Λίγο πριν πλησιάσουν τα Χριστούγεννα μας δίνεται μια καλή ευκαιρία να βάλουμε στο πρόγραμμά μας κάποιες θεατρικές παραστάσεις, που δεν έχουμε δει ακόμα. Στις Αθηναϊκές σκηνές παίζονται πολλές, για όλα τα γούστα. Ξεχώρισα τρεις από αυτές, που αξίζει να δούμε πριν τις γιορτές.
«Θείος Βάνιας» στο Bios
Οι ήρωες του έργου είναι άνθρωποι σαν εμάς, που προσπαθούν να ζήσουν, ο καθένας με τους φόβους και τα βάσανά του. Στην παράσταση της Μαρίας Μαγκανάρη, αυτοί οι τόσο οικείοι ήρωες είναι μπροστά σου, απτοί κι αληθινοί. Η εγγύτητα αυτή δεν οφείλεται μόνο στην σκηνή του Bios, που εκ των πραγμάτων τους τοποθετεί κυριολεκτικά μπροστά σου. Οφείλεται στο ότι κάθε ηθοποιός μοιάζει να «είναι» ο ήρωας που υποδύεται. Είναι όλοι τόσο αληθινοί και τόσο εύθραυστοι, πραγματικά ανθρώπινοι.
Ο Κώστας Κουτσολέλος ως Βάνιας είναι ένας σπαρακτικός μεσήλικας έφηβος, κυνικός και άτολμος μαζί, που έχει μάθει να ζει χωρίς να ονειρεύεται, κι όταν τελικά προσπαθήσει να το κάνει, αποτυγχάνει και επιστρέφει εκεί που ξεκίνησε. Εξίσου σπουδαία είναι και η ερμηνεία της Σύρμως Κεκέ ως Σόνια. Η Σόνια της ελπίζει να αλλάξει τη ζωή της, αλλά τελικά τα όνειρά της και πάλι ματαιώνονται. Αναγνωρίζει ότι θα ζήσει χωρίς αγάπη, αλλά το δέχεται περήφανα και δεν το βάζει κάτω. Ο γιατρός Άστροφ του Γιωργή Τσαμπουράκη είναι σαγηνευτικός και δυναμικός, αλλά κι αυτός, στην ουσία, μόνος. Πνίγει τα αδιέξοδά του στο ποτό και στις γυναίκες. Η Ελένα της Ανθής Ευστρατιάδου όμορφη, εύθραυστη, αποστασιοποιημένη, αρέσκεται να γοητεύει τους άντρες, αλλά τελικά εγκλωβίζεται στις συμβάσεις. Εξίσου καλοί και οι υπόλοιποι ηθοποιοί της παράστασης.
Πρόκειται για έναν υπέροχο «Βάνια», αληθινό, ωμό, συγκινητικό, διαχρονικό, ανεπιτήδευτο, και μια πραγματικά συγκλονιστική θεατρική εμπειρία. Κάντε, λοιπόν, μια χάρη στον εαυτό σας και επιτρέψτε του να σας παρασύρει.
http://nkt.gr/play/286/o-8eios-banias/
Άνθρωποι και Ποντίκια στο Cartel
Η ελεύθερη μεταφορά του έργου «Άνθρωποι και Ποντίκια» του Στάινμπεκ στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα από την Σοφία Αδαμίδου, η σκηνοθεσία του Βασίλη Μπισμπίκη και ο πολύ ιδιαίτερος χώρος του Cartel συνηγορούν ώστε να ζήσουν οι θεατές μια συγκλονιστική, πρωτόγνωρη και πολύ ρεαλιστική εμπειρία.
Οι χαρακτήρες του έργου είναι αναγκασμένοι να ζήσουν σε έναν σκληρό κόσμο κι έτσι αναπόφευκτα γίνονται κι αυτοί σκληροί και χυδαίοι, συγκρούονται, παλεύουν, αλλά κατά βάθος συνεχίζουν να ελπίζουν και να ονειρεύονται, παρότι τα όνειρά τους είναι συχνά καταδικασμένα εξ αρχής.
Οι ερμηνείες του Δημήτρη Δρόσου και του Βασίλη Μπισμπίκη ξεχωρίζουν, χωρίς, ωστόσο, να υστερούν και οι υπόλοιποι συντελεστές της παράστασης, δημιουργώντας ένα εκρηκτικό σύνολο, αφήνοντας το κοινό άφωνο στο τέλος της παράστασης. Τα εισιτήρια εξαντλούνται αστραπιαία, οπότε σπεύσατε!
https://www.facebook.com/CartelTexnoxoros/
Mute στο Θέατρο του Νέου Κόσμου
Μια παράσταση με μουσική χωρίς μουσικούς, με λέξεις χωρίς λέξεις. Μια παράσταση που κάποιος τολμά να ανοίξει την πόρτα του δωματίου του και να δείξει τι πραγματικά υπάρχει μέσα σε αυτό. Μια παράσταση βασισμένη σε μια ιδέα του ίδιου του Γιώργου Χρυσοστόμου, που πρωταγωνιστεί, σε σκηνοθεσία δική του και της Σοφίας Πάσχου.
Πρόκειται για μια ιδιαίτερη θεατρική εμπειρία. Ουσιαστικά ο πρωταγωνιστής καλείται να κρατήσει το ενδιαφέρον των θεατών μέσα από τη σιωπή και την κίνησή του. Και σίγουρα ο Γιώργος Χρυσοστόμου τα καταφέρνει πάρα πολύ καλά, πραγματικά εντυπωσιάζοντας με την εκφραστικότητα, αλλά και τις σωματικές αντοχές του.
Στο Mute συναντάς γνώριμους χαρακτήρες, κομμάτια του ίδιου σου του εαυτού. Σύγχρονες εικόνες, φόβοι, μοναξιά, ανασφάλεια, αθωότητα, απογοήτευση, κι όλα αυτά δοσμένα με τρόπο που σε κάνει να γελάς και σε συγκινεί ταυτόχρονα. Μια παράσταση χωρίς λέξεις, που γεμίζει σκέψεις το μυαλό σου και την κουβαλάς για καιρό μέσα σου. Αφήστε τον Γιώργο Χρυσοστόμου και το «Mute» του να σας πάρουν από το χέρι και δε θα το μετανιώσετε.
