Τι συμβαίνει με την Τραπ;

Τραπ
Πηγή εικόνας: yourtipster.gr

“Θέλω κότερα, ελικόπτερα”, από χιουμοριστικά βίντεο για τις δράσεις αυτοπροβολής του πρωθυπουργού, μέχρι μία ασταμάτητη καλοκαιρινή βαβούρα που έρχεται από μηχανάκια, ποδήλατα, hoverboads και ηλεκτρικά πατίνια (ότι δηλαδή δύναται να φέρει επάνω του φορητό ηχείο που παίζει στην διαπασών) αυτοί οι στίχοι είναι παντού. Σε εμάς που είμαστε πάνω από 23 ετών, καθώς και στους ακόμα μεγαλύτερους, αυτή η μόδα μπορεί και να φαντάζει ακατανόητη, ποια είναι γοητεία του τραπ; Δηλαδή ενός τραγουδιού ή μάλλον μίας μουρμουριστής απαγγελίας υποστηριζόμενης από ένα μονότονο ρυθμό σε στίχους που δεν βγάζουν κανένα νόημα ή λένε επιεικώς ανοησίες;

Παρ’ τους τα, μέτρα τα, ξόδεψτα τα, πέτα τα
Πιο fly από concorde, τα Gucci και το Tom Ford
Παράνοια απ’το χόρτο, θέλουνε να κλέψουνε τα rings σαν του Frodo
Θέλω φράγκα σαν του bono, θέλω bricks σαν του nono

Στην πραγματικότητα οι στίχοι του τραπ θέτουν τη μορφή υπεράνω του νοήματος και της ροής. Στο παραπάνω απόσπασμα, όπως και σε σχεδόν όλα τα τραγούδια τραπ, σημασία έχει η παρήχηση, η κυματιστή και λίγο ανοργάνωτη ρυθμική επανάληψη φωνηέντων ή συλλαβών. Αυτή η συνθήκη δεν αφορά τόσο το χιπ-χοπ, το οποίο έχει πιο στενά όρια σε κανόνες, όσο το τραπ, στο οποίο κυριαρχεί αυτή η “μετρική” και είναι ένας απόγονος, όχι κάτι που υπάγεται καθαρά στο χιπ-χοπ.

Ωραία ως εδώ, αλλά που είναι το ωραίο σε αυτό; Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κάτι ωραίο στο τραπ ή μάλλον δεν είναι αυτό το νόημα. Το νόημα είναι στην αλληλουχία κλυδωνισμών που βάζουν κάποιον εύκολα στο ρυθμό. Το τραπ είναι εύκολο. Αυτός είναι και ο λόγος που παιδιά πολύ μικρής ηλικίας, χωρίς να καταλαβαίνουν τι σημαίνει “γαμάμε” ή τι είναι το “χόρτο”, βάζουν αυτή τη μουσική διαπασών στο ποδηλατάκι τους, όχι γιατί τους αρέσει, αλλά γιατί είναι εύκολο να συγχρονιστούν με αυτό, να “βαημπάρουν”, όπως λένε και οι ίδιοι.

Διαβάστε επίσης  Οι φυλές της βόρειας Αλβανίας: Μία συνοπτική παρουσίαση
Advertising

Advertisements
Ad 14

Από την άλλη, οι στίχοι του τραπ ακούγονται κάπως προβληματικοί. Δε μιλούν για κάτι επαναστατικό, ούτε όμως για κάτι ερωτικό η έστω ευχάριστο. Έχουν μία αισθητική σχετικά σκοτεινή και η θεματική τους περιστρέφεται γύρω από πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα που βιώνουμε, τόσο εμείς, όσο και οι ίδιοι οι τραπερς. Ακριβά αυτοκίνητα, κότερα, ελικόπτερα, συμμορίες, όπλα, πράγματα που στην Ελλάδα συμβαίνουν σε πολύ μικρή κλίμακα, για να τους προσδώσει μία ιδιαίτερη κουλτούρα του εγκλήματος. Ως προς αυτό, το μόνο ζήτημα που ανοίχτηκε σε ένα βαθμό από το τραπ είναι η κουλτούρα των Αλβανών μεταναστών στην Ελλάδα και ο κόσμος μέσα στον οποίο αυτοί κινούνται, ενώ έγιναν επίσης μνείες, κυρίως από τον τραπερ Υπο, για μία υποτιθέμενη ενότητα με τα Βαλκάνια ως σύνολο “ο τρόπος μας είναι Βαλκάνιος, τέρμα”. Άραγε μιλάει για κάποια ενότητα κουλτούρας του βαλκανικού υποκόσμου ή για τη σχετικά πραγματική επαφή της βόρειας Ελλάδας με τις γειτονικές χώρες; Αυτός ο βαλκανικός ορίζοντας, όμως, δε μας απασχόλησε παραπάνω πολύ μετά το “colombiano”.

Η πρόσφατη αρθρογραφία σχετικά με το θέμα εστιάζει κυρίως στη λατρεία του πλούτου και του χρήματος, που είναι εμφανής στους στίχους του τραπ. Όμως, στην πραγματικότητα τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Οι τράπερς μιλάνε για πλούτη και δυνατότητες που δεν θα γνωρίσουν ποτέ ούτε αυτοί, ούτε το ακροατήριό τους, κατά πάσα πιθανότητα. Ο πλούτος, όντως, δεν είναι εδώ το βραβείο και η ικανοποίηση της απληστίας. Το πραγματικό όνειρο είναι ότι με τα πλούτη κανείς κερδίζει την ιδιωτικότητα και την ανεξαρτησία του. Αυτόν που έχει χρήματα, δεν τον αγγίζει κάνεις και τίποτα. Σε μια κοινωνία ανταγωνιστική μέχρι θανάτου με ένα μέλλον που προβλέπεται μονάχα ζοφερό, μία ζωή παιδιών που δεν θα κατορθώσουν να φύγουν από το πατρικό, μέχρι να φτάσουν κοντά στα τριάντα, ή το πολύ θα στριμωχτούν σε γκαρσονιέρες μαζί με άλλα ένα ή δύο άτομα, δεν προβλέπεται καμία ιδιωτικότητα, το δικό μου, το πριβέ, το premium. Οι πραγματικές απολαύσεις είναι κατά κύριο λόγο ιδιωτικές, μακριά από τα μάτια των πολλών.

Θέλω Ferrari, να γίνω πλούσιος σ’ ενα φεγγάρι
θέλω το βράδυ να φύγω απ’ εδώ
να τα αφήσω όλα πίσω – Ferrari
θέλω Ferrari, να γίνω πλούσιος σ’ ένα φεγγάρι
σαν τον Schumacher, Daytona το βράδυ
το πόδι στο γκάζι, Ferrari
θέλω Ferrari

[…]

Advertising

δεν θέλω να ξέρω τι κάνουν, τι λένε για μένα

γαμιέται η κρίση, δεν θέλω να φύγω φτωχός

ανοίχτε μπουκάλια, ποτά κερασμένα από μένα

μπορεί να με κρίνει, πουτάνα, μονάχα ο θεός

Advertising

είμαι ο Tony Montana, φωνάζω “γαμιέται ο Sosa”!

Το μουρμουρητό στη φωνή που κοντεύει τον ακατάληπτο ψίθυρο και το μονότονο μπάσο σημαίνει τη στροφή προς τον εαυτό, προς την ιδιωτική σφαίρα, αν όχι τη δική μας αλήθεια, τον κόσμο που θα θέλαμε να ζούμε. Έναν κόσμο που ο πλούτος θα έχει απαλλάξει από έγνοιες και μιζέριες. Δεν υπάρχει κάτι το αισθητικά αξιόλογο σε όλο αυτό, ούτε καν κάτι ωραίο σε αυτά τα μάταια όνειρα, όμως είναι μέρος της ζωής και της σκέψης αυτής της γενιάς, που τώρα έρχεται στα πράγματα και οφείλουμε ακόμα και χωρίς ευχαρίστηση να ακούσουμε και να καταλάβουμε.

Διαβάστε επίσης  Οι επενδύσεις Ελληνικών κεφαλαίων στα Βαλκάνια. Εμείς, τι κάνουμε λάθος;

Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν στο άρθρο αυτό:

Tραπ, η νέα φαντασίωση των νεόπλουτων. Ανακτήθηκε από www.protagon.gr

Advertising

Το φαινόμενο της ελληνικής mainstream trap σκηνής. Ανακτήθηκε από www.yourtipster.gr

Μας αρέσει το «Mama?»; 4 + 1 γνώμες για το τεράστιο viral hit του Sin Boy. Ανακτήθηκε από m.lifo.gr

Doomers: Η επανάσταση μιας χαμένης γενιάς. Ανακτήθηκε από www.maxmag.gr

Αρθρα απο την ιδια κατηγορια

Μουσική τζαζ και τέχνη

Η τέχνη της τζαζ στη ζωγραφική είναι βασισμένη στη μουσική,
μυστικά για πηχτές σούπες

Μυστικά για πηχτές σούπες

Τα μυστικά για πηχτές σούπες ξεκινούν με μια βασική αρχή,