“Όταν η νοσταλγία λειτουργεί ως εφαλτήριο και όχι αυτοσκοπός”
Ολοκληρώθηκε η πρώτη σεζόν της σειράς X-Men ’97 στην πλατφόρμα Disney+. Πρόκειται για μία σειρά κινουμένων σχεδίων συνέχιση της επιτυχημένης σειράς X-Men: The Animated Series (1992 – 1997). Η σειρά αποτελεί την πρώτη και επίσημη παραγωγή της Disney/Marvel μετά από την εξαγορά της Fox όπου πρωταγωνιστούν οι πολυαγαπημένοι χαρακτήρες.
Υπόθεση
Ξαναβρίσκουμε τους ήρωές μας εκεί που τους αφήσαμε το 1997. Ο καθηγητής Charles Xavier είναι νεκρός (ή μήπως όχι;). Οι υπόλοιποι χαρακτήρες της ομάδας δυσκολεύονται να αντιμετωπίσουν την απώλεια του μέντορά τους. Περίπου ένα χρόνο μετά, ο Cyclops αναλαμβάνει διστακτικά την ηγεσία της ομάδας παραμερίζοντας τα σχέδιά τους με την έγκυο σύζυγό του, την τηλεπαθητική και τηλεκινητική Jean Grey, να αφήσουν την ομάδα για μια “κανονική ζωή”. Όμως όλα ταράσσονται όταν έρχεται στο φως η διαθήκη του καθηγητή, σύμφωνα με την οποία η έπαυλη και η “διοίκηση” της ομάδας περνούν στα χέρια του παλαιού φίλου και αντιπάλου των X-Men, Magneto.
Θεματολογία ή Ψάχνοντας το βαθύτερο νόημα
Όπως και στα κόμικ (αλλά και σε όλες τις προηγούμενες μεταφορές – στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη), βρισκόμαστε σε ένα σύμπαν όπου οι μεταλλαγμένοι υπερήρωες γεννιούνται με υπεράνθρωπες δυνατότητες οι οποίες εκδηλώνονται συνήθως κατά την εφηβική ηλικία. Αυτό το χαρακτηριστικό θυμίζει τόσο την διαδικασία της ενηλικίωσης εν γένει αλλά λειτουργεί κι ως μια αλληγορία για την ανακάλυψη της σεξουαλικής ταυτότητας κατά την εφηβεία. Η πλοκή που αφορά τον νεοφερμένο Roberto da Costa (aka Sunspot) να αποδέχεται και να αποκαλύπτει στην μητέρα του τις δυνάμεις του θυμίζει έντονα coming-out.
Επιπλέον, η σειρά δεν θα ήταν δυνατό να παραλείψει την αντιπαράθεση μεταξύ του καθηγητή Xavier με τον Magneto, έναν βασικό πυλώνα των περισσότερων συγκρούσεων στο σύμπαν των X-Men. Πολλές φορές η σχέση μεταξύ τους έχει συγκριθεί με αυτή του Martin Luther King Jr και του Malcom X όσον αφορά τη φιλοσοφία των προσώπων σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πράγματι, είναι εύλογη αυτή η σύγκριση – αν και κάπως απλοϊκή. Ο Xavier προσπαθεί να γεφυρώσει τις σχέσεις μεταξύ μεταλλαγμένων και ανθρώπων, υποστηρίζοντας ότι η μόνη λύση είναι η ειρηνική συνύπαρξη. Αντιθέτως, ο Magneto αδυνατεί να εμπιστευτεί τους ανθρώπους, έχοντας κυνηγηθεί πολλάκις, και θεωρεί ότι οι άνθρωποι οφείλουν να σεβαστούν και να αποδεχτούν την ανωτερότητα των μεταλλαγμένων, διατηρώντας όμως διαχωρισμένες τις δύο κοινωνίες. Η αντίστιξη των δύο πεποιθήσεων βρίσκεται συχνά στο επίκεντρο των ιστοριών X-Men και η σειρά δεν αποτελεί εξαίρεση. Η σειρά φέρει στο προσκήνιο το ζήτημα της αποδοχής των μεταλλαγμένων, συγκεκριμένα με την αναγνώριση του μεταλλαγμένου κράτους της Genosha από τον ΟΗΕ. Η σειρά, όπως και οι ταινίες, παρότι κλίνει προς τη μετριοπαθή φιλοσοφία του Charles Xavier, δείχνει κατανόηση και προσπαθεί να παρουσιάσει με ενσυναίσθηση τις απόψεις του Magneto (πολύ πριν τον Killmonger ή τον Thanos).
Magneto was right…
Η σειρά δεν διστάζει να τονίσει ότι η κοσμοθεωρία του Magneto είναι απόρροια της προκατάληψης που έχει βιώσει σε όλη του ζωή.
Άξίζει τόσο hype;
Η προηγούμενη σειρά είχε χαρακτηριστεί ως σαπουνόπερα με υπερήρωες. Με νεκρούς που επιστρέφουν την κατάλληλη στιγμή, αμνησίες, κλώνους και κρυφά δίδυμα αδέλφια, δραματικά fade-to-black και “συνεχίζεται στο επόμενο επεισόδιο” η σειρά πράγματι τσέκαρε όλα τα κουτάκια των συμβάσεων του είδους. Το X-Men ’97 αποδίδει φόρο τιμής στις ρίζες του ενώ παράλληλα σκαλίζει τη δική του μοναδική ταυτότητα στο τοπίο/ πλαίσιο του σήμερα. Η σειρά πλέκει με μεγάλη μαεστρία τη νοσταλγία με ένα ανανεωμένο, φρέσκο ύφος, δίχως να θυσιάζει την ποιότητα που θυμόμαστε. Θα μπορούσε να σταθεί εντελώς αυτόνομη, χωρίς να βασίζεται στην προηγούμενη σειρά των ’90s, αλλά το άκουσμα της iconic μουσικής των τίτλων προκαλεί αν μη τι άλλο ανατριχίλα.
