Η Μαρία Βασιλέλλη δεν είναι μια συγγραφέας που ωραιοποιεί καταστάσεις. Γράφει αλήθειες, τις οποίες και παρουσιάζει αυτούσιες. Δεν αποκρύπτει το παραμικρό, απεναντίας αποκαλύπτει πτυχές άγνωστες, υπό το πρίσμα όλων των διαθέσιμων στοιχείων που τις έχει καταθέσει η ζωή. Αντιλαμβάνεται την επικοινωνία με το κοινό της σαν αποστολή για να μεταδώσει θετικά μηνύματα και το πετυχαίνει μέσα από την συγγραφή κοινωνικών θεατρικών έργων στα οποία και πρωταγωνιστεί. Από μέρος της εργογραφίας της διαφαίνεται πως επιχειρεί να γίνει ασπίδα για τους περιθωριοποιημένους της ζωής, παρέχοντάς τους το κίνητρο να σηκώσουν τα μάτια ψηλά και να αισθανθούν πως δεν είναι απόκληροι της κοινωνίας, καλώντας τους να δουν μια χαραμάδα ελπίδας, ώστε να μπορέσουν να βγουν απ’ τα φριχτά τους αδιέξοδα. Μέσα σε όλα αυτά γεννήθηκε η ανάγκη να δώσει μέσω του δράματος την δική της “γροθιά” με σκοπό την εξάλειψη της βίας που στερεί και αφανίζει τη ζωή. Στη σημερινή κοινωνία, λοιπόν, που οι σιωπές είναι υπερβολικά πολλές σε σύγκριση με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, η Μαρία Βασιλέλλη σπάει τις σιωπές των άλλων και δίνει τη λύση βγάζοντας Κραυγή, λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους.
Ο θεατής ως κοινωνός του έργου της εμβαθύνει στα δύσκολα θέματα που η συγγραφέας επιλέγει να θίξει και εισπράττει το απαύγασμα της σκέψης της.
Συναίσθημα και λογική δε χαλιναγωγούνται εδώ… τα άκρα επικοινωνούν… και, στο τέλος, παρασύρεται η ψυχή στο δρόμο της ελευθερίας… εκεί λυτρώνεται μόνο… εκεί βρίσκει λόγο ύπαρξης… εκεί οδηγεί ο κόσμος της Κραυγής της.
Ο χρόνος παίζει τα δικά του παιχνίδια…
αλλά η Κραυγή της Μαρίας Βασιλέλλη έρχεται στην ώρα της… πριν να είναι αργά… έρχεται για να ευαισθητοποιήσει και να απαντήσει σε ερωτήματα με και χωρίς ονοματεπώνυμο.
Επιμέλεια συνέντευξης:Πόπη Κλειδαρά
“Κραυγή” το τέταρτο έργο που υπογράφετε. Ποιο είναι το κύριο θέμα του έργου;
Πρόκειται για ένα κοινωνικό έργο που μιλά για την ενδοοικογενειακή βία αλλά και γενικότερα για την κακοποίηση και τις μορφές που μπορεί να φέρει, προσεγγίζοντας με μια σύγχρονη οπτική ευαίσθητες χορδές προσώπων και φωτίζοντας τις σκοτεινές πλευρές των καταστάσεων. Με άλλα λόγια μια κραυγή για τον απεγκλωβισμό από τον ακραίο φόβο και πόνο, μια ύστατη προσπάθεια ανάτασης του “εγώ”.
“Ήταν μια φωνή… ήταν μόνο μια φωνή… μετά έγινε Κραυγή!” γράφετε. Ποια είναι τα στάδια που περνά η γυναίκα της “Κραυγής”, η κάθε γυναίκα που πέφτει θύμα κακοποίησης;
Ο Γολγοθάς αρχίζει απ’ τη στιγμή που “καταπίνει”, που υπομένει, που καταπιέζεται… μια αλληλουχία δηλαδή υπερπροσπάθειας της, που συνεπάγεται την διάλυση του εσωτερικού της κόσμου, οδηγώντας την στα άκρα, βγάζοντας την εκτός εαυτού. Το μήνυμα που περνάω είναι να μιλούν νωρίς, να μην περνούν αυτά τα στάδια, γιατί καμιά γυναίκα δεν το αξίζει.
Δικαιολογείτε τις πράξεις τους; Είναι σύγχρονες ηρωίδες;
Κανένας δεν μπορεί να δικαιολογήσει έναν φόνο. Όταν έρχεται η τέταρτη ηρωίδα που παρουσιάζεται σαν χρόνος τους κάνει την εξής ερώτηση: “Είχες δικαίωμα να αφαιρέσεις τη ζωή ενός ανθρώπου;” και προσπαθούν να την αποφύγουν. Όμως ξέρουν κατά βάθος τι έχουν κάνει. Απ’ την άλλη μπορεί να μην είναι φόνισσες επειδή καμιά τους δεν είχε την πρόθεση… όμως είναι φόνισσες αφού αναγκάστηκαν να σκοτώσουν. Η σιωπή είναι αυτή που τους ανάγκασε να προβούν στο έγκλημα… αυτή άλλαξε την ψυχοσύνθεσή τους και διέτρεξε μέσα τους, παράγοντας “σημεία και τέρατα”, που δεν θα είχαν βγει σε άλλη περίπτωση στην επιφάνεια.
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να το γράψετε, από τι επηρεαστήκατε;
Πέραν του ότι είναι επίκαιρο σαν θέμα, ακούγεται συχνά και όχι μόνο από τα ΜΜΕ, το έχω αντιμετωπίσει πολλές φορές και μάλιστα και πρόσφατα σε στενό φιλικό περιβάλλον και βρήκα αυτόν τον τρόπο να το βγάλω προς τα έξω, με την “Κραυγή”, ώστε να “συναντηθούν” οι φωνές όσων υποφέρουν κι απ’ αυτή την συμβολική ένωση να δοθεί στο κοινό μήνυμα που μεταφέρει το έργο.
Τι θα λέγατε σε κάθε γυναίκα που έχει κακοποιηθεί;
Να μην κοιτάζει πλέον το παρελθόν. Να κοιτάζει μόνο μπροστά, το μέλλον της, να καταλάβει πως η ζωή της ανήκει και μπορεί να τη συνεχίσει ανεπηρέαστη από όσα ο χρόνος της στέρησε. Να ενταχθεί σε ψυχολογικές ομάδες για να κάνει την προσωπική της υπέρβαση, να ανοίξει τους ορίζοντές της, να μην κλειστεί και να μην ταπεινωθεί άλλο. Να επισημάνω εδώ ότι η κακοποίηση δεν έχει να κάνει με το μορφωτικό επίπεδο, μπορεί να χτυπήσει την διπλανή μας πόρτα, ακόμα και τη δική μας.
Υπήρξαν άτομα που ταυτίστηκαν με τους ρόλους;
Όταν παίξαμε στις γυναικείες φυλακές Ελαιώνα, εκείνες που είχαν διαπράξει εγκλήματα δεν βγήκαν να παρακολουθήσουν το έργο. Παρά μόνο μια κυρία που με την ολοκλήρωση του έργου πλησίασε για να μου μιλήσει. Τα λόγια της με διαπέρασαν και με συγκίνησαν. Βλέποντας το έργο αναδύθηκαν τρόποι προσέγγισης όλων όσων της συνέβησαν και σκέφτηκε πράγματα που μέχρι τώρα δεν είχε σκεφτεί. Το έργο λειτούργησε σαν προβολέας στη ζωή αυτής της γυναίκας, όπου κατόρθωσε μ’ αυτό που είδε να δώσει εξηγήσεις. Υπάρχουν κι άλλοι κι άλλες που ταυτίστηκαν, αλλά… αυτή ήταν μια ξεχωριστή αντίδραση, τοποθέτηση, που χαράχτηκε στη μνήμη μου.
Εσείς ποιον ρόλο έχετε στο έργο;
Έχω τον ρόλο μιας γυναίκας κακοποιημένης ψυχολογικά, σωματικά και λεκτικά. Αυτή η γυναίκα αναγκάστηκε να κάνει το επάγγελμα της ιερόδουλης, αφού ανελέητα την εξανάγκαζε, ακόμα και χτυπώντας την ο ίδιος της ο αδερφός. Κάπου όμως, η ψυχή της δεν άντεξε, έσπασε τις αλυσίδες της αιχμαλωσίας της και το ξέσπασμα την οδήγησε στο να γίνει αδελφοκτόνος.
Σε ένα τόσο σκληρό έργο ποια είναι η στάση του κοινού; Τι εισπράττετε;
Η “Κραυγή” υποδέχεται στον Πολυχώρο Διέλευσις το κοινό της και το κοινό την ανταμείβει όχι μόνο με καλές κριτικές αλλά και με την παρουσία του που δεν τελειώνει με την ολοκλήρωση του έργου. Ο κόσμος δεν φεύγει, μένει για να συνομιλήσει μαζί μας, πλημμυρισμένος από έντονα συναισθήματα κι έτσι γινόμαστε μια μεγάλη παρέα, πίνοντας το κρασί μας, ανοίγοντας ενδιαφέρουσες συζητήσεις…
Είναι η “Κραυγή” ένα έργο αυστηρά για μεγάλους;
Όχι, δεν είναι μόνο για μεγάλους, είναι και για μικρούς. Έχουν έρθει ακόμα και σχολεία. Γιατί η βία υπάρχει δυστυχώς παντού. Και το bullying είναι κι αυτό μια μορφή κακοποίησης.
Είναι ψυχοφθόρο για έναν δημιουργό να εμβαθύνει σε τόσο δύσκολα θέματα ή τελικά λυτρωτικό;
Δεν είναι καθόλου εύκολο να “βουτάς” στα βαθιά και ειδικά όταν έχεις να κάνεις με τα όρια της ανθρώπινης αντοχής. Γι’ αυτό και η Κραυγή, μου πήρε δυο χρόνια για να γραφτεί. Συνάντησα γυναίκες σε οίκους ανοχής, συνάντησα φυλακισμένες, μίλησα με δικηγόρους κ.ά. Είναι ένα ανατριχιαστικό, σοκαριστικό έργο γι’ αυτό και το καθυστέρησα, ήθελε το δικό του χρόνο για να αποτυπωθεί σωστά κάθε παράμετρος, κάθε ρόλος, κάθε έννοια. Όταν το ολοκλήρωσα τότε μόνο ήρθε η λύτρωση.
Θα μας πείτε τι να περιμένουμε μετά; Ετοιμάζετε κάτι καινούργιο;
Ένα πάλι κοινωνικό έργο, το “Μαμά σ’ αγαπώ”. Αγγίζει θέματα και προβλήματα της κοινωνίας μας.
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση και εισιτήρια: https://www.facebook.com/events/527334604402328/