Θα σηκωθώ. Πρέπει να σηκωθώ. Για χάρη σου, γλυκό μου παιδί. Που με έχεις ανάγκη. Θα σηκωθώ στα πόδια μου για μας. Για να σου δώσω όσα ονειρευόμουν. Γιατί δεν πρόλαβα καλά καλά, να σε σφίξω στην αγκαλιά μου, και έπρεπε να σε αφήσω. Δεν το ήθελα, μα έπρεπε. Θα επιστρέψω δυνατή κόρη μου, στο υπόσχομαι.
Θέλω να πω την ιστορία μου, για να πάρουν κουράγιο όσες γυναίκες, ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά. Δεν είστε μόνες. Είμαστε πολλές, από διάφορα μέρη, κοντά η μακρινά. Ρίξε μια ματιά γύρω σου. Ίσως αναγνωρίσεις τον εαυτό σου, στο πρόσωπο μιας άλλης κοπέλας.
Είχα μια υπεροχή εγκυμοσύνη. Ήταν απλά μοναδική. Έζησα, απόλαυσα, και ρούφηξα και την τελευταία της στιγμή. Την έζησα 100%. Που να ήξερα ότι αυτοί οι μήνες, θα ήταν οι τελευταίοι μήνες, ανεμελιάς και γαλήνης. Τον Μάιο του 2014 σε κράτησα στην αγκαλιά μου. Παιδί μου, αίμα από το αίμα μου. Ήμουν η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο.
Εκείνο το καλοκαίρι είχε ξεσπάσει η θύελλα, όπως την έχω ονομάσει. Θύελλα που στο πέρασμά της, ξερίζωσε πολλά!
Τρεις μήνες μετά την γέννηση της κόρης μου, ξεκίνησαν κάποια συμπτώματα. Η κόπωση, η αδυναμία, και η ψυχολογία ήταν στα τάρταρα. Καλοκαίρι με ένα βρέφος στην αγκαλιά, και εγώ μόνη μου. Αντιμέτωπη με ένα σωρό δυσκολίες! Και όμως για χάρη σου, θα τα καταφέρω. Θα σηκωθώ παιδί μου.
Τα αποτελέσματα δεν ήταν καλά. Έπρεπε να πάω για μετάγγιση αίματος. Μου είπανε ότι έχω 18 αιματοκρίτη. Κάθε 5 μέρες, έπεφτε στο 18. Κάθε 5 μέρες πήγαινα στο νοσοκομείο για μετάγγιση αίματος. Αναγκαζόμουν να θηλάζω το παιδί μου, και να φύγω για το νοσοκομείο. Να τελειώσω με την διαδικασία, και να γυρίσω να ξαναπάρω το μωρό μου. Σε όλο αυτό τον αγώνα ήμουν μόνη μου. Έπαιρνα δύναμη από σένα παιδί μου. Έλεγα στον εαυτό μου ότι θα σηκωθώ. Πρέπει να σηκωθώ, για χάρη σου και μόνο.
Ήμουν ικτερική σχεδόν. Κανείς δεν ήξερε τι μου συνέβαινε. Πονούσε φρικτά η σπονδυλική στήλη μου. Πήγαινα να ανεβώ τα σκαλιά, και ένιωθα ότι στα 3 σκαλοπάτια, κοβόταν η ανάσα μου. Ώσπου τον Οκτώβριο, μια μέρα αφού βάφτισα το μωρό μου, με πήγαν μέσα. Εισαγωγή στο ΑΧΕΠΑ. Μόνη μου και μακρυά από το παιδί μου. Και εκεί ξεκίνησαν μια σειρά από εξετάσεις, για να βρούμε τι φταίει.
Θυμάμαι έντονα, εκείνο το πρωινό του Οκτώβρη, όπου έγινε η πρώτη εισαγωγή μου στο Νοσοκομείο. 5 ολόκληρες μέρες και νύχτες, μακριά από το μωράκι μου. Απότομος αποθηλασμός κ ένα πακέτο εξετάσεις, γιατροί, οροί, ερωτηματικά. Στην ερώτηση μου πότε θα επιστρέψω σπίτι μου, δεν έπαιρνα απαντήσεις , αντί αυτού μια απότομη απάντηση του στυλ, ξέχνα τώρα το μωράκι σου. Πρέπει πρώτα να συνέλθεις. Μα τι μου λένε;
Αναρωτιόμουν πως είναι δυνατόν, να περιμένουν να επικεντρωθώ σε κάτι άλλο, πέρα απ’το νεογέννητο μου. Είμαι μακρυά από το παιδί μου, ήρθαν τα πάνω κάτω στην ζωή μου. Η καρδιά μου πονάει, φοβάμαι, κάνω κακές σκέψεις, θέλω μια σανιδά σωτηρίας. Κάποιος ένα χέρι βοηθείας.
Αισθανόμουν ότι ήμουν σε μια θάλασσα, με κόσμο γύρω μου. Εγώ να παλεύω να βγω στην επιφάνεια, να πάρω ανάσα και κανένας δίπλα μου, να μην απλώνει το χέρι. Να ουρλιάζω γύρω μου γεμάτη απόγνωση, φόβο, πόνο και κανένας να μην νοιάζεται. Κανένας να μην με καταλαβαίνει. Ίσα ίσα να περνάν όλοι από δίπλα μου, και να γυρνάν το βλέμμα τους αλλού. Σαν να μην υπάρχω.
Έπειτα από διάγνωση αυτοάνοσου νοσήματος, μου χορήγησαν δοσολογία κορτιζόνης. Ο θηλασμός πάει περίπατο μια για πάντα. Ένιωσα μέσα μου ένα κενό. Μια ατελείωτη θλίψη. Και χωρίς να ξέρω τι με περιμένει, ξεκίνησα την αγωγή. Παράλληλα έπρεπε να προσέχω την ποιότητα ζωής μου, σχετικά με τρόπους εκγύμνασης και διατροφής. Διάβαζα και άπειρα άρθρα σχετικά με όλο αυτό, για να μπορώ να είμαι ενήμερη.
Ένας χρόνος μετά με βρίσκει αντιμέτωπη πάλι, στα ίδια επίπεδα δυσκολιών. Καθώς μειώσαμε την δοσολογία κορτιζόνης. 2η εισαγωγή ξανά εξετάσεις. Μελανιασμένα τα χέρια από τους ορούς. Πόσα βράδια έκλαψα. Μέσα στον θάλαμο του νοσοκομείου. Έξω στους διαδρόμους. Νύχτες ανείπωτου πόνου, μακριά απ’το παιδάκι μου. Πάλι μόνη μου. Η μόνη μου σκέψη η κόρη μου. Για χάρη σου θα σηκωθώ παιδί μου. Στο υπόσχομαι.
Μετά από λίγες ημέρες, σε ειδικό τμήμα του νοσοκομείου, είχε γίνει μια προσπάθεια με μια σειρά θεραπειών, με ισχυρή φαρμακευτική αγωγή. Αλλά και πάλι αδιέξοδος. Αναγκαστικά για άλλη μια φορά, πρέπει να συνεχίσω τις υψηλές δόσεις κορτιζόνης. Τρία χρόνια χρήσεις κορτιζόνης στο σύνολο. Τα σημάδια παρενεργειών, είχαν κάνει την εμφάνιση τους, από τον πρώτο κιόλας χρόνο. Όπου η μόνιμη ενόχληση είχε γίνει καθημερινότητα μου. Πόνος στα οστά, δυσκολία στην αναπνοή, πρήξιμο στο πρόσωπο, απώλεια μυοσκελετικού όγκου, και μια θλίψη που εμπόδιζε να σταθώ όρθια.
Η διάγνωση ήταν αυτοάνοση αιμολυτική αναιμία. Με λίγα λόγια αυτό που έχω, είναι πολύ σοβαρό. Καταστρέφονται τα ερυθρά αιμοσφαίρια. Οπότε λιγότερο οξυγόνο στους ιστούς , χαμηλότερος αιματοκρίτης , λιγοστές αντοχές οργανισμού. Πλέον έχω χειρουργηθεί. Παίρνω μια θεραπευτική αγωγή. Το παλεύω είμαι μαχήτρια. Έχω 25 αιματοκρίτη , από εκεί που ήταν μονίμως 19.
Έπαιρνα δύναμη από τις δυσκολίες μου. Άλλοτε με βουβά κλάματα, άλλοτε με ξεσπάσματα, άλλοτε μέσω της γυμναστικής. Το μεγαλύτερο στήριγμα μου σε όλο αυτό ήταν το παιδί μου. Τίποτα δεν με σταματούσε. Συνέχιζα. Της υποσχέθηκα ότι θα σηκωθώ, και σηκώθηκα. Για χάρη της. Έχουμε η μια την άλλη. Έχουμε η μία την άλλη, και παίρνω κουράγιο από την ύπαρξη της. Πήρα την απόφαση ότι θα τα καταφέρω, ότι θα τα ξεπεράσω όλα. Έμαθα να ζω με τους εφιάλτες μου, να τους κάνω φίλους μου, να μην τους φοβάμαι.
Πλέον είμαι καλά. Πατάω γερά στα ποδιά μου για μένα και το παιδί μου. Ήταν ένας εφιάλτης αυτό που έζησα, μα βγήκα νικήτρια και ας παλεύω ακόμα. Με τα σκαμπανευασματα που έχει το αυτοάνοσο μου. Νοιώθω όμως τύψεις. Την πιο χαρούμενη περίοδο της ζωής μου, αντί να είμαι πλάι στο κοριτσάκι μου, και να ρουφάω την κάθε μας στιγμή μαζί, εγώ ήμουν μακρυά της. Συγνώμη παιδί μου. Νοιώθω τύψεις. Δυστυχώς έτσι τα έφερε η ζωή για μας.
Συγχώρεσε με παιδί μου, για εκείνες τις νύχτες μακριά σου. Για εκείνες τις μέρες που δεν υπήρχε απάντηση, κάθε στιγμή που με ζητούσες. Για εκείνες τις φορές, που δεν μπορούσα να σε περιποιηθώ. Για εκείνες τις φορές, που αρνιόμουν τον ίδιο μου τον εαυτό, και έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα μακριά από όλα. Σου υποσχέθηκα ότι θα σηκωθώ και σηκώθηκα. Για χάρη σου παιδί μου. Σ’αγαπώ ως τον ουρανό … κι ακόμα παραπάνω!!!
Θέλω μέσα από την ιστορία μου να εμπνέονται οι γυναίκες. Είτε είναι μανάδες είτε όχι. Να ξέρουν ότι έχουν απεριόριστη δύναμη και να μην τα παρατάνε. Να λυγίζουν, να κλαίνε αλλά να μην κλαίγονται. Έλεγα στον εαυτό μου κάθε φορά θα σηκωθώ, θα αγωνιστώ και θα τα καταφέρω. Και τα κατάφερα, είμαι εδώ πιο δυνατή από ποτέ.
Είμαι ευλογημένη που έχω την μανούλα μου. Ο βράχος μου.Που ήταν εκεί για μένα, για το παιδί μου, που είναι δυο φορές παιδί της. Που ήταν εκεί και μας σήκωσε, μας στήριξε, μας τύλιξε με την αγάπη της. Σε ευχαριστώ μανούλα μου για όλα. Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς εσένα. Από την αρχή ως το τέλος εκεί εσύ διπλά μου. Στον αγώνα μου που έδινα μάχη κάθε φορά.
Είναι απίστευτος ο τρόπος που ο άνθρωπος, μπορεί να αντιμετωπίσει, να αγωνιστεί, για το πολυτιμότερο αγαθό.
Την υγεία του. Υπάρχει τίποτα σημαντικότερο από την υγεία μας; Χωρίς αυτή είμαστε χαμένοι. Μην σταματάτε να παλεύεται, μην σταματάτε να αγωνίζεστε. Όσο δύσκολος και ανυπόφορος και αν είναι ο Γολγοθάς σας. Και αν καμιά φορά η ζωή είναι σκληρή, και σας απειλεί σαν θύελλα, ψιθυρίστε της, πως η θύελλα είστε εσείς οι ίδιοι.
Η ιστορία είναι της αγαπημένης μου φίλης και υπέροχης μαμάς Ε.
