Η τοξική σχέση ανάμεσα σε εμένα και την αδερφή μου… Είναι πάντα ιδανικές οι συνθήκες, στη σχέση με το αδερφάκι σου; Τι γίνεται όμως όταν δεν αναγνωρίζεις, το ίδιο σου το αίμα; Πως πρέπει να κινηθείς ώστε, αυτή η τοξική σχέση να μη σου κάνει άλλο κακό;
Με την αδερφή μου έχουμε 6 χρονιά διάφορα ηλικίας. Βγήκαμε από την ίδια κοιλιά. Και όμως είναι σαν να μιλάω, για έναν ξένο άνθρωπο. Ελάχιστες είναι οι φορές νοιώθω ότι με νοιάζεται, τις περισσότερες φορές, νοιώθω ότι δεν την αναγνωρίζω. Ήρθες στη ζωή μου όταν ήμουν 6 χρονών, έφεραν στο σπίτι η μαμά και ο μπαμπάς ένα μικρούλι πλασματάκι, που φαινόταν να χρειάζεται φροντίδα και προστασία.
Από κει και πέρα τα χρόνια πέρασαν, και η αλήθεια είναι πως μου ήσουν λίγο αδιάφορη, δεν είχαμε τίποτα κοινό. Δεν ξέρω αν φταίνε οι χαρακτήρες μας, αν φταίνε οι γονείς μας. Δεν ξέρω. Τα χρόνια πέρασαν. Έγινες 18 χρονών και εγώ ήμουν 24. Έφυγες από το σπίτι για να πας να σπουδάσεις. Και εκεί προσπάθησα να έρθουμε πιο κοντά, γιατί το χάσμα που είχαμε δεν ήταν τόσο μεγάλο πλέον.
Εκεί άρχισαν τα προβλήματα… Άρχισες να μου βγάζεις παράπονα, ότι δεν σου στάθηκα όταν ξεκίνησε η περίοδος εμμηνόρροιας σου. Δεν σου στάθηκα όταν φιλήσεις για πρώτη φορά αγόρι. Κι όλα αυτά μου τα κρατούσες. Όχι απλά δεν μου τα λεγες, απλά με προκαλούσες να έχουμε καυγάδες και φασαρίες. Όταν βγαίναμε με φίλους και φίλες μου, προσπαθούσες να με γελοιοποίησης, προσπαθούσες να με μειώσεις. Ποτέ δεν είπα τίποτα, και δεν μίλησα γιατί είσαι η μικρή αδελφή μου, και πάντα ήθελα να σε προστατεύω. Να σου δώσω όση περισσότερη αγάπη μπορούσα. Άλλωστε λένε το αίμα νερό δεν γίνεται.
Είναι πολύ άσχημο να σε καταλαβαίνουν ξένοι άνθρωποι, αλλά όχι το ίδιο σου το αίμα. Και μιλάω για την αδερφή μου. Που υπό άλλες συνθήκες, θα έπρεπε να ήμασταν κολλητές. Τα παιδιά μας είναι στην ίδια ηλικία. Και εμείς το ίδιο. 6 χρόνια διαφοράς έχουμε μόνο. Τι φταίει και δεν μπορούμε να είμαστε καλά;
Κατέληξα ότι η διάφορα ηλικίας μας δεν παίζει ρόλο. Άλλα ο χαρακτήρας του κάθε ανθρώπου. Όλα από εκεί ξεκινάν. Αλλά και από τη διάθεση του καθένα μας. Γιατί έκανα προσπάθειες να τα έχω καλά με την αδερφή μου.
Όσο και αν προσπάθησα, όσες ευκαιρίες και αν έδωσα έπεσαν στο κενό. Γιατί; Δεν μπορώ να το χωνέψω. Μια σε έχω… Θα έπρεπε τα πράγματα, να είναι διαφορετικά μεταξύ μας. Όμως δεν είναι. Ίσα ίσα η σχέση μας, έχει φτάσει σε ένα άλλο επίπεδο. Το τοξικό… Που πρέπει να πάρω μια απόφαση γρήγορα, πριν είναι πολύ αργά.
Πονάει όμως. Πονάει να μην υπάρχει επικοινωνία με την αδερφή μου. Πονάει να μην μπορώ να έχω, μια φυσιολογική σχέση μαζί σου. Να θέλω να πω κάτι σημαντικό, και οι ξένοι να με πονάνε, να με αγαπάνε, να με νοιάζονται πολύ περισσότερο. Και η αδερφή μου όχι. Πονάει ρε γαμώτο.
Δεν μπορώ να το χωνέψω ειλικρινά. Και δεν ξέρω αν ποτέ καταφέρω να το χωνέψω. Το αποδέχεσαι άραγε ποτέ σου; Η απλά ζεις με αυτό το σαράκι, μέσα σου; Και πόσες ευκαιρίες να δώσεις; Και κάθε φορά που δίνεις και από μια, το μετανιώνεις πικρά; Αξίζει να προσπαθώ για κάτι, που ποτέ δεν θα φτιάξει;
Βλέπω άλλα αδέρφια αγαπημένα, με τα πάνω τους με τα κάτω τους. Καμιά σχέση δεν είναι τέλεια, ούτε στρωμένη με ροδοπέταλα. Αλλά άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Το να φτάσεις σε σημείο, να διαγράψεις οριστικά, την αδερφή σου από τη ζωή σου είναι σκληρό.
Πέφτεις στην παγίδα, να ρίξεις το φταίξιμο στον ίδιο σου τον εαυτό. Μήπως δεν ήμουν εγώ σωστή; Φταίω και εγώ κάπου σίγουρα. Τι δεν έκανα σωστά όμως; Μπορούμε να το διορθώσουμε; Θέλω να είμαι καλά με την αδερφή μου. Γίνεται όμως; Και κάνω κινήσεις ξανά και ξανά, μήπως και φτιάξουν τα πράγματα. Αλλά συναντάω τοίχο.
Και είναι τόσο γερός, που και με βαριοπούλα να βαράω, δεν σπάει ο άτιμος. Και πέφτω ξανά στα πατώματα. Και άντε να σηκωθώ μετά. Και όταν σηκώνεσαι μετά το χαστούκι που έφαγες, αισθάνεσαι μια μίξη θυμού, πίκρας και πόνου. Γιατί μιλάμε για την αδερφή μου, όχι για μια φίλη που ήρθε, έκατσε λίγο και μετά έφυγε.
Είμαι σίγουρη αναρωτιέσαι όπως διαβάζεις αυτό το άρθρο, πως δεν μπορεί κάτι θα έγινε. Κάτι θα έχω κάνει και εγώ, και υπάρχει αυτό το κλίμα ανάμεσα μας. Φυσικά θα έχω κάνει και εγώ τα λάθη μου. Όσες φορές όμως, προσπάθησα να το συζητήσω με την αδερφή μου, φτάσαμε σε σημείο να μαλώσουμε. Ούτε να συζητήσουμε δεν μπορούμε σαν δυο ενήλικες γυναίκες.
Ακόμα και μόνη μου που προσπάθησα να βγάλω μια άκρη, δεν τα κατάφερα. Ειλικρινά έχω κάτσει και το έχω σκεφτεί τόσες πολλές φορές, και απάντηση δεν έχω πάρει. Ποτέ δεν έγινε ανάμεσα μας κάτι το τόσο σοβαρό, κάτι το οποίο θα ήταν ικανό να ραγίσει τα θεμέλια των σχέσεών μας.
Ανέκαθεν από μικρές ήμασταν η μέρα με τη νύχτα. Διαφορετικοί χαρακτήρες, διαφορετικοί άνθρωποι. Άλλα χούγια, άλλα ενδιαφέροντα. Δεν μας έβρισκες πουθενά. Και δυστυχώς μεγαλώνοντας, αυτό το χάσμα μεγάλωνε όλο και πιο πολύ. Ώσπου φτάσαμε σε σημείο, να μην υπάρχει γέφυρα συνεννόησης ανάμεσα μας.
Άσπρο εγώ, μαύρο εκείνη. Τι με τα νερά της πήγαινα, τι έριχνα και άλλο νερό στο κρασί μου. Από το πολύ ρίξε-ρίξε, δεν μπορούσα να το πιω πλέον. Και τον εγωισμό μου πάτησα πολλές φορές, και παρόλο που είχα δίκιο, έκανα εγώ πίσω. Αλλά τέλος. Φτάνει. Έπαψα να τα κρατάω όλα μέσα μου. Και όταν μιλούσα πάντα ήμουν η παρανοϊκή, η τρελή, η άδικη αδερφή.
Είναι απαίσιο να αισθάνεσαι ότι η αδερφή σου σε ζηλεύει. Να ζηλεύει και το χώμα που πατάς. Να νιώθεις στο ύφος της κακία, ζήλια, πονηράδα. Να παλεύεις να βρεις ελαφρυντικά και να μην μπορείς. Γιατί ο κάθε ένας μας κάνει τις επιλογές του, έχει τα σχέδια του για τη ζωή του. Για ποιο λόγο να υπάρχει ζήλια; Αν δεν σου αρέσει αυτό που έχεις, μπορείς να το διαμορφώσεις. Να το αλλάξεις.
Η λύση σίγουρα δεν είναι, να ζηλεύεις την αδερφή σου. Να της κάνεις πόλεμο κάθε φορά, για τον άλφα η βήτα λόγο. Να μην τολμάω να πω κάτι και απευθείας,και να πιανόμαστε στα λόγια. Να μην μπορούμε να συνεννοηθούμε βρε παιδί μου. Γιατί; Τι έχουμε να χωρίσουμε άλλωστε; Είναι τόσο δύσκολο να είμαστε αγαπημένες;
Και τελικά μετά από πολλά χρόνια, έφτασα στο συμπέρασμα ότι πρέπει να κοπούν οι σχέσεις μαζί της μαχαίρι. Γιατί δεν μου κάνει καλό. Φταίνε οι γονείς μας που φτάσαμε σε αυτό το σημείο; Φταίμε εμείς; Οι χαρακτήρες μας; Οι διαφορές που έχουμε; Ειλικρινά δεν με νοιάζει. Και δεν έχει σημασία πλέον.
Δεν ξέρω αν ποτέ φτιάξουν οι σχέσεις μας. Αν ποτέ καταφέρουμε να βρούμε μια λύση, στη δυσλειτουργική σχέση μας. Βαρέθηκα να παλεύω όμως. Δεν μου αξίζει αυτό. Ούτε στον άντρα μου αξίζει, ούτε στα παιδιά μας. Δεν πρέπει κάθε φορά να με σηκώνουν από τα πατώματα. Δεν θέλω να βλέπουν μια τέτοια μαμά.
Λένε ότι τους συγγενείς δεν τους επιλέγουμε, αλλά επιλέγουμε τους φίλους μας. Εγώ θα το διορθώσω αυτό. Μπορεί να μην επέλεξα τους συγγενείς μου, αλλά είναι επιλογή μου, για τον ποιον θα έχω μέσα στη ζωή μου. Και αφού έχω φτάσει σε σημείο, μετά από επανειλημμένες φορές που κατάπια πολλά από την αδερφή μου, είναι πλέον και επιλογή μου να την ξεγράψω από τη ζωή μου.
Όσο και αν με πονάει, πλέον είμαι καλύτερα εγώ. Δεν θέλω τοξικούς ανθρώπους στη ζωή μου. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για την ίδια μου την αδερφή μου. Δεν ξέρω αν αλλάξουν τα πράγματα κάποια στιγμή, αυτό που με νοιάζει είναι να βρω τον εαυτό μου. Να είμαι εγώ καλά. Γιατί μου αξίζει.
Πλέον στα 40 μου, δεν χαλαλίζομαι για κανέναν. Δεν θα αναλώνομαι για κανέναν. Δεν θα πέφτω κάτω σακατεμένη, για κανένα. Τέλος. Φτάνει. Αυτή είμαι και σε όποιον αρέσω. Δεν κρατάω με το ζόρι κανέναν. Η έξοδος είναι από εκεί και φεύγοντας, σε παρακαλώ κλείσε και την πόρτα.
