τα ίδια που λέω σε σένα λέω και σε εκείνη, όταν βλέπω τις κούκλες της. Απορώ πως κοιμάται, ενώ τις έχει απέναντί της! Ίσως πάλι και να είμαι εγώ η υπερβολική της υπόθεσης. Ίσως πάλι και να είμαι απλά ένας ανασφαλής άνθρωπος, που ψάχνει να βρει τα πατήματά του σ’ αυτή την ζωή!
