Όσο σκάβεις το παρελθόν, θάβεις εσένα
Οι άνθρωποι αναμοχλεύουμε αναμνήσεις γυρεύοντας να αναβιώσουμε στιγμές ευτυχίας. Οι άνθρωποι ζούμε στο παρελθόν, το μυθοποιούμε, καθώς δεν μπορούμε να το επαναφέρουμε. Όσο μεγαλώνουμε, επιβάλλουμε στον εαυτό μας τη σμίκρυνση του εγώ μας, των ιδεών μας, του παιδιού μέσα μας. Οι άνθρωποι βάζουμε στην αποθήκη τον αυθορμητισμό και τη παιδικότητα για να κάνουμε χώρο σε μια αποστειρωμένη ρουτίνα-καθημερινότητα χωμένη στο κυνισμό των περιττών ”υποχρεώσεων”. Ο ρομαντισμός μας, όχι ο εμπορικός ρομαντισμός που προβάλλουν στις ταινίες, καταπνίγεται στα κοινωνικά πρέπει και στα κουτάκια των άγραφων προσδοκιών για τη συνταγή της ”επιτυχίας”.
Τα κοινωνικά ”τικ” είναι βολικά γιατί σου αφαιρούν την ευθύνη του να σπάσεις την καθιερωμένη ρουτίνα
Όλα πρέπει να έχουν μια αυστηρή σειρά, οικογένεια, δουλειά, σπίτι, αυτοκίνητο. Η ζωή μας έχει καταντήσει μια σειρά από κουτάκια που ψυχαναγκαστικά αναμένουν το πολυπόθητο ”τικ”. Όσα ”τικ” και να βάλουμε δεν είναι αρκετά, άρα πεθαίνουμε ανικανοποίητοι, έχοντας ζήσει για τους άλλους. ”Ανεπαισθήτως μ ‘έκλεισαν από τον κόσμον έξω” εκμυστηρεύεται στο ποίημά του “Τείχη” ο Καβάφης και πράγματι, χτίζουν το ένα τοίχος μετά το άλλο. Ζούμε σε μια τακτοποιημένη φυλακή, με αλυσίδες τα κοινωνικά πρέπει και κάγκελα ένα σύστημα που δεν ταιριάζει πραγματικά στην ανθρώπινη φύση. Φυσικά, δεν στέκομαι υπέρ του προγονισμού ή του αταβισμού, διότι ακόμα και στο παρελθόν η ρουτίνα των ανθρώπων λόγω της χειρωνακτικής εργασίας ή άλλων τεχνικών επιβίωσης, εκτός από επίπονη ήταν και επικίνδυνη.
Κάθε μέρα χωμένη σε μια λούπα-ρουτίνα σφίγγει όλο και περισσότερο την αγχόνη
Παρά όμως την όποια τεχνολογική ανέλιξη γνώρισε ο σύγχρονος κόσμος από τη πρώτη βιομηχανική επανάσταση και μετά, χανόμαστε όλο και περισσότερο στη μέρα της Μαρμότας, στη λούπα του ”Memento” και αποβλακωνόμαστε μπροστά σε οθόνες αποκλείοντας στα αζήτητα την ανθρώπινη επαφή. Βγες μια βόλτα αυθόρμητα χωρίς κινητό, κανόνισε τελευταία στιγμή μια απόδραση, ρώτα ένα δικό σου άνθρωπο ”τι κάνεις;” χωρίς να έχεις ως πρόθεση το small talk, ψάξε μέσα σου, ψάξε στα βιβλία, αφέσου. Άσε το παιδί μέσα σου να βγει. Αν η σύγχρονη ζωή ήταν εικόνα, θα ήταν ένας άνθρωπος που σφίγγει τους ώμους. Η κοινωνική σοβαροφάνεια φαντάζει αστεία από την οπτική γωνία ενός παιδιού. Άνθρωποι με κουστούμια, περιποιημένοι, σοβαροί, με αυστηρά βλέμματα, ”στειρωμένοι” απο τη ρουτίνα τους. Μια ανόητη μάσκα που προσπαθεί να πείσει για τι; Θα σε πάρω στα σοβαρά όταν δω πως είσαι άνθρωπος, όχι όταν ντύνεσαι σαν άνθρωπος. Αυτά τα δύο απέχουν χιλιόμετρα και κάπου εκεί χάνεται το όλο νόημα.
Μέτρον άριστον
Φυσικά, υπάρχει και η γραμμή ισορροπίας. Με τα παραπάνω δεν υποστηρίζω πως θα έπρεπε να τα περιμένουμε όλα έτοιμα και να μην έχουμε καμιά σειρά στη ζωή μας. Το ζήτημα είναι πως ο άνθρωπος έχει καταλήξει να θυσιάζεται καθημερινά και να φθείρεται μέσω της ρουτίνας. Πρόσεξε τους ανθρώπους στα μετρό, μελαγχολικοί, βιάζονται, κοιτάνε κάτω, σκυθρωποί με κενό βλέμμα, εξαντλημένοι από τη μονοτονία, από το τίποτα.
Οι άνθρωποι σχημάτισαν οικογένειες και δημιούργησαν κοινωνίες για χάρη της επιβίωσης και λόγω της κοινωνικής τους φύσεως. Η κοινωνία απέρρευσε από εγωιστικά ένστικτα, συνδυαστικά, βέβαια, με κοινωνικά-ανθρωπιστικά κίνητρα, και το θέτω πολύ απλοϊκά, καθώς μια εκτενέστερη ανάλυση θα οδηγήσει στην αλλαγή του θέματος. Εν πάση περιπτώσει, έχουμε κυριολεκτικά ανάγκη ο ένας τον άλλον και σε τελική ανάλυση το κάθε μέλος της κοινωνίας χρειάζεται να κάνει το ”κομμάτι” του μέσα σε αυτή, προκειμένου να λειτουργήσει αρμονικά. Καθώς δεν επιθυμώ το άρθρο να πάρει πολιτική τροπή, θα επικεντρωθώ στο γεγονός ότι η η κοινωνία μας έχει εξελιχθεί με τέτοιο τρόπο που απαιτεί από το μέσο άνθρωπο να θάψει σχεδόν ολοκληρωτικά το ”είναι” του μέσα σε μια αδιάφορη ρουτίνα, δίχως χώρο για μια γεμάτη ανάσα. Φυσικά, η εξέλιξη της τεχνολογίας στην εποχή μας έχει συνδράμει καθοριστικά σε μια ποιοτικότερη ζωή και αποτελεί αναμφισβήτητο αγαθό, το οποίο όμως καταχράται αυθαίρετα.
Απομυθοποίησε τα κοινωνικά φίλτρα
Δε μου φτάνει να αναπνέω, να τρώω και να κοιμάμαι. Πέρα από τη βιολογική μας φύση, υπάρχει και η πνευματική, από την οποία έχουμε απομακρυνθεί και εκεί έγκειται το πρόβλημα. Σταμάτα για λίγο, άκου εσένα, άκου τον δίπλα, άκου τη φύση. Άσε για λίγο τα στεγανά, τις ταμπέλες και τα κουτάκια στην άκρη. Αν κάτι με τρομάζει στα μάτια των ανθρώπων, είναι η ζωγραφισμένη παραίτηση που έμμεσα τους επιβλήθηκε και σταδιακά παραδόθηκαν.
<<Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω>>
Μια κοινωνία με καταπιεσμένους ανθρώπους είναι μια ανελεύθερη-αποστεωμένη κοινωνία από τα ίδια της τα μέλη, καθώς έχουμε όλοι ευθύνη από τη στιγμή που υπάρχουμε και μεγαλώνουμε (με ελάχιστες εξαιρέσεις). Το ένα άτομο περιμένει από το άλλο να καταπιεστεί λόγω των ”κόμπλεξ” και των κλισέ που έχει εσωτερικεύσει ζώντας μια ανεπιθύμητη ρουτίνα. Αν ο μεν ζει ελεύθερα, όλη η καταπίεση του δε πάει στράφι. Το όλον αποτελείται από τα άτομα και ανάπαλιν. Όταν τα άτομα νοσούν ψυχικά και πνευματικά, νοσεί και το όλον. Άρα, θα καταλήξω εκεί που καταλήγω πάντα. Ξεκίνα από εσένα, σπάσε τα δεσμά, διάβασε, ο άνθρωπος μπορεί να γίνει πολλά παραπάνω από αυτά που τον έπεισαν να είναι.
Το μόνο πράγμα που πλέον δε μου λείπει
Είναι να βλέπω στα μάτια του κόσμου ένα «Πόσο μου λείπει»
Σε τι πράγμα αναφέρονται
Το ξέχασαν κι οι ίδιοι
Αόριστο
Σα ν’ακούς κλειδιά και να ρωτάς
«Γύρισες σπίτι;»
Βρίζει το λουλούδι στη γλάστρα που δεν ανθίζει
Βαφτίζει παρά φύσιν ό,τι δεν καταλαβαίνει και γνωρίζει
Φωνάζει για το ποιον θέλει να δείρει
Μα για όποιον αγαπάει το ψιθυρίζει
