Το κίνημα «March for Our Lives» πραγματοποιήθηκε το Σάββατο στις 24 Μαρτίου στην Αμερική, όπου έλαβαν μέρος στη διαμαρτυρία εκατομμύρια πολίτες. Πιο συγκεκριμένα, το κέντρο της διαμαρτυρίας ήταν η πόλη της Ουάσινγκτον, ενώ συνολικά υπήρξαν διαδηλώσεις σε 800 σημεία σε όλη την έκταση των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.
Με αφορμή τα -δυστυχώς- όχι λίγα περιστατικά με χρήση όπλων στα σχολεία, έχοντας ως αποτέλεσμα πολλούς νεκρούς μαθητές και δασκάλους, οι πολίτες της Αμερικής αποφάσισαν πως η σιωπή δεν είναι λύση. Αυτό που είναι αναμφίβολα αξιοσημείωτο, είναι πως το συγκεκριμένα κίνημα, «March for Our Lives», υπήρξε μια πρωτοβουλία των ίδιων των μαθητών, οι οποίοι, όπως ήταν φυσικό, χρειάστηκαν και τη βοήθεια οργανώσεων, που ασχολούνται με θέματα της οπλοκατοχής και με ποιον τρόπο πρέπει αυτή να υφίσταται.
Με αφορμή και το πιο πρόσφατο γεγονός με την εγκληματική ενέργεια στο σχολείο της Φλόριντα, τα παιδιά και οι οικογένειές τους αποφάσισαν πως οφείλουν να δράσουν άμεσα, ώστε να μην κινδυνέψει ξανά καμιά ζωή σε σχολικό χώρο. Με τους διοργανωτές να τονίζουν πως «η σχολική ασφάλεια δεν αποτελεί πολιτικό ζήτημα», οι πολίτες θέλησαν με αυτόν τον τρόπο να στείλουν ένα ηχηρό μήνυμα στους πολιτικούς τους, οι οποίοι θεωρούν πως το θέμα της οπλοκατοχής δεν χρήζει άμεσης αντιμετώπισης.
Παρακάτω, ακολουθεί ο καταπληκτικός λόγος ενός εντεκάχρονου κοριτσιού:
Μάλιστα, μέσα σε πολλά άλλα, οι μαθητές κατά το κίνημα «March for Our Lives», ζητούν τον πλήρη έλεγχο σε κάθε αγορά όπλου, αλλά ακόμα θέτουν και το ζήτημα για το ηλικιακό όριο της οπλοκατοχής, καθώς αίτημά τους είναι η κατοχή όπλου σε ενήλικες άνω των 21 ετών.
Η οπλοκατοχή, θα έλεγε κανείς, πως είναι ένα «ευαίσθητο» θέμα για τους Αμερικανούς πολίτες, καθώς υπάρχουν πολλές απόψεις γύρω από το συγκεκριμένο θέμα. Από τη στιγμή που τα γεγονότα φανερώνουν σε όλους μας, το πόσο θάνατο μπορεί να σκορπίσει η ανεξέλεγκτη και η απερίσκεπτη οπλοκατοχή, είναι χρέος των υπευθύνων να δράσουν άμεσα.
Τα παιδιά, η ελπίδα όλου του κόσμου, μας δείχνουν πως δεν αγωνίζονται πια μόνο για τα όνειρά τους και τις σπουδές τους, μα και για την ίδια τους την ασφάλεια. Ποιος θα μπορούσε να παραδεχτεί πως κάτι τέτοιο δεν είναι -τουλάχιστον- τρομακτικό;