Εμείς δεν είχαμε καταλάβει τίποτα. Ήταν καλή οικογένεια!
Εμείς δεν είχαμε καταλάβει τίποτα. Ήταν καλή οικογένεια. Δεν είχαν δώσει ποτέ δικαιώματα. Δεν ξέρουμε τι έγινε ξαφνικά. Αυτά δεν λένε στις ειδήσεις οι γείτονες συνήθως; Ότι εκείνοι δεν γνώριζαν τίποτα! Μα…πως γίνεται ποτέ κανένας να μην παίρνει χαμπάρι τίποτα; Χμ…μου φαίνεται πολύ λογικό το ενδεχόμενο να ξυπνήσει ένας άνθρωπος ωραία και καλά και να πει: “Χμμ…βρε τι να κάνω σήμερα για να περάσει η ώρα μου…Τι να κάνω…τι κάνω…Βρε λες να σκοτώσω κανέναν άνθρωπο;”. ‘Έτσι απλά ήρεμα και ωραία. Χωρίς να πάρει είδηση κάνεις! Δεν θα κάνουμε φασαρία. Θα είμαστε αθόρυβοι. Σαν να μας έχει βάλει κάποιος στην σίγαση. Έτσι δεν γίνεται συνήθως ή μήπως κάνω λάθος;
Ξέρετε τι είμαστε; Είμαστε μια κοινωνία αποξενωμένη. Μια κοινωνία που καταρρέει μέρα με την ημέρα όλο και περισσότερο. Έχουμε καταντήσει θηρία εντός της πόλης. Ο άνθρωπος, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, χαρακτηρίζεται ως “ζώον πολιτικόν”. Ο άνθρωπος, δεν μπορεί να ζήσει εκτός κοινωνίας. Μόνο τα θηρία μπορούν να ζήσουν.
Μήπως τελικά έχουμε πάθει κάποια μετάλλαξη και από ζώον πολιτικόν έχουμε γίνει μόνο….θηρία; Ναι, αυτό ήθελα να πω θηρία! Με την μόνη διαφοροποίηση, ότι είμαστε θηρία εντός πόλεως. Αυτό βάζω στοίχημα, ότι δεν το είχε προβλέψει ο Αριστοτέλης! Είχε μεγαλύτερες βλέψεις! Όμως, εμείς είχαμε άλλη άποψη! Έτσι πάνε αυτά! Πρωτοπόροι σε όλα μας! Με εκπλήσσει το ταλέντο μας! Έχουμε πολλά κρυφά ταλέντα τελικά. Κάθε φορά περιμένω πως και πως να δείξουμε στον κόσμο τι καλό του ετοιμάζουμε, καθώς είμαστε όλο εκπλήξεις οι άτιμοι.
Γνωρίζω ότι γίνομαι ειρωνική, και ίσως προσπαθώ να σπείρω τις έριδες μου, όμως είμαι έτοιμη να αντιμετωπίσω με ορθά τεκμήρια όλους εκείνους που θα σπεύσουν να μου πουν ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ότι είμαι απαισιόδοξη, καθώς και ότι τα βλέπω όλα μαύρα. Ωστόσο,για ακόμα μια φορά θέλω να υπενθυμίσω ότι δεν μιλάω γενικευμένα, και σαφώς δεν βλέπω τα πάντα μαύρα και μάταια. Τα καλά, τα γνωρίζουμε πάνω κάτω όλοι μας, αλλα στα κακά εθελοτυφλούμε. Γι’ αυτό κι εγώ θα σου πω μια ιστορία. Κάθισε αναπαυτικά στον καναπέ σου, και άκουσε την προσεκτικά…
Ένα όμορφο καλοκαιρινό βράδυ, όπου στην γειτονιά δέσποζε η γαλήνη της νύχτας και το μόνο που ακουγόταν ήταν τα τζιτζίκια, σε ένα διαμέρισμα μιας πολυκατοικίας, δέσποζαν ο θυμός, ο φόβος και οι φωνές. Κανείς όμως δεν έδωσε σημασία. Κανείς δεν έκανε τίποτα… Οι φωνές από εκείνο το διαμέρισμα, όπου ένα παντρεμένο ζευγάρι είχε μια έντονη συζήτηση, με όλους τους απαραίτητους αριστοφανισμούς, με άλλα λόγια βωμολοχίες, διαπερνούσαν τα σύνορα της οικίας τους, και αντηχούσαν σε όλη την γειτονιά. Η ησυχία της νύχτας χάλασε με τον χειρότερο τρόπο. Αυτό το όμορφο σκηνικό, καταστράφηκε! Τι κρίμα… και ήταν όλα τόσο όμορφα! Δεν θέλω όμως να μου ανησυχείς! Δεν χάλασε το πρόγραμμα κανενός! Τι και αν οι φωνές, οι βρισιές, τα κλάματα και οι απειλές έδιναν και έπαιρνα; Κανένας δεν πήρε το ζήτημα στα σοβαρά. “Ελα μωρέ τώρα! Ένα καβγαδάκι είναι”, μάλλον έτσι τους βόλευε! Βράδυ ήταν τώρα! Είναι δυνατόν να ξεβολευτούν; Αν είναι δυνατόν!
Κάποιοι,συνέχισαν να βλέπουν τηλεόραση, σαν να μην γινόταν τίποτα. Άλλοι πάλι, είχαν βγει στο μπαλκόνι τους να κάνουν το τσιγάρο τους, και επί τι ευκαιρία να ακούσουν και τίποτα. Κάποιοι άλλοι, άπλωναν την μπουγάδα τους ανενόχλητοι! Οι δουλειές του σπιτιού έδιναν και έπαιρναν! Άλλοι κοιμόντουσαν, και αυτοί είναι οι μόνοι δικαιολογημένοι για εμένα. Μερικοί, είχαν βγάλει τα σκυλιά τους βόλτα. Υπήρχαν κάποιοι που είχαν αρχίσει είναι η αλήθεια να θορυβούνται και να συζητάνε μεταξύ τους αν πρέπει να κάνουν κάτι ή όχι.
Η απάντηση ήταν “που να μπλέκουμε τώρα…”, έχουν και αυτοί τα δίκια τους… “Άστους μωρέ! Θα τα βρούνε…”, και πάει λέγοντας. Μη μου τους κύκλους τάραττε! Δεν θέλω να μου πανικοβάλλεστε! Όλα είναι υπό έλεγχο! Ξαφνικά ακούγονται κάτι ουρλιαχτά και μετά ησυχία…Η απόλυτη ησυχία. “Είδες που στο είπα, ότι θα σταματήσουν; Εε…ορίστε σταμάτησαν!”, μόνο που….ξέχασαν μία πολύ σημαντική παράμετρο. Ο ένας από τους δύο, σταμάτησε για πάντα! Μπαμ και κάτω! Δεν θα τον ακούσει ποτέ ξανά κανείς τους! Μην σου πω ότι δεν θα τον ξαναδούν κιόλας!
Αίματα παντού! Το ερώτημα είναι, τίνος το αίμα χύθηκε; Ποιός χάθηκε μέσα στην νύχτα μια για πάντα; Ποιανού η ψυχή πλέον θα ζούσε ελεύθερη; Ποιός την απελευθέρωσε από την φυλακή του σώματος με τόσο βίαιο τρόπο και πριν από την ώρα της; Έχει σημασία; Εξάλλου, κανείς δεν άκουσε τίποτα! Κανείς δεν γνώριζε τίποτα! Ήταν μία καλή και ήσυχη οικογένεια κατά τα λεγόμενα τους. Δεν είχαν ενοχλήσει ποτέ κανέναν! Δεν τους είχαν ακούσει να τσακώνονται ποτέ! Έδειχναν τόσο ευτυχισμένοι και αγαπημένοι, που κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο! Έχει σοκάρει όλη την γειτονιά αυτή η είδηση. Ασχέτως που σχεδόν κάθε μέρα, υπήρχαν καβγάδες, απειλές, φωνές και κλάματα! Κανένας όμως δεν είχε ακούσει τίποτα! Λογικά, θα τσακωνόντουσαν στην σίγαση. Μάλλον… ο Οδυσσέας τους είχε βουλώσει τα αυτιά με κερί για να μην τους αποπλανήσουν οι σειρήνες. Τις σειρήνες των περιπολικών εννοούσα! Το τονίζω για να αποφευχθούν τυχόν παρεξηγήσεις.
Η απορία μου είναι η εξής: όλοι όσοι έτυχε και άκουσαν τον τελευταίο μοιραίο τους τσακωμό, δεν νιώθουν τύψεις; Δεν θα το έχουν βάρος στην συνείδησή τους; Δεν θα το μετανιώνουν μια ζωή, που ενώ μπορούσαν να κάνουν κάτι έτσι ώστε να σωθεί μια ζωή, δεν έκαναν τίποτα; Που έγιναν συνένοχοι σε ένα φόνο; Ναι κυρίες και κύριοι! Συνένοχοι! Έτσι ονομάζονται! Όταν μένεις αμέτοχος σε μια κατάσταση που χρήζει άμεσης αντιμετώπισης, χαρακτηρίζεσαι ως συνένοχος! Εκτός και αν…ζεις εκτός κοινωνίας! Σαν θηρίο. Αχχ…ξέχασα! Τα θηρία πλέον ζουν εντός πόλεως!
Ξέχασα πως είναι καλύτερο το …”είμαι σοκαρισμένος! Δεν το περίμενα! Ήταν καλή οικογένεια!” και όλα τα σχετικά! Άσε τώρα, που να μπλέκεις… Δεν ξέρεις τι τρέλα κουβαλάει ο καθένας. Συνέχισε να κάνεις ότι έκανες και πριν ανενόχλητος και ας πάνε όλοι οι υπόλοιποι να πνιγούν! Μάλλον…να σκοτωθούν! Μάλλον…να τους σκοτώσουν! Ναι, ναι έτσι είναι καλύτερα νομίζω! Όμως, επειδή δεν θέλω να σε στεναχωρήσω θα κάνω την εξής προσθήκη…”Το παρόν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Τα πρόσωπα, τα ονόματα και οι καταστάσεις είναι φανταστικά και οποιαδήποτε ομοιότητα είναι συμπτωματική και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.”…
