Η Ρίτα Αντωνοπούλου θεωρείται μετά βεβαιότητας μία από τις σημαντικότερες ερμηνεύτριες που γέννησε αυτή η χώρα. Η θητεία της στο χώρο της μουσικής είναι αξιοζήλευτη για πολλούς, αφού από τα πρώτα κιόλας βήματα, απολαμβάνει την εμπιστοσύνη και την εκτίμηση πολλών σπουδαίων ερμηνευτών και δημιουργών, ανθρώπων που έχουν γράψει ιστορία στο ελληνικό τραγούδι και ξεχώρισαν απευθείας την ιδιαίτερη χροιά αυτής της γυναίκας. Φέτος, είχαμε την ευκαιρία να την απολαύσουμε σε μία σειρά από επιτυχίες πάνω στο σανίδι, μία εξ’ αυτών και η παράσταση «9:05», στην οποία συμμετέχει για πρώτη χρονιά, αλλά πρόλαβε ήδη να αφήσει το δικό της μοναδικό στίγμα! Με αφορμή αυτή τη συμμετοχή, της ζητήσαμε να μας παραχωρήσει την παρακάτω συνέντευξη, οπότε για την ώρα ας αφήσουμε εμείς τα πολλά λόγια, να πάρει το λόγο η ίδια και να μας τα πει όπως εκείνη μόνο ξέρει!
Επιμέλεια Συνέντευξης: Γεωργία Καμίδου, Κική Παπαδαμιανού
Θέλουμε να ξεκινήσουμε ήπια, με ένα μικρό ζέσταμα πριν «βουτήξουμε» σε πιο βαθιά νερά. Έχοντας διαβάσει σε πολλές συνεντεύξεις δηλώσεις σας σχετικά με τη σχέση που είχατε με τη μουσική από τα παιδικά σας χρόνια ακόμα, φαίνεται ότι ήταν καρμικό και σχεδόν δεδομένο να χαράξετε αυτήν την πορεία.
- Γυρίζοντας για λίγο προς τα πίσω και κάνοντας ένα μικρό απολογισμό σε όσα έχετε ζήσει στο χώρο όλα αυτά τα χρόνια, τι ευλογίες και τι παγίδες θα λέγατε πως κρύβει ο δρόμος της μουσικής;
Οι παγίδες υπάρχουν σε όλους τους δρόμους. Θέλω να πω πως ό,τι κι αν επιλέξεις να κάνεις, παγίδες θα βρεθούν μπροστά σου…σε άλλες θα πιαστείς κι άλλες θα τις αποφύγεις. Κάποιες μαθαίνεις να τις αποφεύγεις αφού πρώτα πιαστείς. Όμως οι στιγμές που νιώθεις αυτή την απέραντη, γλυκιά ευτυχία, πλημμυρισμένος από μουσική κι αγάπη γι’ αυτό που κάνεις και παράλληλα έχεις μαζί σου και τον κόσμο που σε ακούει εκείνη την ώρα, είναι πάνω από κάθε παγίδα. Είναι τέτοιες οι συγκινήσεις που μου έχει προσφέρει αυτός ο δρόμος, που μόνο να τον τιμώ μπορώ.
- Όταν αυτό το ταξίδι ξεκίνησε και αρχίσατε να γίνεστε αναγνωρίσιμη, σας δυσκόλεψε η διαμόρφωση της καλλιτεχνικής σας εικόνας; Το «πώς θα φαίνομαι στους άλλους τώρα πια» παίδευε καθόλου το μυαλό σας;
Νομίζω πως όσο περνάει ο καιρός και κάνεις δουλειά με τον εαυτό σου και νιώθεις πως προχωράς και στο αντικείμενό σου, τόσο περισσότερο μπορείς να πατάς στα πόδια σου και να νιώθεις ασφαλής μέσα σε αυτό που είσαι και κάνεις. Έτσι νομίζω ότι δε μπαίνω πια σε αυτές τις διαδικασίες. Ξέρω ότι σε κάποιους θα αρέσω και σε κάποιους όχι. Εγώ θέλω να είμαι εντάξει με εμένα και να είμαι αληθινή. Όσο συμβαίνει αυτό έχω να κάνω μόνο με μένα και δεν αγχώνομαι για το πώς φαίνομαι στους άλλους. Όταν δε μου αρέσω εμένα, πάλι με μένα έχω να κάνω.
- Αξιόλογες συνεργασίες που πολλοί θα ζήλευαν κοσμούν το βιογραφικό σας ήδη από το ξεκίνημά σας. Μία συνεργασία ενέχει και τριβή, παρόλα αυτά όμως εσείς πάντα μιλάτε με τα καλύτερα λόγια για τους συναδέλφους και συνεργάτες σας. Μπορείτε να μας πείτε πώς κάποιοι από αυτούς κατάφεραν να κατακτήσουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά σας, να γίνουν οι φίλοι σας, οι άνθρωποί σας; Σε τι βαθμό εμπεριέχεται η έννοια της φιλίας στη ζωή σας;
Μιλάω με τα καλύτερα λόγια γιατί έχω πάρει και έχω δώσει ουσία κι αυτό είναι υπέροχο όταν συμβαίνει. Επίσης ακόμη κι αν μια συνεργασία δεν πάει καλά, γιατί δε γίνεται να ταιριάζεις με όλους τους ανθρώπους, πάλι μπορείς να βγεις κερδισμένος, αρκεί να έχεις τα μάτια ανοιχτά για να μαθαίνεις. Νομίζω πως όπως συμβαίνει με όλες τις σχέσεις στην προσωπική μας ζωή, έτσι και στην επαγγελματική βρίσκεις κάποιους με τους οποίους δε χρειάζονται ούτε πολλές αναλύσεις, ούτε δημιουργούνται παρεξηγήσεις κι όλα κυλούν. Δεν ξέρω ποιο είναι το στοιχείο που κάνει τη διαφορά, αλλά δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία. Οι σχέσεις δοκιμάζονται μέσα στα χρόνια. Έχω φίλους από την παιδική μου ηλικία κι άλλους που γνώρισα στην ενήλικη ζωή μου… κι άλλους που γνωρίζω τώρα… είμαι πολύ τυχερή για να μπορώ να σας πω με το χέρι στην καρδιά ότι έχω σπουδαίους φίλους που παίζουν τεράστιο ρόλο στη ζωή μου. Είναι σημείο αναφοράς για μένα.
Το φετινό χειμώνα σας συναντήσαμε στη μουσική σκηνή Σφίγγα, παρέα με το Μανώλη Ανδρουλιδάκη. Έπειτα, πήρατε τη σκυτάλη από το Χρήστο Θηβαίο και αποτελείτε πλέον μέρος της παράστασης «9:05» με τους Βασίλη Παπακωνσταντίνου και Οδυσσέα Ιωάννου, ενώ πριν λίγες μέρες, στα τέλη του Φλεβάρη, ξεκίνησε και η παράσταση «Του Έρωτα…» στη θεατρική σκηνή του Gazarte, όπου μας μιλάτε για το ανυποχώρητο του έρωτα.
- Οι θαυμαστές σας πρέπει να είναι πραγματικά ευτυχισμένοι με τις πολυποίκιλες εμφανίσεις σας, εσείς όμως πώς τα βγάζετε πέρα με τόσο γεμάτο πρόγραμμα; Είναι κάτι που σας το επιβάλλει η κατάσταση που διανύουμε ή θα λέγατε πως το «μικρόβιο» του μουσικού δεν σας επιτρέπει να πάρετε ρεπό;
Είναι και τα δυο. Σίγουρα δεν επιτρέπουν οι εποχές την αποχή. Όμως όταν έρχονται στο δρόμο σου προτάσεις σαν αυτές που αναφέρατε, δεν τίθεται θέμα για να πεις όχι! Λες ναι και βουτάς με την καρδιά σου! Δεν ξέρω αν οι θαυμαστές όπως λέτε είναι ευτυχισμένοι –αν και πραγματικά τους ευχαριστώ για τον τρόπο που μου δείχνουν την αγάπη τους- μα εγώ δηλώνω πανευτυχής με τη φετινή μου πορεία. Είναι σίγουρα πολύ δύσκολο το να κάνεις πολλά και διαφορετικά πράγματα και να είσαι και με μια βαλίτσα στο χέρι, αλλά όταν το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα σε γεμίζει, αποζημιώνεσαι και με το παραπάνω.
- Όσον αφορά την παράσταση «9:05», είναι η τρίτη συνεχόμενη χρονιά που ανεβαίνει και έχει αφήσει κοινό και κριτικούς με το στόμα ανοιχτό. Τα κείμενα του Οδυσσέα Ιωάννου σε συνδυασμό με τη σκηνοθεσία του Παντελή Βούλγαρη και τις ερμηνείες των Βασίλη Παπακωνσταντίνου και Χρήστου Θηβαίου είχαν προδικάσει την επιτυχία. Παρόλα αυτά, οι συντελεστές δεν υπολόγιζαν τέτοια εξέλιξη… Φέτος, είστε και εσείς μέλος αυτής της ομάδας. Πείτε μας λίγα λόγια για τη συμμετοχή σας στην παράσταση…
Είναι η παράσταση που με κέρδισε όσο λίγες. Ήθελα τόσο πολύ να συμμετέχω που νομίζω πως αυτή μου η επιθυμία με την έντασή της, έφερε τα πράγματα έτσι ώστε να γίνει πραγματικότητα! Και σας μιλώ ειλικρινά, ενώ στην αρχή είχα μια αγωνία για το πώς θα «δέσω» σε μια παράσταση που έχει την πορεία της πριν από μένα, τελικά όλα έγιναν λίγο μαγικά… σα να ήταν να γίνουν. Σα να ήταν έτοιμα από καιρό. Γι’ αυτό και ερχόμαστε Αθήνα και πάλι.
- Ανεξάρτητα από τις εντυπώσεις του κοινού αλλά μέσα από τη δική σας ματιά, τι κάνει αυτή την παράσταση ξεχωριστή για εσάς; Kαι τελικά τόσο επιτυχημένη;
Είναι συνδυασμός πραγμάτων, αλλά θα σας έλεγα ότι είναι βασισμένη στην αλήθεια των συντελεστών. Ο καθένας από τους ανθρώπους που συμμετέχουν σε αυτή την παράσταση καταθέτει ψυχή και αλήθεια από το ρόλο του. Αυτό λοιπόν σε συνδυασμό με τα υπέροχα κείμενα του Οδυσσέα Ιωάννου, τη σπουδαία φωνή και το εκτόπισμα του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τα τραγούδια που έχουν επιλεγεί, τη σκηνοθετική ματιά του εξαιρετικού Παντελή Βούλγαρη, κάνουν ένα ζωντανό σχεδόν οργανισμό… μια παράσταση που νιώθεις ότι έχει σώμα κι αναπνέει. Το ιδανικό περιβάλλον δηλαδή για να μπεις και να δώσεις ό,τι καλύτερο έχεις μέσα σου.
- Λένε πως η επαφή με τον κόσμο είναι που κρατάει ζωντανό έναν καλλιτέχνη. Συμφωνείτε ή καμιά φορά οι αποστάσεις μπορούν να γίνουν δημιουργικές;
Αυτό ισχύει σε όλες τις σχέσεις. Κάποιες φορές κι η απόσταση χρειάζεται, κυρίως για επαναπροσδιορισμό του ποιος είσαι, τι θες, τι μπορείς να δώσεις κτλ. Όμως η αλήθεια είναι ότι εμείς τρεφόμαστε από τη σχέση με τον κόσμο. Τη χρειαζόμαστε αυτή τη σχέση. Δεν είναι μόνο θέμα αναγνώρισης κι επιβεβαίωσης. Είναι ουσιαστική, βαθιά επαφή κι επικοινωνία μέσα από το μαγικό κόσμο της μουσικής. Δε φαντάζεστε τι δύναμη έχει όλο αυτό και πόσο μπορεί να σε γεμίσει.
- Ποια είναι η ιδανική ατμόσφαιρα για μία live εμφάνιση σύμφωνα με τα πρότυπά σας;
Έχω αρχίσει κι αγαπώ το σανίδι, σας εξομολογούμαι. Ησυχία, ωραίοι φωτισμοί, ήπιες ηχητικές συνθήκες, ΌΧΙ ΤΣΙΓΑΡΑ!!! Δηλαδή αυτά που κάνω φέτος είναι πραγματικά σε ιδανικές συνθήκες, γιατί δε σας κρύβω ότι όποτε μπορώ να συνδυάσω το τραγούδι με το υποκριτικό στοιχείο, για μένα είναι το απόλυτο. Και φυσικά αν όλα αυτά συνδυαστούν και με κόσμο που έχει έρθει έτοιμος να μοιραστεί, ε τότε σίγουρα τα πράγματα είναι πολύ κοντά στο ιδανικό! Ευτυχώς το ζω.
- Βλέπετε διαφορές στις αντιδράσεις του κόσμου τώρα που η κρίση της χώρας είναι στο πιο κομβικό της σημείο; Η μουσική ως τέχνη μπορεί να απαλύνει τον κλονισμένο ψυχισμό του ανθρώπου αυτές τις στιγμές;
Αυτό κάνει. Απαλύνει κι εμψυχώνει. Δεν είναι πανάκεια. Δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, όμως αυτά μπορεί να τα κάνει. Ο κόσμος πια δείχνει ότι έχει μεγάλη ανάγκη αυτήν την επαφή. Πιάνεται από αυτό που μοιραζόμαστε… κι εμείς δηλαδή. Είναι δηλαδή, έχω την αίσθηση, πολύ πιο ουσιαστικό το ευχαριστώ στο τέλος της κάθε παράστασης κι από τις δυο πλευρές… κι από την πλευρά του κόσμου και από τη δική μας.
- Τα τελευταία χρόνια οι χώροι της δισκογραφίας, του ραδιοφώνου αλλά και των Μ.Μ.Ε. – χώροι που συνδέονται άμεσα με το επάγγελμά σας- δυσλειτουργούν, με αποτέλεσμα ο καλλιτέχνης να αντιμετωπίζει δυσκολίες στην προώθηση της δουλειάς του. Θα θέλατε να κάνετε κάποιο σχόλιο πάνω σε αυτό; Πώς βλέπετε το μέλλον των μουσικών αν συνεχιστεί η κατάσταση αυτή, όπου οι παραδοσιακοί διέξοδοί τους περιορίζονται;
Είμαστε στη χειρότερη κατάσταση… χειρότερη δε γίνεται νομίζω! Έχω τόσο μιλήσει γι’ αυτό το θέμα με όλους τους συναδέλφους που πραγματικά δεν έχω κουράγιο να το αναλύσω άλλο. Η ουσία που οφείλει ο κόσμος να γνωρίζει είναι ότι μας οδηγεί η κατάσταση σε αδιέξοδο… δηλαδή για παράδειγμα, πώς θα κάνω εγώ καινούρια δισκογραφική δουλειά; Ποιος θα την πληρώσει; Εγώ σας διαβεβαιώ δε μπορώ. Κι ακόμη κι αν βρεθεί τρόπος να γίνει, ωραία…μετά; Πού θα πουληθεί; Ποιος θα αγοράσει; Πού θα παιχτεί; Σε ποια ραδιόφωνα αν δεν περάσει στο playlist; Σε ποιες εκπομπές στην τηλεόραση; Το μόνο μας μέσον αυτή τη στιγμή είναι το live, κι ακόμη και σε αυτό υπάρχει πολύ μεγάλη εκμετάλλευση. Δηλαδή έρχεται ο κόσμος, πληρώνει το αντίτιμο εισόδου και ποτού κι αν τους ρωτήσετε πόσο πιστεύουν ότι πληρώνεται ο καλλιτέχνης, είμαι απολύτως σίγουρη ότι θα πέσουν εντελώς έξω στην εκτίμησή τους. Εν ολίγοις, δεν ξέρω πώς θα συνεχιστεί η δημιουργία αν το προϊόν της δεν μπορεί να αποφέρει χρήματα στο δημιουργό για να ζήσει.
- Για να κλείσουμε κάπως ευχάριστα αυτή τη συζήτηση… Τι είναι αυτό που δεν έχετε πραγματοποιήσει ως τώρα στη ζωή σας και θα θέλατε να γίνει στο άμεσο μέλλον;
Θα ήθελα κάποια στιγμή να έχω την πολυτέλεια να ξεκουραστώ…να κάνω διακοπές σαν άνθρωπος!
Και θέλω να πω τραγούδια που θα αγαπηθούν και θα μείνουν στο χρόνο.
Σας ευχαριστώ πολύ,
Ρίτα
[punica-divider]
Σελίδα στο Facebook: Rita Antonopoulou
Κανάλι στο YouΤube: ΡΙΤΑ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ
Pathfinder: Rita_AntonopoulouSite