Nightmare Alley: Δυνατό, μοντέρνο νεο-νουάρ με την υπογραφή του Guillermo Del Toro

 

Πέντε χρόνια αργότερα από το ‘The Shape of Water’ και την οσκαρική του νίκη, ο Guillermo Del Toro επιστρέφει στις κινηματογραφικές αίθουσες με το ‘Nightmare Alley’, ένα project που σχεδίαζε πολύ καιρό, μία ταινία που αποτελεί remake της ομότιτλης ταινίας του 1947 με πρωταγωνιστή τον Tyrone Powers, η οποία με τη σειρά της βασιζόταν στο μυθιστόρημα του William Lindsay Gresham. Σε αυτό το νεο-νουάρ o σκηνοθέτης συγκεντρώνει ένα αρκετά ταλαντούχο ensemble cast με μεγάλα ονόματα όπως οι Bradley Cooper, Rooney Mara, Cate Blanchett, Toni Collete, Willem Dafoe, David Strathairn, Richard Jenkins και Ron Perlman.

To 1939, ο Stan Carlisle (Cooper), βρίσκει δουλειά σε ένα περιοδεύον τσίρκο και γίνεται μέλος αυτής της μικρής κοινωνίας που αποτελείται από άτομα με διάφορα ταλέντα. Έρχεται κοντά με ένα ζευγάρι πνευματιστών και γίνεται βοηθός τους, αποσκοπώντας να μάθει όλα τους τα κόλπα, ώστε κάποια στιγμή να καταφέρει να γίνει κάποιος και να κάνει κάτι δικό του στην πόλη, μακριά από το τσίρκο. Όμως παρά τις προειδοποιήσεις και τις συμβουλές των άλλων, ο Stan τυφλώνεται και υπερεκτιμά τις ικανότητές του χωρίς να βλέπει τον κίνδυνο που πλησιάζει.

Πηγή εικόνας: Indiewire

Ο Guillermo Del Toro είναι παραμυθάς. Με τις ταινίες του αφηγείται συνήθως σκοτεινές ιστορίες που έχουν ως πρωταγωνιστές τους τέρατα, ανθρώπινα και μη, που ζουν σε μαγικούς κόσμους. Πολλοί ίσως πουν πως ο Del Toro ξεφεύγει από τα συνηθισμένα με το ‘Nightmare Alley’ αλλά αυτό δεν ισχύει, απλώς αυτή τη φορά επιλέγει να ασχοληθεί αποκλειστικά με τα ανθρώπινα τέρατα. Αυτή είναι η κύρια θεματική της ιστορίας, το τέρας που ο καθένας μπορεί να κρύβει μέσα του, ένα τέρας που μπορεί να παίξει με ανθρώπινες ψυχές και να καταστρέψει τα πάντα στο διάβα του, χρησιμοποιώντας ψέματα που στο τέλος φτάνει να τα πιστεύει και το ίδιο, με σκοπό το χρήμα και τη δόξα.

Διαβάστε επίσης  Cry Macho: O Clint Eastwood αναπολεί το παρελθόν

Το ‘Nightmare Alley’ του Del Toro κατά μία έννοια είναι σκληρότερο από την ταινία του 1947 στον αφηγηματικό τομέα γιατί επιχειρεί να αφαιρέσει την ελπίδα. Κατά τα άλλα τα περισσότερα στοιχεία παραμένουν ίδια αλλά αναβαθμίζονται από τη σκηνοθεσία και τις υπέροχες κινήσεις της κάμερας που σε ταξιδεύουν στον μαγικό και επικίνδυνο κόσμο των καρναβαλιών που λούζεται από την παμέμορφη χρωματική παλλέτα του Dan Laustsen, με τα πράσινα, τα κίτρινα και τα μπλε που θυμίζουν έντονα το ‘The Shape of Water’, την προηγούμενη συνεργασία τους. Επίσης ο ρυθμός είναι αρκετά καλός και καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον αμείωτο σε μία ταινία που εύκολα θα μπορούσε να κάνει κοιλιά σε άλλα χέρια λόγω της μεγάλης διάρκειας και της πλοκής.

Ερμηνευτικά το cast είναι εγγύηση με τον Bradley Cooper να ηγείται με μία ψυχρή ερμηνεία που σπάνια αποκαλύπτει συναισθήματα, τουλάχιστον μέχρι να αρχίσουν να φαίνονται ρωγμές στο προσωπείο που φοράει. Η Cate Blanchett δεν απογοητεύει στο ελάχιστο στο ρόλο της femme fatale που υπάρχει στα περισσότερα film noir, καθώς διατηρεί το μυστήριο γύρω από τον χαρακτήρα της και τις απειλητικές πτυχές που ίσως να κρύβει. Προσωπικά ξεχώρισα τις υποστηρικτικές ερμηνείες, κυρίως του Willem Dafoe, που υποδύεται τον ιδιοκτήτη του τσίρκου και του David Strathairn που βρίσκεται στο ρόλο του μέντορα του Stan, λόγω του ότι είναι πολύ δεμένες με την ιστορία και το ταξίδι του πρωταγωνιστή. Αξίζει να αναφέρω τα εξαιρετικά σκηνικά και τα κατά καιρούς ανατριχιαστικά props της ταινίας που φέρνουν τον κόσμο του ‘Nightmare Alley’ στη ζωή πολύ επιτυχημένα και δρουν σαν αναφορές στο στιλ του σκηνοθέτη και σε προηγούμενες ταινίες του. Δεν μπορώ να πω πως με χάλασε κάτι στην ταινία, όμως η αλήθεια είναι ότι μου έλειπε μία καλύτερη μουσική επένδυση που θα είχε τον δικό της χαρακτήρα, ένα στοιχείο που σίγουρα υπήρχε σε προηγούμενες προσπάθειες του σκηνοθέτη.

Διαβάστε επίσης  Φιλμ νουάρ | Η χρυσή γενιά

Ο Guillermo Del Toro κάνει την επιστροφή του με ένα δυναμικό και μοντέρνο νεο-νουάρ θρίλερ που μέχρι το τέλος του ανταμοίβει τον θεατή με την ιστορία που αφηγείται και την φιλοσοφία που υπάρχει πίσω από αυτή, με τις ερμηνείες και το άπειρο eye candy που προσφέρει. To ‘Nightmare Alley’ σίγουρα είναι ταινία που πρέπει να προβληθεί σε σινεμά, ώστε να διατηρηθεί άθικτη η ατμόσφαιρα που επιδιώκει να της δώσει ο σκηνοθέτης. Θαυμαστές του Del Toro και θαυμαστές του film noir πιστεύω πως θα την ευχαριστηθούν εξίσου. Καλή προβολή!

Είμαι ο Σπύρος, παιδί των 90s, απόφοιτος του τμήματος Σκηνοθεσίας του Ant1 MediaLab, λάτρης του κινηματογράφου. Πέρα από την σκηνοθεσία ασχολούμαι επίσης και με την συγγραφή των δικών μου ταινιών μικρού μήκους. Επίσης είμαι άρρωστος συλλέκτης ταινιών και κόμικς. Είμαι στο MAXMAG για να γράψω για την έβδομη τέχνη, την τέχνη που αγαπώ περισσότερο αλλά και για άτομα που την αγαπούν όπως και εγώ.

Αρθρα απο την ιδια κατηγορια

Σιγκμούντ Φόυντ

Οι θεωρίες του Σιγκμούντ Φρόυντ

Ο Σίγκμουντ Φρόυντ, πατέρας της ψυχανάλυσης, άλλαξε ριζικά την
x men 97

Το X-Men ’97 ξεπερνά κάθε προσδοκία

“Όταν η νοσταλγία λειτουργεί ως εφαλτήριο και όχι αυτοσκοπός” Ολοκληρώθηκε