Ό,τι έχουμε είναι οι στιγμές
Όσο μεγάλωνα, τόσο κατέληγα σε ένα συμπέρασμα, είμαστε στιγμές. Οι στιγμές έχουν μορφή όσο συμβαίνουν και στη συνέχεια διαλύονται σαν σκόνη στον αέρα, μέχρι που εξαφανίζονται. Η σκόνη αυτή μπορεί να έχει διάφορα χρώματα ή μυρωδιές, μπορεί να κουβαλάει διαφορετικά συναισθήματα και γεγονότα. Όμως μη ξεχνάς, αργά ή γρήγορα θα εξατμιστεί. Οι άνθρωποι είμαστε οι στιγμές μας. Η ζωή μας αποτελείται από αυτές, άλλες αδιάφορες, άλλες αποτυπωμένες στο μυαλό, άλλες τραυματικές, άλλες συναισθηματικά φορτισμένες. Μας έπεισαν πως είμαστε σημαντικοί. Μας έπεισαν πως η ζωή είναι ένα μονοκόμματο πλάνο με μια συγκεκριμένη, ευπρεπή πορεία και πως μόνο οι στιγμές επιτυχίας μετράνε. Όχι. Η σημαντικότητά μας είναι τόσο υποκειμενική και σχετική, όσο η απειρότητα των στιγμών.
Απόσπασμα από το μυαλό μου
Δε μ ‘αρέσει να θεωρώ τίποτα δεδομένο, εκτιμώ τη μοναδικότητα μιας στιγμής, μη θεωρείς ποτέ τίποτα δεδομένο σε ό,τι αφορά τις στιγμές. Ότι θα ξαναδείς κάποιον άνθρωπο, κάποιο μέρος, κάποια εικόνα. Αλλά ποσό όμορφο είναι αυτό; Να ζεις τη στιγμή, μια δυνατή στιγμή, την οποία ξεζουμίζεις ακριβώς επειδή είναι τόσο μοναδική όσο και ο κάθε άνθρωπος. Εκείνα τα βράδια που είτε είσαι μόνος είτε με παρέα είναι πάντα τόσο νοσταλγικά που σχεδόν θέλω να εκραγώ απ’ τα συναισθήματα που βιώνω. Να κοιτάω τον ουρανό, τα αστέρια, να απολαμβάνω την μουσική στα ακουστικά μου.
‘Όλα αυτά είναι τόσο μοναδικά που με κάνουν να νοιώθω ζωντανή. Δε κάθομαι σε μεριά γιατί δε χωράω σε μια μεριά και έχω πολλά να μάθω ακόμα, αλλά αν ξέρω κάτι είναι πως αυτά τα βράδια που μένεις ξύπνιος είναι τα πιο έντονα, αν ζεις βράδυ ξέρεις τι εννοώ, ξέρεις για εκείνες τις στιγμές. Κοιμούνται όλοι, η πόλη είναι δική σου και ξέρεις πως αυτό που ζεις είναι μυστήριο και δικό σου. Ίσως φταίει το σκοτάδι που οι αισθήσεις εκείνη την ώρα επικεντρώνονται στο συναίσθημα, ίσως φταίει η έλλειψη ηχητικών ερεθισμάτων ή ίσως φταίει π σ’ αρέσει να ζεις εκεί που όλοι κοιμούνται, γιατί στη μοναξιά βρίσκεις εσένα, για να μπορείς να βρεις και αυτούς τους άλλους που πράγματι μπορείς να μοιραστείς το γυμνό εγώ σου. Όλοι είμαστε εφήμεροι, συναντιόμαστε και αλλάζουμε ενέργειες, δημιουργούμε στιγμές και κάποια στιγμή γινόμαστε κ οι ίδιοι σκόνη.
Η εφημερότητα της ύπαρξής μας μπορεί να παρακαμφθεί μόνο μέσω της πνευματικότητας. Με τη πνευματικότητα αναφέρομαι στη τέχνη, τον ακτιβισμό και κάθε τρόπο, ο οποίος κάποια στιγμή στο μέλλον, όταν πλέον δεν θα υπάρχουμε, θα έχει αντίκτυπο σε μια άλλη εφήμερη ύπαρξη ή θα δημιουργήσει συναισθήματα (βλέπε Πικάσο). Αυτό είναι σημαντικό, καθώς όταν ο, τιδήποτε άυλο (όπως μια αγνή πρόθεση ή κάποια σκέψη) και συνάμα καλοπροαίρετο, μεταφέρεται σε κάτι υλικό προκειμένου να εκφραστεί και φαινομενικά, μιλάει στο πνεύμα και στο τέλος της ημέρας, το πνεύμα μιλάει πριν από την ύλη, δηλαδή το σώμα.
Η ευτυχία δεν είναι ένα πράγμα
Και κάπου εδώ, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για την ευτυχία. Γιατί ο κόσμος νοιώθει τόσο δυστυχισμένος; Αρχικά η ευτυχία είναι ένα συναίσθημα και όχι μια μόνιμη κατάσταση. Τα συναισθήματα ενεργοποιούνται από συγκεκριμένα ερεθίσματα, τα οποία αποτελούν στιγμές. Άρα, η ευτυχία είναι ένα στιγμιαίο συναίσθημα και όχι μια μόνιμη κατάσταση. Πραγματικά, μπορώ να εντοπίσω και να αναλύσω πολλούς λόγους, οι οποίοι κατά βάση συνδέονται, για την ανθρώπινη αίσθηση δυστυχίας. Και χρησιμοποιώ σκόπιμα τη λέξη ”αίσθηση”, καθώς ακόμα και η έννοια της δυστυχίας είναι απόρροια ανθρώπινων φίλτρων και παραισθήσεων.
Στο θέμα μας, καθώς μεγαλώναμε ακούγαμε αυτό το ροζ παραμύθι περί ευτυχισμένης ζωής, ευτυχισμένου γάμου και ευτυχισμένης οικογένειας. Μας πότιζαν ιστορίες πως η ευτυχία είναι μια κατάσταση με διάρκεια, πως όλα κυλάν αρμονικά και πράα μέσα σε αυτή. Στα 25 μου αντιμετωπίζω αυτό το παραμύθι χιουμοριστικά/σαρκαστικά και βάζω στο background μονόκερους και ένα αρμονικά αυτοοργανωμένο κράτος από το ανθρώπινο είδος. To cut a long story short, η ιστορία αυτή της ευτυχίας απλά δεν ισχύει, ούτε είναι εφικτή. Η ευτυχία είναι υποκειμενική και όπως όλα τα συναισθήματα, κοιμάται και ξαναξυπνάει σε συγκεκριμένες στιγμές. Η ευτυχία μπορεί να σε βρει κατά τη διάρκεια μιας ταινίας, στη βόλτα με τον σκύλο σου ή ακόμα και σε μια ανάμνηση. Λανθασμένα, έχουμε συνδέσει την ευτυχία με ένα προκάτ μοτίβο ζωής και με την υλική αφθονία.
Η κοινωνία χτίζει ακατόρθωτες προσδοκίες με αποτέλεσμα να νοιώθουμε δυστυχισμένοι, καθώς δεν επιτυγχάνουμε αυτό το τέλειο παραμυθάκι. Ξύπνα, δε ζεις στην εποχή του American Dream λίγο πριν το Κραχ, ούτε στο μικρό σπίτι στο λιβάδι. Φαντάσου όμως πόσο βαρετό θα ήταν κάτι τέτοιο. Κατά τη γνώμη μου, μια μόνιμη αίσθηση ευτυχίας θα οδηγούσε σε μια ατέρμονη ανία. Γιατί λοιπόν δεν εκτιμάμε και τα υπόλοιπα συναισθήματα; Η λύπη, ο θυμός, η απογοήτευση αποτελούν κομμάτια μας, οικοδομούν τη προσωπικότητά μας, είναι εκεί για να μας υπενθυμίζουν πως είμαστε τρωτά πλάσματα, που δεν πρέπει να μένουμε αδρανείς. Όλα σχεδόν τα συναισθήματα μας κάνουν να νοιώθουμε ζωντανοί και παρόντες σε έναν κόσμο που όλα, μα όλα αλλάζουν και ταυτόχρονα μένουν τόσο ίδια..
