Μπορεί εδώ και χρόνια να κατηγορούμε το κρατικό κανάλι ότι δεν έχει και κάποια σειρά της προκοπής, όμως αυτό πρέπει να σταματήσει. Αν το ψάξει κανείς θα διαπιστώσει ότι έχει προβεί σε πολύ καλές παραγωγές, αντλώντας υλικό από τη νεοελληνική λογοτεχνία. Κάτι που η ιδιωτική τηλεόραση αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι… Ίσως, επειδή γνωρίζει πως ο κόσμος πλέον αρέσκεται μόνο στα γνωστά τηλεοπτικά σκουπίδια. Όμως, το θέμα μας σήμερα αντιτίθεται στην άποψη αυτή και συζητά μια σειρά που σίγουρα έχει κάτι να πει. Μια σειρά που πραγματεύεται την πολυσυζητημένη και μέχρι τώρα άγνωστη ζωή του γνωστού Έλληνα ποιητή, Κώστα Καρυωτάκη.
Για τα τυπικά…
Η τηλεοπτική σειρά του ΕΤ1 «Καρυωτάκης» αναδεικνύει όπως προαναφέραμε και μεταφέρει στη μικρή οθόνη την ιστορία του ποιητή ως και την αυτοκτονία του. Ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος υποδύεται τον ποιητή, που όχι μόνο δεν ήταν καταθλιπτικός, αλλά απολάμβανε τη ζωή. Γι’ αυτό θα μιλήσουμε παρακάτω. Κατά τη διάρκεια των επεισοδίων παρουσιάζεται και η ζωή της ποιήτριας και φίλης του ποιητή μας, Μαρίας Πολυδούρη την οποία ενσαρκώνει η ηθοποιός Μαρία Κίτσου. Σκηνοθέτης και εμπνευστής της ιδέας υπήρξε ο Τάσος Ψαρράς, χάρη στον οποίο η σειρά προβλήθηκε τον Ιανουάριο του 2009. Την ίδια χρονιά η σειρά απέσπασε 4 βραβεία στη διοργάνωση «Πρόσωπα 2009». Αξίζει να σημειωθεί πως ανάμεσα στα 4 βραβεία ήταν το Α’ ανδρικού δραματικού ρόλου και Καλύτερη Σκηνογραφία ελληνικής παραγωγής.
Η ιστορία – Τα πρόσωπα
Ο Καρυωτάκης όπως «γνωρίζαμε» ήταν καταθλιπτικός, μίζερος, κοινωνικά αποκλεισμένος και αυτό ήταν που τον οδήγησε στην απόφαση να δώσει τέλος στη ζωή του. Όσο ρομαντικό και μυθιστορηματικό κι αν ακούγεται, δεν ισχύει. Ο ποιητής ήταν ένας ιδιότροπος άνθρωπος, που όμως απολάμβανε τη ζωή και δραστηριοποιούταν κοινωνικά. Και η σειρά το αναδεικνύει καθαρότατα. Για παράδειγμα, στα πρώτα επεισόδια παρατηρούμε την προσπάθειά του να εκδώσει μαζί με τους φίλους του ένα σατιρικό περιοδικό. Επίσης, την έκδοση και δημοσίευση της πρώτης συλλογής ποιημάτων του Ο πόνος του ανθρώπου και των πραμάτων. Όπως βλέπουμε πήγαινε τακτικά στη σχολή του και του άρεσαν οι… περίεργες βόλτες με την καλή έννοια πάντα. Τίποτα, λοιπόν που να δείχνει ένα νοσηρό άτομο.
Επιπλέον, παρακολουθήσαμε τη σχέση – δεσμό που είχε αναπτύξει με την Πολυδούρη και τον μεγάλο έρωτά τους. Βέβαια, και την ενεργό συμμετοχή του στο συνδικαλιστικό κίνημα. Είχε εκλεγεί γενικός Γραμματέας της Ένωσης Δημοσίων Υπαλλήλων Αθηνών όπως γνωρίζουμε και γενικά ερχόταν σε σύγκρουση με την κεντρική εξουσία. Σίγουρα αυτές οι πληροφορίες για τη ζωή του που δεν ήταν ευρέως γνωστές μας οδηγούν σε νέα συμπεράσματα. Ο Καρυωτάκης δεν υπήρξε ανέκαθεν αυτοκτονικός χαρακτήρας και άλλοι ήταν οι λόγοι που τον οδήγησαν στην αυτοκτονία. Από τη σειρά, λοιπόν, κατανοούμε πως όλα έπαιξαν το ρόλο τους. Ήταν η σύφιλη, οι μεταθέσεις και η απογοήτευση από το σύστημα και την επιδείνωση της αρρώστιας.
Η ατμόσφαιρα της δεκαετίας του 1920
Η σειρά αποτυπώνει ξεκάθαρα την Αθήνα του ’20, τα γραφικά πλινθόκτιστα σπίτια και τους στενούς δρόμους της. Με έναν τόνο νοσταλγικό ο σκηνοθέτης παρουσιάζει τους ανθρώπους με μια δόση αθωότητας, αλλά και καθωσπρεπισμού. Τα κουστούμια, τα φορέματα θυμίζουν μια εντελώς άλλη εποχή. Μια εποχή που το να είσαι ποιητής δεν περνούσε αδιάφορο, επειδή τότε ο κόσμος διάβαζε ποίηση. Ταυτόχρονα, παρακολουθούμε το «αιώνιο» ελληνικό Δημόσιο και την τραγωδία της Μικρασιατικής καταστροφής. Θυμάμαι, όταν πρωτοείδα τη σειρά έμεινα έκπληκτη με την εικόνα των χιλιάδων προσφύγων να κατακλύζουν την Αθήνα. Σίγουρα η πραγματικότητα διαφέρει από την ανάγνωση πομπώδων αφηγήσεων στα ιστορικά βιβλία. Οι λοιμώδεις αρρώστιες και τα αφροδίσια νοσήματα που σήμερα είναι θεραπεύσιμα τότε ταλαιπωρούσαν πολύ κόσμο. Η παρακμή βρισκόταν παντού και ήταν φυσικό να επηρεαστεί και ο Καρυωτάκης.
Ας σημειωθεί το γεγονός πως ο Τάσος Ψαρράς έψαξε σε αρχεία του κράτους, σημειώσεις και επιστολές του ποιητή. Όλα τα επεισόδια βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα και τα ελάχιστα κενά συμπληρώνονται από μυθιστορηματικό υλικό. Ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος φαίνεται να ενσαρκώνει άριστα τον χαρακτήρα του ποιητή και η όψη του, όπως έχει δηλώσει σε συνέντευξή του ο σκηνοθέτης, ταίριαζε: «σοβαρός, όχι ψηλός, με ειρωνικό χαμόγελο και χιούμορ, ευαίσθητο και ανθρώπινο». Σίγουρα η σειρά έχει να προσφέρει αρκετά: από καλλιτεχνικές ερμηνείες και ιστορικά γεγονότα ως και ποίηση. Μήπως άραγε θα πρέπει να στραφούμε σε τέτοιες ποιοτικές σειρές που έχουν να μας διδάξουν πολλά;
