Δεν θα μπορούσε να είναι πιο αληθινό και απλό για την ενηλικίωση μας. Η Μόνικα από τα γνωστά Φιλαράκια το είχε πει ωμά στην Ρέιτσελ, “Καλώς ήρθες στον πραγματικό κόσμο. Είναι χάλια. Θα τον λατρέψεις”. Αυτός είναι ο κόσμος μας, και πολύ πιο συγκεκριμένα για το εξίσου θέμα, αυτή είναι η ενήλικη ζωή μας.
Δεν αντιλέγω, το να είσαι ενήλικας έχει και τα θετικά του. Ανεξαρτησία, υπευθυνότητα και ελευθερία στο να κάνεις τις δικές σου επιλογές. Ωστόσο, όλο αυτό συνοδεύεται από σημαντικές προκλήσεις. Η ενηλικίωση παίρνει από το χέρι την ευθύνη για τη δική σου ζωή, πόσο μάλλον ένα τεράστιο άγχος. Γιατί λοιπόν η ενηλικίωση προκαλεί τόσο άγχος; Επειδή πρέπει να ισορροπήσεις ευθύνες, δουλειά, σχέσεις, οικονομικές πιέσεις και βιοποριστικά ζητήματα έχοντας, ας μην κοροιδευόμαστε, ένα ήδη μεγάλο ψυχικό φορτίο λόγω των δύσκολων ημερών όπου ζούμε. Όχι μονάχα ως ανθρώπινα όντα, όχι μονάχα ως χώρα αλλά και ως πλανήτης.
Αντιμετωπίζεις ψυχικά… πίεση, ευθύνες και προσδοκίες. Η ζωή σου ξεφεύγει από το πρόγραμμα όπου της είχες κάνει, τα όνειρα σου μπαίνουν σε αναμονή, όσα θεωρούσες δεδομένα αλλάζουν και πρέπει να ξεκινήσεις από την αρχή. Από το μηδέν. Όλα αλλάζουν σε μια στιγμή και πρέπει να βρεις ξανά τα πατήματα σου, λες και μαθαίνεις να περπατάς ξανά. Να αλλάξεις όλον τον κόσμο σου. Και μέσα σε όλο αυτό το φρέσκο ξεκίνημα πρέπει να κάνουμε διαχειρίσιμα βήματα, καθορίζοντας προτεραιότητες και αναθέτοντας νέες ευθύνες. Μέσα εξίσου σε όλο αυτό νιώθουμε πως απλώς θέλουμε να γίνουμε παιδιά, δεν θέλουμε να μεγαλώσουμε, θέλουμε να φύγουμε για τη χώρα του ποτέ και να ηρεμήσουμε – να μην κάνουμε τίποτα.
Κατά βάθος είμαστε μέσα μας το ίδιο παιδί που ήθελε να τρέξει μακριά από όλα, να τρέξει στη χώρα του ποτέ και να μείνει εκεί. Να φύγει με τον Πίτερ Παν για την Χώρα του Ποτέ που ζούσαν όλα τα “χαμένα παιδιά” και δεν ήθελαν να μεγαλώσουν. Ποιος θέλει πραγματικά να μεγαλώσει; Κανείς. Μπορεί να το θέλαμε ως νιάτα, να παίζαμε και να κάναμε τους “μεγάλους” αλλά βιωματικά μεγαλώνοντας κανείς δεν θα ήθελε ποτέ να εγκαταλείψει τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια, αυτά τα ξέγνοιαστα και διασκεδαστικά χρόνια. Μπορεί να μεγαλώνουμε σωματικά μα αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να μείνουμε νέοι για πάντα προσπαθώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο να κάνουμε τη δύσκολη ενήλικη ζωή πιο υποφερτή. Mπορούμε να κουβαλάμε στις σκέψεις και στα συναισθήματά σας, μέσα μας, τη “Χώρα του Ποτέ”. Κρατώντας μέσα μας τη νεότητα θα έχουμε μυαλά γεμάτα ενέργεια και πάθος, καινοτόμα, δημιουργικά, τολμηρά.
Πρέπει να θυμόμαστε ότι το να είμαστε ενήλικες σημαίνει επίσης να φροντίζουμε τον εαυτό μας και τις ψυχικές και συναισθηματικές μας ανάγκες. Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να θυμόμαστε ότι δεν είμαστε τέλειοι και δεν πρέπει να περιμένουμε από τον εαυτό μας την τελειότητα πόσο μάλλον πως κι όλα γύρω μας θα είναι πάντα στην εντέλεια, στο πρόγραμμα, στην πένα, στην οργάνωση. Χρειάζεται να ζούμε μονάχα το τώρα, για όλα τα υπόλοιπα… έχει η ζωή. Το ταξίδι της ενηλικίωσης είναι διαφορετικό για τον καθένα και αυτό που λειτουργεί για κάποιους μπορεί να μην λειτουργεί για άλλους. Είναι απολύτως λογικό. Πρέπει να βρούμε το δικό μας μονοπάτι. Να κάνουμε ένα βήμα τη φορά και να μην ξεχνάμε να απολαμβάνουμε το ταξίδι κι όχι να αγχωνόμαστε για το παρελθόν ή το μέλλον. Να εστιάζουμε σε εμάς και στο τώρα!
