Ο Κώστας Αθυρίδης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και από την ηλικία των 6 ετών άρχισε να ασχολείται με την μουσική. Από τα εφηβικά του χρόνια η ροκ μουσική τον κέρδισε και για μια εικοσαετία συμμετείχε σε μουσικά σχήματα της πόλης. Στην Αγγλία παρακολούθησε σεμινάρια υποκριτικής και κινησιολογίας και επιστρέφοντας στην Ελλάδα υπήρξε από τους ιδρυτές του Alumni Drama Club, της μεγαλύτερης, τότε, ερασιτεχνικής θεατρικής ομάδας της Θεσσαλονίκη. Από το 1998 δισκογραφεί και συνεργάζεται ως συνθέτης με την ερμηνεύτρια και στιχουργό Γεωργία Βεληβασάκη.
Η Γεωργία Βεληβασάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νέα Αλικαρνασσό, στο Ηράκλειο της Κρήτης. Με μεγάλη και σημαντική πορεία στο τραγούδι και την μουσική, έχει συνεργαστεί με πολλούς καλλιτέχνες και τον Δεκέμβριο του 2008 κυκλοφορεί η τρίτη ολοκληρωμένη δισκογραφική της δουλειά “Gaia-Action St” – όπου Gaia η δημιουργική, πλέον, ομάδα, του Κώστα Αθυρίδη και της ίδιας, στη μουσική και στους στίχους.
Η τελευταία τους συνεργασία είναι η παράσταση «Κοντσέρτο για Μία Μέρα που Πέρασε», μια μουσικοθεατρική performance με ζωντανή μουσική, η οποία ανεβαίνει στο Θέατρο Τ. Τους συναντήσαμε, λοιπόν, και μιλήσαμε μαζί τους για την παράσταση, το θέατρο, την μουσική και τα επόμενα σχέδια τους.
Επιμέλεια Συνέντευξης: Χατζησαββίδου Γαρυφαλλιά, Καστανάρα Μαρία
Γεωργία Βεληβασάκη
- Σας βλέπουμε φέτος στη μουσικοθεατρική παράσταση «Κοντσέρτο για μια μέρα που πέρασε», ένα έργο που μιλά για μια γυναίκα μόνη κλεισμένη σε ένα δωμάτιο. Ποια είναι, λοιπόν, η Φιλομήλα και ποια η σχέση σας μαζί της;
Η Φιλομήλα είναι ένα αρχέτυπο. Είναι ο καθένας από μας όταν βρίσκεται μόνος απέναντι στην αλήθεια της ύπαρξής του. Το κλειστό δωμάτιο σηματοδοτεί τον περιορισμένο χωροχρόνο ως πεδίο της ανθρώπινης εμπειρίας. Μιλά για την κοινή εμπειρία της ωρίμανσης μέσα από ματαιώσεις και αναθεωρήσεις. Η σχέση μου με την ηρωίδα είναι πυρηνική, καθώς αποτελεί δικό μου δημιούργημα.
- Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε σε ένα τέτοιο κείμενο; Το κείμενο είναι μία σύνθεση κειμένων συγγραφέων και ποιητών και βρίσκεται μακριά από μία κλασική δραματουργική φόρμα.
Όντως, απέχει της κλασικής δραματουργικής φόρμας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει συγκεκριμένη δομή. Όλα συμβαίνουν σε μία ημέρα. Το έργο χωρίζεται σε τέσσερις εικόνες: πρωί, μεσημέρι, απόγευμα, βράδυ, ακολουθώντας τις φάσεις αλλαγής της ηρωίδας. Η αρχική έμπνευση μου ήταν στον ίδιο τον τίτλο. Αναζήτησα το υλικό μου σε ποιήματα που είχα γράψει τα προηγούμενα χρόνια, τα επεξεργάστηκα εκ νέου και έγραψα νέα. Ο στόχος ήταν ένα ποιητικό αφήγημα, που να μπορούσε να παρασταθεί. Εξαρχής, δηλαδή,είχα κατά νου τη μουσικοθεατρική παρουσίασή του. Έγινε και βιβλίο και χαίρομαι ιδιαίτερα γι’ αυτό.
- Στην παράσταση αναλαμβάνετε διπλό ρόλο: έχετε γράψει το κείμενο και ταυτόχρονα πρωταγωνιστείτε. Από αυτό το εγχείρημα προκύπτουν περισσότερες ευκολίες ή δυσκολίες;
Η αλήθεια είναι ότι καθώς έγραψα το κείμενο είχα και μια αίσθηση του πώς θα ήθελα να παρασταθεί. Αυτό μπορεί να είναι και περιοριστικό, καθώς μια άλλη ματιά (ένας άλλος ερμηνευτής, δηλαδή) ενδεχομένως να φώτιζε άλλες όψεις. Η έκθεση, πάντως, απέναντι σ’ ένα κοινό δεν είναι ποτέ εύκολη.
- Στην παράσταση ο πεζός λόγος εναλλάσσεται με τη μουσική. Σε σημεία φαίνεται πως το ένα οδηγεί στο άλλο και το αγκαλιάζει και άλλες στιγμές πως υπάρχει μια άτυπη διαμάχη μαζί τους για το επιτυχέστερο εκφραστικό μέσο συναισθημάτων. Εσείς με ποιον τρόπο νιώθετε ότι εκφράζεστε καλύτερα;
Ο λόγος και η μουσική υπήρξαν ανέκαθεν πτυχές του τρόπου έκφρασής μου. Στο συγκεκριμένο έργο συνδυάζονται. Δεν το ένιωσα ως αγώνα δρόμου (το ένα απέναντι στο άλλο), αλλά ως σύζευξη. Η κιθάρα παίζει ότι δεν μπορεί να ειπωθεί με λέξεις. Καθρεφτίζει την ηρωίδα, τη δείχνει, τη φωτίζει.
- Πάνω στη σκηνή εμφανίζονται και κάποια αντικείμενα: πέτρες, εκκρεμές, κιθάρα, γλυκό του κουταλιού… O ρόλος τους είναι καθαρά συμβολικός; Τι αντιπροσωπεύουν;
Το έργο είναι μια αλληγορία. Όλα έχουν λόγο συμβολικό. Οι πέτρες δεν είναι παρά οι επιθυμίες που εγκλωβίζουν («χτίζουν») το υποκείμενο, το εκκρεμές αναφορικό του χρόνου που περνάει ερήμην μας, η κιθάρα ως ένας αντικατροπτισμός (ένα alter ego) της ηρωίδας, το γλυκό του κουταλιού μια παρηγοριά, ένας οικείος τόπος, τα παιδικά μας χρόνια, ένα χάδι μητρικό…
- Τί θα ακολουθήσει για εσάς μετά το «Κονσέρτο για μία Μέρα που Πέρασε»;
Στις 26 Απριλίου 2018 δίνουμε μια (καθαρά) μουσική παράσταση στο «Καφωδείον Ελληνικό» στη Βενιζέλου (Θεσσαλονίκη) με τραγούδια από την Αργεντινή και την Ισπανία. Εκεί, θα βρεθώ επί σκηνής μαζί με τον Ανδρέα Ζιάκα (κιθάρα) και τον Δημήτρη Αραμπατζή (μπαγιάν/μπαντονεόν) και θα τραγουδήσουμε φλαμένκο, ανδαλουσιανά, τάνγκο κλπ. Κατά τα άλλα, εκκεμεί μια διπλωματική, ένα νέο έργο που θέλω να γράψω, καινούρια τραγούδια που ηχογραφούμε με τον Luis Borda (Αργεντινός μαέστρος του Tango Nuevo, με τον οποίο συνεργάζομαι τα τελευταία χρόνια), την παρουσίαση του βιβλίου «Κοντσέρτο για μία ημέρα που πέρασε» (σύντομα) και μια σπουδή πάνω στην performative ποίηση με νέες καλλιτεχνικές/δημιουργικές εμπειρίες. Για όσους θέλουν να μαθαίνουν τα νέα μας μπορούν να επισκέπτονται την ιστοσελίδα μας www.velivasaki.gr
Κωνσταντίνος Αθυρίδης
- Πως δουλέψατε ώστε να φανεί αυτή η σύνθεση και να διατηρεί ταυτόχρονα την προσοχή του θεατή χωρίς να τον εκτοπίζει απ’ την παράσταση;
Ο στόχος ήταν οι τρεις τέχνες (ο ποιητικός λόγος, το θέατρο και η μουσική), να συνυπάρχουν και να συνομιλούν μ’ έναν ισορροπημένο τρόπο, ώστε να λειτουργήσει και να παρουσιαστεί ένα ενιαίο αισθητικό και καλλιτεχνικό όλον. Η σκηνοθετική και κινησιολογική προσέγγιση ακολούθησε το κείμενο με σκοπό να το αναδείξει, ενώ η μουσική και οι φωτισμοί υπογραμμίζουν τη δράση, άλλοτε υποδόρια και άλλοτε εμφατικά. Βέβαια, όπως λέει ο Σέξπιρ, η τέχνη δεν απευθύνεται σε όλους, ούτε σε λίγους, απευθύνεται στον κάθε ένα ξεχωριστά. Μοιραία η καλλιτεχνική πρόσληψη είναι ζήτημα ιδιωτικό και υποκειμενικό, ανάλογα με τις προσλαμβάνουσες του καθενός.
- Επιλέξατε, όχι απλά να σκηνοθετήσετε, αλλά και να ερμηνεύσετε έναν ρόλο στην παράσταση. Χρειάστηκε διπλή προσπάθεια;
Δεν θα μιλούσα για «διπλή προσπάθεια». Ως σκηνοθέτης πάντα έδινα ιδιαίτερο βάρος στην κινησιολογία, που σημαίνει μια διαδικασία διδασκαλίας κατά τη δημιουργία της παράστασης, εφόσον απευθυνόμουν σε άλλους ηθοποιούς. Καθώς αυτή η ανάγκη, εν προκειμένω, δεν υπήρχε (με το να ερμηνεύω προσωπικά το ρόλο), ισοσταθμίστηκε, κάπως, το επιπλέον έργο της διπλής μου ιδιότητας (του σκηνοθέτη και του ηθοποιού).
- Πείτε μας δυο λόγια για τον Χρόνο και τη σχέση του με τη Φιλομήλα. Είναι αυτός που τη βοηθάει να «χτιστεί στο δωμάτιό της» ή μήπως είναι αυτός που την εμποδίζει;
Ο Καντ λέει, πως ο χώρος και ο χρόνος δεν είναι παρά ο τρόπος αντίληψης και πρόσληψης του κόσμου, που ενυπάρχει στον ίδιο τον άνθρωπο. Βλέποντας τον ουρανό συνειδητοποιούμε ότι δεν μπορούμε να κατανοήσουμε το άπειρο, ενώ το κάνουμε με πολύ επιτυχημένο τρόπο για τα λίγα τετραγωνικά («δωμάτιο») και τις ώρες της καθημερινότητάς μας. Αυτήν την αντίφαση, ούτε καν την αντιλαμβανόμαστε. Ο χρόνος της Φιλομήλας άλλοτε περνάει γρήγορα, άλλοτε αργά, συμπάσχει ή απομακρύνεται, σαρκάζει, άλλοτε φανερά παρόν ή σαν να μην υπάρχει. Ο χρόνος δεν έχει ούτε πρόσημο, ούτε πρόσωπο. Εξού και η μάσκα στην παράσταση.
- Ο Χρόνος είναι ο μαέστρος της ιστορίας ή απλά ο παρατηρητής; Στην παράσταση βλέπουμε πως με τη Φιλομήλα δεν έρχονται ποτέ σε άμεση επαφή.
Δεν φτιάχνει ο χρόνος την ιστορία. Την ιστορία τη φτιάχνουν τα πρόσωπα, εν προκειμένω, η ηρωίδα. Ο χρόνος, όπως και ο χώρος, είναι το πεδίο της ύπαρξής της. Η ηρωίδα έρχεται ή δεν έρχεται σε επαφή με τον χρόνο, με τον ίδιο τρόπο που όλοι μας άλλοτε συνειδητοποιούμε κι άλλοτε παραβλέπουμε τη ροή του χρόνου.
- Ενδιαφέρουσα είναι η προσθήκη ζωντανής μουσικής συνοδείας καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης. Η φωνή της Γεωργίας Βεληβασάκη συνεπαίρνει τον θεατή. Είχατε αποφασίσει εξ’ αρχής να υποστηρίξετε την παράσταση με μία κιθάρα;
Η κιθάρα είναι ρόλος. Είναι ο άλλος εαυτός της ηρωίδας. Προφέρει με νότες ό,τι δεν μπορεί να ειπωθεί με λέξεις. Η ζωντανή μουσική και τα τραγούδια δεν «υποστηρίζουν» απλά την παράσταση, είναι μέρος της.
- Τί θα ακολουθήσει για εσάς μετά το «Κονσέρτο για μία Μέρα που Πέρασε»;
Έχω σχέδια για ένα καινούριο θεατρικό έργο την επόμενο σεζόν, ενώ, παράλληλα, με την ιδιότητά μου ως συνθέτης, ήδη δουλεύω τα πρώτα μουσικά θέματα μιας νέας όπερας.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Κείμενο: Γεωργία Βεληβασάκη
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Αθυρίδης
Επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Παναγιωτίδης
Σκηνικά/Κοστούμια: Ηλίας Λόης
Κατασκευή μάσκας: Μάρθα Φωκά
Videoprocessing: Ηλίας Λόης – Γεωργία Βεληβασάκη
Μουσική επιμέλεια: Ανδρέας Ζιάκας – Γεωργία Βεληβασάκη
Μακιγιάζ: Αλεξάνδρα Κωνσταντινίδου
ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ
Γεωργία Βεληβασάκη (Φιλομήλα)
Κωνσταντίνος Αθυρίδης (Αφηγητής)
Ανδρέας Ζιάκας (Μουσικός επί σκηνής, κιθάρα)
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Χώρος: Θέατρο Τ, Αλεξάνδρου Φλέμινγκ 16, Θεσσαλονίκη
Πρεμιέρα: Δευτέρα 12 Μαρτίου στις 21:30
Παραστάσεις: 12 – 27 Μαρτίου, Δευτέρα & Τρίτη στις 21:30
Διάρκεια παράστασης:80 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: 12€ κανονικό | 10€ φοιτητών, ανέργων & ατέλειες
Τηλέφωνο κρατήσεων: 2310 854 333
Parking: Με 3€ και την επίδειξη του εισιτηρίου σας, μπορείτε να αφήνετε το αυτοκίνητό σας στο parking που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο Θέατρο Τ.
Περισσότερες πληροφορίες:www.theatrot.gr, www.facebook.com/theatrot/και στο eventτης παράστασης www.facebook.com/events/572605496426430
