Όταν ανακοινώνεται η μεταφορά ενός βιβλίου στη μεγάλη ή στη μικρή οθόνη, υπάρχει μεγάλος ενθουσιασμός από τους αναγνώστες. Όταν βέβαια το βιβλίο είναι τόσο επιτυχημένο όσο ο Harry Potter, καταλαβαίνουμε ότι το βάρος που σήκωσαν οι δημιουργοί στις πλάτες τους ήταν μεγάλο.
Όσοι έχουμε διαβάσει τα βιβλία μπαίνουμε κάποιες στιγμές σε μια διαδικασία να εξηγούμε πράγματα και καταστάσεις, καθώς κάποιος που δεν τα έχει διαβάσει ίσως να μείνει με κάποιες απορίες. Ίσως και παρανοήσεις.
Αποφάσισα να παρουσιάσω συγκεκριμένα σημεία όπου οι δημιουργοί των ταινιών είτε δεν πρόσεξαν όπως έπρεπε, είτε απλώς αποφάσισαν να επαναστατήσουν και να βάλουν δικά τους πράγματα. Ναι, δεν έπρεπε παιδιά…
1) Ηλικίες των γονιών του Harry
Πρώτη φορά βλέπουμε τους γονείς του Harry, James και Lily, στον καθρέφτη των επιθυμιών στη Φιλοσοφική Λίθο. Πόσο μαντέψατε ότι ήταν; Γύρω στα 30 με 40, σωστά;
Λάθος κυρίες και κύριοι, αφού δολοφονήθηκαν μόλις στα 21 τους έτη! Ας σκεφτούμε ότι δύο νέα παιδιά έπρεπε λίγο μετά την αποφοίτησή τους να πολεμήσουν, να χάσουν αγαπημένα τους πρόσωπα, να μη χαρούν τον έρωτα και τα νιάτα τους. Ταυτόχρονα, έπρεπε να κρυφτούν με το μωρό τους, καθώς τους καταδίωκε ο πιο επικίνδυνος μάγων όλων των εποχών, έχοντας ως στόχο τον γιο τους.
Και ο Serius Black; Ο νονός του Harry έχασε τους αγαπημένους του φίλους, προδόθηκε από τον φίλο του και μπήκε στο Azkaban στα 21. Για 13 χρόνια καθόταν μέσα σε ένα κελί, ανάμεσα στους χειρότερους κακοποιούς, χαραμίζοντας τα χρόνια του χωρίς καν να φταίει.
Δεν είναι πιο τραγική η ήδη τραγική αυτή ιστορία; Γιατί η πλειοψηφία των νέων σε αυτήν την ηλικία βγαίνει έξω, γελάει, ερωτεύεται. Εδώ όμως, πολλοί πέθαναν, δολοφονήθηκαν, βασανίστηκαν, στον βωμό ρατσιστικών αντιλήψεων και δίψας για αίμα.
2) Τα μάτια της Lily
Ένα από τα τραγικότερα λάθη των ταινιών είναι σίγουρα τα μάτια. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά• η Lily Evans έχει πράσινα μάτια. Αυτά τα κληρονόμησε ο Harry, κάτι που τονίζεται διαρκώς, τόσο στα βιβλία όσο και στις ταινίες.
Στην περίπτωση του Daniel Radcliffe, βλέπουμε τα μπλε του ματιά στις ταινίες λόγω ερεθισμού από τους φακούς επαφής. Εντάξει, το δεχτήκαμε. Θεωρήσαμε όλοι ότι όταν θα παρουσιάσουν την μητέρα του, θα έχει και αυτή μπλε μάτια, ώστε να φαίνεται η ομοιότητα. Στην τελευταία ταινία αυτό δεν έγινε ποτέ. Όχι μόνο δεν είναι μπλε, αλλά είναι σκούρο καστανό! You guys had one job! Οπότε ναι, ίσως είναι υιοθετημένος ο Harry…
3) Frank και Alice Longbottom
Όλοι γνωρίζουμε και αγαπάμε τον χαριτωμένο Neville Longbottom, χάρη στη βοήθεια του οποίου νικήθηκε ο Voldemort! Τι ξέρουμε όμως για τους γονείς του;
Στο Κύπελλο της Φωτιάς γίνεται μια αναφορά στο ότι βασανίστηκαν, χωρίς περαιτέρω πληροφορίες. Κι όμως, οι γονείς του Neville έζησαν, μόνο που τα βασανιστήρια που υπέστησαν τους οδήγησαν στην τρέλα, και έζησαν το υπόλοιπο της ζωής τους στο St Mungo’s, χωρίς να μπορούν να αναγνωρίσουν τον ίδιο τους τον γιο. Μια μοίρα χειρότερη και από τον θάνατο για πολλούς.
Το ανατριχιαστικό είναι ότι η απαγωγή τους από τους θανατοφάγους έγινε μετά τον “θάνατο” του Voldemort, δε θεωρείται δηλαδή έγκλημα πολέμου. Οι βασανιστές τους ήταν η Bellatrix με τον σύζυγό της και τον αδερφό του, και τον Bartemius Crouch Jnr, τον ψεύτικο Τρελομάτη Μούντι. Λόγος των βασανιστηρίων; Να βρουν τον Voldemort, και φυσικά να διασκεδάσουν με τον πόνο των θυμάτων τους.
Γιατί έπρεπε να υπάρχει η ιστορία των γονιών του Neville στις ταινίες; Ώστε να δούμε τη δυσκολία ενός παιδιού να ζει δίχως να έχει στο πλευρό του τους γονείς του, όχι επειδή έχουν φύγει από τη ζωή, αλλά επειδή η νοητική τους κατάσταση δεν τους επιτρέπει να είναι δίπλα του. Ένα παιδί που στις ζωές των γονιών του είναι σα να μην υπάρχει, κι ας προσπαθεί να συνδεθεί μαζί τους κατά τις επισκέψεις του στο νοσοκομείο.
4) Όταν ο Harry προσπάθησε να σώσει τον Voldemort
Οι δημιουργοί της όγδοης ταινίας αποφάσισαν να ξεφύγουν αρκετά σε ορισμένα σημεία. Ίσως σε κάποιους να άρεσαν οι παράξενες σκηνές όπου ο Harry γαντζώνεται πάνω στον Voldemort και κάνουν κύκλους πάνω απο το Hogwarts. Στους υπόλοιπους δεν άρεσε και συμφωνώ.
Τι ακριβώς έγινε;
Ο μικρός μας μάγος, ή μάλλον μεγάλος πια στην τελευταία ταινία, βρίσκεται πρόσωπο με πρόσωπο με τη Νέμεση του. Τον δολοφόνο των γονιών του, τον δικό του δολοφόνο. Τον κοιτάει στα μάτια δίχως φόβο διότι ξέρει ότι πια η νίκη είναι μονόδρομος. Και έτσι τον αποκαλεί Tom.
Ο Voldemort έγινε Tom Riddle, έγινε ξανά θνητός, δίχως πεμτουσιώτες να τον προστατεύουν. Με μια ακόμα λεπτομέρεια! Ο Harry θυσιάζοντας τον εαυτό του για τους φίλους του, για τα αγαπημένα του πρόσωπα, από εκείνο το δευτερόλεπτο δημιούργησε ασπίδα προστασίας, όπως έκανε και η μητέρα του πριν λίγα χρόνια, όταν τον προστάτευσε πεθαίνοντας για χάρη του.
Σαστίσατε; Κι όμως, αυτό έγινε. Οπότε η μάχη είναι μεταξύ τους. Και εκεί ο Harry του ζητά να μεταμεληθεί. Μήπως και σώσει την ψυχή του, όση απέμεινε από τα βασανιστήρια που της έκανε για να αποκτήσει αθανασία. Γιατί ο Harry είδε πώς θα καταντήσει η ψυχή του και σε κανέναν δεν αξίζει μια τέτοια μοίρα. Ούτε καν στον χειρότερο άνθρωπο του κόσμου, έναν στυγνό δολοφόνο, έναν σαδιστή. Μα τελικά ο Voldemort δεν άλλαξε μυαλά, και η ψυχή του δε σώθηκε ποτέ.
5) Πού είναι το πτώμα του Voldemort; Οεο;
Αχ αυτή η όγδοη ταινία! Το μεγαλύτερό μου πρόβλημα στη μεταφορά των βιβλίων στη μεγάλη οθόνη είναι ακριβώς αυτή η σκηνή του θανάτου!
Θα μου πείτε, δεν ήταν εντυπωσιακή η εξαΰλωση του Άρχοντα του σκότους; Και θα απαντήσω ως εξής: η βάση της ιστορίας είναι ότι ο Voldemort φαίνεται σαν κάτι πέρα από τη φύση των κοινών θνητών για αυτό και ο φόβος προς το πρόσωπό του γιγαντώνεται. Κατάφερε να γίνει αθάνατος, ανεπιτυχώς εν τέλει, μα ήταν με μέσα που κανείς δε θα μπορούσε να σκεφτεί να μπει στη διαδικασία να χρησιμοποιήσει.
Ο θάνατος είναι ο προορισμός όλων των ανθρώπων. Όταν πια φτάνει αυτή η στιγμή και για τον ίδιο, πρέπει να γίνει με τον ίδιο τρόπο όπως πεθαίνουν όλοι οι θνητοί. Άλλωστε ας μη ξεχνάμε ότι την τελευταία φορά που θεωρήθηκε ότι πέθανε ο Voldemort, δε βρέθηκε πτώμα και ξαφνικά έκανε comeback! Οπότε ναι, χρειάζεται το πτώμα ώστε να τονιστεί η θνητότητά του και να επιβεβαιωθεί ο θάνατός του.
Συμπέρασμα
Οι ταινίες του Harry Potter είναι αδιαμφισβήτητα υπέροχες. Απλώς δυστυχώς κάτι σημαντικό για τους αναγνώστες ίσως να περάσει αδιάφορο από τους δημιουργούς. Άρα τι πρέπει να κάνουμε όλοι μας; Μα να διαβάσουμε τα βιβλία φυσικά!
ΥΓ. Η λίστα θα μπορούσε να είναι τεράστια. Ας περιοριστούμε σε αυτά τα πέντε και ίσως υπάρξει δεύτερο μέρος για ακόμα περισσότερες παραλείψεις!
