Άλλη μία Πέμπτη δίχως σκοπό, μία καλημέρα πού να την πω, που λέει και ένα τραγούδι, όμως, εγώ έχω εσάς και εσείς εμένα! Πιθανολογώ ότι στο άκουσμα της φράσης «ταινίες ελληνικής παραγωγής» στο μυαλό σας έρχονται, κατά βάσει, κωμικές. Και εδώ, είναι που θα κάνουμε την ανατροπή, θα πάμε κόντρα στο κατεστημένο και θα μιλήσουμε για κάτι πιο βαθύ, πιο ουσιαστικό, πιο αληθινό, ποιο να είναι αυτό; Μα, φυσικά, το δραματικό. Δραματικές ταινίες είναι το θέμα μας για αυτήν την εβδομάδα, μία προς μία ελληνικές και για να κρατάμε και τους τύπους, με χρονολογική πάντα σειρά. Ουφ, καλά βιαστικοί αγαπημένοι μου, πάμε να τις δούμε!
«Αυτή η νύχτα μένει» (2000)
Δε θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερη εναρκτήρια ταινία για τη συγκεκριμένη λίστα, από το «αυτή η νύχτα μένει». Μία ταινία σε σκηνοθεσία Νίκου Παναγιωτόπουλου, με εξαιρετικές ερμηνείες από τους δύο πρωταγωνιστές της, Αθηνά Μαξίμου και Νίκο Κουρή, με το ομώνυμο τραγούδι της Δήμητρας Παπίου να μας ανατριχιάζει κάθε φορά, όπως την πρώτη. Όλοι οι συντελεστές μαζί, αλλά και καθένας τους ξεχωριστά συνετέλεσαν ώστε να προκύψει αυτή η μοναδική δημιουργία, που μιλά στην ψυχή σου, σου δίνει το αίσθημα της πληρότητας, σε αγγίζει όσο λίγες. Δένεσαι με τον Ανδρέα, με τη Στέλλα, με την ίδια τους την αγάπη, έρχεσαι σε μία πρώτη επαφή με τα σκυλάδικα της Αθήνας, συνειδητοποιείς ότι η κατάβαση στην κόλαση είναι ζήτημα χρόνου. Ναι, ναι, ναι!
«Πολίτικη κουζίνα» (2003)
Δηλώνω περήφανη που ο Τάσος Mπουλμέτης είναι Έλληνας και το 2004 μας χάρισε τόσο απλόχερα αυτήν τη δημιουργία.Έντονη συναισθηματικά, σε τοποθετεί στις συνθήκες, στα γεγονότα, νιώθεις ότι είσαι και εσύ μέλος της οικογένειας, θέλεις να είσαι ένας από αυτούς. Να γεύεσαι, να ζεις, να αγαπάς, να ελπίζεις, να φοβάσαι. Οι ηθοποιοί ένας και ένας, με τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη να επιτελεί το ρόλο του κωμικού και δραματικού ηθοποιού με απίστευτη ευκολία και χάρη. Οι μουσικές επιλογές ηχούν και θα ηχούν για πάντα στα αυτιά μου, όπως τότε που πρωτομαγεύτηκα, τα δάκρυα πάντα θα τρέχουν από τα μάγουλά μου, αλλά εγώ εκεί!
«Νύφες» (2004)
Μία χρονιά αργότερα, ο Παντελής Βούλγαρης μας χάρισε απλόχερα τις «νύφες» του! Μία ταινία, που αγγίζει τα όρια της μαγείας και εκεί που λες πως το σενάριο δεν είναι τόσο δυνατό όσο θα μπορούσε να είναι, αποδεικνύεται ότι αυτό είναι και το μυστικό της επιτυχίας. Μία πολύ τρυφερή, δυνατή ιστορία που θέτει σε πρώτο πλάνο το ανεκπλήρωτο, το «πρέπει», το τι η μοίρα ορίζει, το διχασμό των συναισθημάτων. Η Βικτώρια Χαραλαμπίδου κατορθώνει με την εξαιρετική, κατ’ εμέ, ερμηνεία της να γίνει μία εκ των επτακοσίων νυφών που άλλα νιώθει και άλλα η ζωή της επιτάσσει, να κάνει και τον κάθε ένα μας να έρθει στη θέση της και εν τέλει, να συγκινεί αληθινά. Μπράβο, για τα, συνολικά, δέκα βραβεία που έλαβε η ταινία αυτή!
«Στρέλλα» (2009)
Οι φίλοι τη φωνάζουν «Στρέλλα», από το Στέλλα και το τρέλα, αφού, όπως παραδέχεται και η ίδια, τη θεωρούν εντελώς τρελή! Η Μίνα Ορφανού, όντας τρανς στην πραγματικότητα, υποδύεται την Στρέλλα, μία, εξίσου, τρανς εικοσιπεντάχρονη εκδιδόμενη. Η ερμηνεία της μοναδική και ικανή να της χαρίσει λίγο αργότερα, το βραβείο ‘Α γυναικείου ρόλου από τη νεοσύστατη ακαδημία κινηματογράφου, αποσπώντας πολύ καλές κριτικές από όλους, κριτικούς και μη. Αρκετά πρωτοποριακή για τα ελληνικά δεδομένα, με τολμηρές σκηνές, εκκρίσεις βίας και έντονου ερωτισμού, αλλά και παράτολμη αισιοδοξία. Τη λένε Στρέλλα και είναι υπέροχη!
«Το τανγκό των Χριστουγέννων» (2011)
Μία στιγμή για πάντα. Αυτή η φράση, ίσως, να είναι και η πιο αντιπροσωπευτική για μία ταινία, που όποτε, όπου τη συναντήσω, με ταξιδεύει από την αρχή. Ιδιαίτερα προσεγμένη, με ένα, υψηλών προδιαγραφών, καστ, μαγική σκηνοθετική ματιά και μουσική. Οι χαρακτήρες είναι δοσμένοι αρμονικά, χωρίς μελοδραματισμούς, αλλά με ένα μέτρο σε κάθε τι το έντονο. Το τανγκό γίνεται μέσω εκδήλωσης του πιο δυνατού συναισθήματος στον κόσμο, του έρωτα, μέσα σε ένα παράδοξο χώρο, αυτόν του στρατοπέδου, όπου εκεί τα πάντα είναι νόμος. Δεν υπάρχουν αιχμές, αλλά σημαντικές δόσεις ειλικρίνειας. Εσείς, χορεύετε;
«Αν» (2012)
Εδώ είναι που λες «Α, ρε Χριστόφορε, το έκανες πάλι το θαύμα σου!». Και το λέω αυτό, έχοντας δει όλες του τις τηλεοπτικές δουλειές, μία προς μία. Θεωρώ πως στο «Αν» ξεπέρασε κάθε προσδοκία αλλά και τον ίδιο τον εαυτό. Μία ταινία που καταδεικνύει την αξία της αγάπης, της μοίρας, της ίδιας της ζωής, που τονίζει πως όλα δεν είναι όπως φαίνονται, πως αν δεν συνέβαιναν έτσι τα πράγματα, τότε, σίγουρα, θα είχαν μία άλλη τροπή. Οι μουσικές επιλογές του Παπακαλιάτη, για ακόμη μία φορά, εκπληκτικές και μαζί με τις εικόνες, τις ιστορίες, τα πρόσωπα, σε προκαλούν σε ατομική αναζήτηση. Το δίδυμο Ελένη-Αντωνάκη ιδιαίτερα συγκινησιακό. Πείτε το και στη μαμά σας άφοβα, αξίζει!
Αυτές είναι, για εμένα, οι κορυφαίες, στο είδους τους, ταινίες. Έχω, ασφαλώς, στο νου μου και άλλες, αλλά ένα άρθρο έχω να γράψω η καψερή, καταλαβαίνετε. Γιατί βασανίζομαι και εγώ να επιλέξω, μη με βλέπετε έτσι χαλαρή. Εύχομαι να σας έδωσα μία όμορφη γεύση που θα μετουσιώσετε σε δική σας εμπειρία. Καλή σας θέαση!
