Γεννήθηκε στο Λονδίνο και έζησε ως το τέλος της ζωής της στην Αγγλία (1882-1941). Κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, αναγνωρίστηκε από το Αγγλικό κοινό, καθώς ίδρυσαν με τον άντρα της -κι ο ίδιος συγγραφέας, Λέοναρντ Γουλφ- δικό τους εκδοτικό οίκο, τον Hogarth House Press, με τον οποίο εξέδιδαν μερικά από τα έργα τους. Ήταν μέλη της λογοτεχνικής ομάδας Μπλούμσμπερυ2 .Η Βιρτζίνια Γουλφ ελκυόταν από την ιδέα του Θανάτου στα έργα της, όπως στο Φάρο και στην κυρία Νταλογουέι, οι ιστορίες της και οι χαρακτήρες εξελισσόταν σε συνάρτηση με τον Θάνατο, καθώς προσπαθούσε να αποσχιστεί από την παραδοσιακή, περιγραφική μυθιστοριογραφία και να εισχωρήσει σε μια βαθιά ανάλυση του χαρακτήρα και της προσωπικότητας.
Το Ορλάντο: Μια βιογραφία δεν έχει κεντρικό άξονα τον Θάνατο, δεν είναι ένα συνηθισμένο μυθιστόρημα, δεν είναι το βιβλίο που περίμενε το αναγνωστικό κοινό της, οι κριτικοί ή οι συγγραφείς που εμπνεύστηκαν από την ίδια κι οραματίστηκαν ένα νέο λογοτεχνικό κίνημα. Είναι ένα πρωτότυπο κι ευφυές έργο που κατά καιρούς απασχόλησε τους κριτικούς, ο καθένας από αυτούς δίνοντας μια διαφορετική τοποθέτηση. Η σειρά Aldina των εκδόσεων Gutenberg φέρνουν ξανά στο προσκήνιο αυτήν την περίφημη βιογραφία της συγγραφέως, συμπεριλαμβάνοντας τρεις κυρίαρχες και καθοδηγητικές κριτικές ως επίμετρο στο βιβλίο.
Ο κεντρικός θεματικός άξονας του βιβλίου είναι ο Χρόνος. Το κύριο πρόσωπο της ιστορίας, τα γεγονότα, το περιβάλλον, ολόκληρο το έργο διαμορφώνεται από την επίδραση και τη σημασία του Χρόνου. Η Βιρτζίνια Γουλφ εκμηδενίζει το Χρόνο και δίνει μια απτή πραγματικότητα της θεωρίας της Σχετικότητας του Αϊνστάιν. Υπογραμμίζει δηλαδή πως υπό συγκεκριμένες συνθήκες, υπό ορισμένα συναισθήματα και πάθη, ο χρόνος δημιουργεί την αίσθηση πως διαστέλλεται ή συστέλλεται για τους ανθρώπους. Πιο συγκεκριμένα, αποσκοπεί στο να παρουσιάσει «μια χειροπιαστή απόδειξη πως δεν είναι απλώς μια ακόμα εντύπωση, αλλά ένα γεγονός, δείχνοντας μας το υλικό του χρόνου όχι ως μηχανικό, αλλά ως ανθρώπινο στοιχείο». Ένα εντυπωσιακό εγχείρημα της συγγραφέως να μετατρέψει μια επιστημονική θεωρία σε ένα λογοτεχνικό αριστούργημα.
«Το πιο δυνατό έργο της Γουλφ κι ένα από τα πιο αυθεντικά και εκκεντρικά έργα της εποχής μας»
Χοσέ Λούις Μπόρχες
Η ίδια η συγγραφέας ξεκίνησε τη συγγραφή του Ορλάντο ως ένα σοβαρό αστείο, χαρακτηρίζοντας το ως μια συγγραφική προσπάθεια για ένα βιβλίο χωρίς χαρακτήρα, το οποίο εξελίχτηκε ακριβώς το αντίθετο, ένα βιβλίο προσωπογραφία. Πρώτα, όμως, δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει πως η Γουλφ ντύνει το μυθιστόρημά της με το όνομα της βιογραφίας. Σε πρώτο επίπεδο, το μυθιστόρημα αφορά τη βιογραφική ανασκόπηση της προσωπικότητας της Βίτα Σάκβιλ- Γουέστ, την οποία γνώρισε το 1922 και υπήρξε ερωμένη της, ώσπου να χωρίσουν το 1928 και να διατηρήσουν μια φιλική σχέση ως το τέλος της ζωής της. Σε δεύτερο επίπεδο, η Γουλφ δημιουργεί μια περσόνα, αυτή της βιογράφου, με την οποία σκιαγραφείται η δική της προσωπικότητα.
Οι νεαροί καλλιτέχνες, όμως, της γενιάς του 1920, αντιμετώπισαν το βιβλίο της όχι ως μια επαναστατική βιογραφία, αλλά ως ένα αυτάρεσκο εγκώμιο μιας προσωπικής φίλης της συγγραφέως. Αντιθέτως, ο γιος της Βίτα το εξέλαβε ως την «πιο μακροσκελέστατη και γοητευτική ερωτική επιστολή στην ιστορία της λογοτεχνίας». Ο πραγματικός -και ο τελικός- στόχος της συγγραφέως, ωστόσο, ήταν η κατασκευή ενός μύθου για τους βιογράφους3, μια ειρωνική αφήγηση και ελάχιστα τεκμηριωμένη.
«Ένα συγγραφικό διάλειμμα από την καθημερινότητα, αλλά οι ελευθερίες που παίρνει στην έκφραση και στους πειραματισμούς με τη φόρμα αποτελούν συνέχεια των αριστουργημάτων που προηγήθηκαν»
Γουίνιφρεντ Χόλτμπι
Ένα μυθιστόρημα με βικτωριανό και ελισαβετιανό φόντο, χωρίς να παρασύρεται από τις επιδράσεις του περιβάλλοντος, αναπτύσσεται επιβλητικά και μαγεύει τον αναγνώστη μέσω ποιητικών περιγραφών, αλληγοριών κι αφηγηματικών τεχνικών, τις οποίες μόνο μία μυθική συγγραφέας μπορεί να χειριστεί. Ένα αριστούργημα που υφίσταται σύγχρονο ως μια μελαγχολική αναπόληση στο παρελθόν, ένα ταξίδι στο χρόνο, όπως και το ίδιο το βιβλίο.
Από οπισθόφυλλο
Το Ορλάντο (1928) είναι από τα πιο εκκεντρικά έργα της Virginia Woolf (1882-1941). Αφιερωμένο στη φίλη και ερωμένη της Vita Sackville-West, αποτυπώνει την πορεία του ανδρόγυνου Ορλάντο από τα τέλη του 16ου αιώνα έως τις αρχές του 20ού, ενσωματώνοντας πλήθος ευφυών λογοτεχνικών και ιστορικών σχολίων.
Οι κριτικοί, μένοντας αμήχανοι μπροστά σ’ αυτό το απρόβλεπτο έργο του μοντερνισμού, το χαρακτήρισαν αινιγματικό, “jeu d’ esprit”, λογοτεχνική παρωδία, γνήσιο ρομάντζο, ελαφρώς μεταμφιεσμένη μυθιστορηματική βιογραφία αλλά και ως το “μακρύτερο και γοητευτικότερο ερωτικό γράμμα της λογοτεχνίας”.
Ο Jorge Luis Borges θεωρούσε το Ορλάντο, το οποίο και μετέφρασε στα ισπανικά, ως “το πιο δυνατό έργο της Γούλφ και ένα από τα αυθεντικότερα έργα της εποχής μας”.
1: Η εφαρμογή της Θεωρίας της Σχετικότητας του Αϊνστάιν στη συγγραφή, όπως το χαρακτήρισε η Cleveland B. Chase στην πρώτη κριτική για το Ορλάντο: The New York Times, 21η Οκτωβρίου 1928.
2: Λογοτεχνική ομάδα Μπλούμσμπερι: πηγή wikipedia.gr
3: Μύθος για τους βιογράφους, όπως χαρακτήρισε το Ορλάντο η Maria DiBattista στο εισαγωγικό κείμενο στην έκδοση του 2006 από τον εκδοτικό οίκο Harcourt, Inc
