Το καταφύγιό μου!
Δεν ξέρω πώς να σου εξηγήσω τι μου συμβαίνει . Δεν νομίζω πως μπορώ! Το κεφάλι μου πονάει και η προσπάθεια μου να αναπνεύσω γίνεται όλο και πιο δύσκολη και το μυαλό μου έχει ανάγκη να ξεφύγει. Να πάει σε ένα μέρος ωραίο και ήσυχο! Κάπου όπου θα νιώθω ασφάλεια! Κάπου, όπου θα νιώθω άτρωτη! Θέλω να νιώσω ότι βρίσκομαι στο καταφύγιό μου! Στον δικό μου κόσμο, όπου όλα θα είναι όπως εγώ θέλω! Όπως τα έχω φανταστεί! Με όσους εγώ θέλω να είναι εκεί! Προσπαθώ να κλείσω τα μάτια μου και να αφήσω το μυαλό μου να φτιάξει αυτό το καταφύγιο. Αυτό το καταφύγιο που θα με σώσει για λίγο. Δυστυχώς….θα είναι μόνο για λίγο!
Ο καθένας το καταφύγιό του, το έχει στο μυαλό του ως κάτι διαφορετικό. Δεν είναι απαραίτητα κάποιο κτίσμα. Πολλές φορές τα καλύτερα καταφύγια είναι άνθρωποι. Άνθρωποι που συνήθως μπαίνουν στην ζωή σου τυχαία,μ’ έναν παράξενο τρόπο. Με έναν τρόπο που δεν χρειάστηκε να ψάξει ο ένας τον άλλον. Χωρίς να καταβάλει κάποιος από τους δύο προσπάθεια. Έγινε με έναν φυσικό τρόπο. Είναι αυτό το συναίσθημα που νιώθεις πως οι ψυχές σας κούμπωσαν η μία με την άλλη. Να! Το άκουσες; Έκαναν αυτό το “κλακ”. Μένεις να αναρωτιέσαι… “Tώρα αυτό πως προέκυψε “; Μα δεν μπορείς να το εξηγήσεις! Απλώς έγινε! Έγινε όπως λέμε από το πουθενά. Από το πουθενά, αρχίζεις να νιώθεις πρωτόγνωρα συναισθήματα! Από την μία προσπαθείς να κρατήσεις τον εαυτό σου προσγειωμένο και από την άλλη ο ενθουσιασμός σου, αναγεννά ξανά τα φτερά σου. Λες στον εαυτό σου…”Μα δεν μπορεί…θα πέσω”, όμως ακούς από τον άλλον” πέτα και γω θα σε πιάσω πριν πέσεις! Θα σε προλάβω”! Μα…δεν μπορεί να είναι έτσι! Είναι αδύνατον, να είναι έτσι!
Σκέφτεσαι, πως λογικά κάποιος σου κάνει πλάκα… Δεν γίνεται να είσαι τόσο τυχερός! Δεν γίνεται να βρήκες το καταφύγιό σου έτσι απλά! Δεν είναι δυνατόν να ξύπνησες ενα πρωί και να το βρήκες μπροστά σου! Δεν γίνεται να μην το έψαξες! Μα πώς είναι δυνατόν; Πώς είναι δυνατόν να κατέβασες εσύ τις άμυνες σου τόσο εύκολα; Δεν τον συνηθίζεις! Δεν εμπιστεύεσαι εύκολα τους ανθρώπους! Πώς το έπαθες; Γιατί άρχισες να είσαι τόσο ευάλωτη μαζί του; Μα… αφού είναι το καταφύγιο που είχα ανάγκη τόσο καιρό! Είσαι σίγουρη; Για τίποτα δεν είμαι σίγουρη σ’ αυτή την ζωή, αλλά νιώθω ασφάλεια! Πράγμα που είναι ασυνήθιστο για μένα! Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να μιλάω σε κάποιον για τα συναισθήματά μου, έτσι δεν; Εμένα μου λες; Το αποφεύγεις διαρκώς! Είναι το χειρότερο σου! Δεν τα πας και πολύ καλά με το να τα εκφράζεις με λέξεις! Ακριβώς! Συγγνώμη…θες να μου πεις ότι το έκανες; Ότι μίλησες εσύ γι’ αυτά που νιώθεις; Εε..ναι! Τι σου λέω τόση ώρα; Αφού είναι το καταφύγιό μου! Μου κάνει μεγάλη εντύπωση αυτό που ακούω! Με χαροποιεί ιδιαίτερα το γεγονός ότι κατάφερες να μιλήσεις ανοιχτά σε κάποιον γι’ αυτά που νιώθεις.
Στο έχω πει πολλές φορές, ότι δεν είμαστε μέσα στο μυαλό του άλλου ανθρώπου για να ξέρουμε τί νιώθει ή τί σκέφτεται! Οπότε, καλό είναι να του κάνουμε την ζωή λίγο πιο εύκολη. Αυτό που θέλω να σου πω είναι, ότι αν έχεις κάτι να πεις σε κάποιον, πρέπει να του το λες. Μην τα κρατάς μέσα σου, είτε αυτά είναι καλά, είτε είναι αρνητικά πρέπει να τα λες, για να ξέρει και ο άλλος άνθρωπος το τί συμβαίνει. Μα ξέρεις πως φοβάμαι μην φάω τα “μούτρα” μου. Ειναι προτιμότερο να εκφραστείς και να φας τα μούτρα σου όπως λες, παρά να μην το κάνεις και να χάσεις μια τυχόν καλή στιγμή. Τις καλές στιγμές θα θυμάσαι γιατί είναι λίγες. Λίγες μ’ ακούς; Σ’ ακούω! Θέλεις να μου πεις πώς ήταν αυτή καινούργια εμπειρία για σένα; Έχεις όρεξη να μ’ ακούσεις; Φυσικά και έχω! Όποτε νιώσεις έτοιμη μπορείς να ξεκινήσεις! Δεν θέλω να σε πιέσω! Όχι εντάξει! Είμαι έτοιμη!
Ήμουν σε μια περίεργη ψυχολογική κατάσταση. Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες! Όμως, εκείνη η αγκαλιά που δεν τόλμησα να ζητήσω, ήταν η γουλιά που ξεχείλισε το ποτήρι των συναισθημάτων μου. Είπα στον εαυτό μου…”Αν δεν το κάνεις τώρα, δεν το κάνεις ποτέ”! Είναι κρίμα να έχεις να πεις κάτι καλό σε κάποιον και να μην το λες μόνο και μόνο επειδή φοβάσαι ότι μπορεί να μην βρουν αντίκρισμα τα συναισθήματά σου. Δεν το έκανα γιατί ήθελα ν’ ακούσω κάτι καλό. Το έκανα γιατί ένιωσα ότι αυτά που είχα να πω ήταν πολλά και μ’ έπνιγναν. Αν και ήταν καλά μ’ έπνιγαν! Ξεκίνησα να λέω ένα σορό πράγματα και παράλληλα από τα μάτια μου έτρεχαν ακατάπαυστα δάκρυα. Δεν μπορούσα να το ελέγξω. Δεν μπορούσα να το κάνω να σταματήσει. Ερχόντουσαν σε σύγκρουση οι δύο πλευρές του εαυτού μου. Από την μία ένιωθα απίστευτη ανακούφιση και χαρά γι’ αυτό που έκανα, και από την άλλη ένιωθα απίστευτα ευάλωτη, αγχωμένη και φοβισμένη.
Αυτό συμβαίνει κάθε φορά που καλούμαι ν’ αντιμετωπίσω τα συναισθήματά μου. Όμως, έπρεπε να ξέρει! Έπρεπε να ξέρει το πώς νιώθω. Έπρεπε να εξηγήσω κάποιες συμπεριφορές μου! Έπρεπε να ξέρει πως έχει κερδίσει επάξια τον ρόλο του καταφυγίου μου. Υπάρχουν όμως και πράγματα που δεν ξέρει. Δεν τα είπα! Αν τα έλεγα όλα, ακόμα θα μιλούσα! Ακόμα θα έτρεχαν τα μάτια μου! Ακόμα θυμάμαι το πως με είχε κάνει να νιώσω εκείνο το “ευχαριστώ” και το ” συγγνώμη” που ανταλλάξαμε. Εμείς ξέρουμε το γιατί και αυτό είναι αρκετό! Ίσως εκείνη την στιγμή ήταν που άκουσα αυτό το “κλακ” στις ψυχές μας. Ίσως εκείνη την μέρα, γκρέμισα τα τείχη που τόσο χρόνια έχτιζα και ύψωνα ευλαβικά! Δεν μας πήρε πολύ καιρό να μικρύνουμε την απόσταση που είχαμε μεταξύ μας. Ίσως κιόλας, να τρέξαμε και μερικά χιλιόμετρα! Δεν εξηγώ το γιατί, καθώς νομίζω ότι πλέον το έχω καταστήσει σαφές!
Έχω δώσει μια υπόσχεση στον εαυτό μου, αλλά και στο καταφύγιό μου χωρίς όμως εκείνο να το γνωρίζει. Τί είδους υπόσχεση; Να τολμήσω εκείνη την αγκαλιά που θα με κάνει εύθραυστη! Εκείνη την αγκαλιά που θα με κάνει ευάλωτη στα μάτια του! Κάποιες φορές είναι δύσκολο να ξεφύγεις από το ίδιο σου καταφύγιο. Ίσως και ακατόρθωτο. Όσο και να θες να κρυφτείς, εκείνο έχει τον τρόπο να σε διαβάσει! Να το θυμάσαι αυτό! Γι’ αυτό αποφεύγω κάποιες αγκαλιές! Τις αποφεύγω εσκεμμένα, γιατί ξέρω ότι θα λυγίσω μέσα σ’ αυτές! Ξέρεις ότι δεν μου αρέσει να λυγίζω και να φαίνομαι αδύναμη! Δεν έχω χειρότερο απ’ αυτό! Όμως, όσο θελω να τις αποφύγω, άλλο τόσο τις έχω ανάγκη! Ανάγκη να κρυφτώ μέσα στο καταφύγιό μου! Να κρυφτώ μέχρι να περάσει η καταιγίδα! Ανάγκη να μην μ’ αφήσει μόνη μου! Ανάγκη να ξέρω πως είναι εκεί για μένα! Ανάγκη να ξέρω πως θα είναι εκεί και στα καλά και στα άσχημα. Ανάγκη να ξέρω πως θα είναι εκεί και στον ήλιο και στην καταιγίδα. Να είναι εκεί επειδή το θέλει, και όχι επειδή το έχω εγώ ανάγκη. Θέλω να ξέρω πως ήρθε για να μείνει! Αυτό θέλω! Να μείνει! Να μείνει γιατί δεν ξέρει πόσο σημαντικό είναι για μένα αυτό το καταφύγιο!
