Αυτός ο κόσμος δεν είναι φτιαγμένος για όλους. Αυτός ο κόσμος είναι ένα τερατογένημα της ανθρώπινης απληστίας, του ανθρώπινου εγωισμού και της ψυχικής μας αποδιοργάνωσης. Το ξεκίνησα βαριά, μα δεν μου αφέθηκε και κανένα περιθώριο ελαφρότητας. Γκρεμίζουμε τη φύση αντικαθιστώντας την, με μια τεχνητή ευημερία- απόρροια του υλισμού και της ανάγκης της δίποδης υπεροχής. Γεμίζουμε τα ράφια, αδειάζουμε τον εαυτό μας. Τρώμε ο ένας τον άλλον κάνοντας πολέμους, γλιστρώντας και παραπατώντας σε μια καθημερινότητα αντικοινωνικότητας και επιφανειακής κοινωνικότητας. Στολίζουμε το <<φαίνεσθαι>>, καθώς σαπίζει το <<είναι>> μας. Άλλοτε χαμογελούσαμε, τσαλακωνόμασταν και τώρα μας ”ομορφαίνουμε” ράβοντας και κόβοντας τα σώματα μας, τα πρόσωπά μας, προσθέτοντας κιγκλιδώματα.
Σύμμαχος της οχλαγωγίας, η αυταρέσκεια
Ευτυχία είναι να πείθεις πως είσαι χαρούμενος ή να είσαι χαρούμενος; Αλλά αν είσαι ευτυχισμένος γιατί έχεις την ανάγκη να πείσεις πως κάτι τέτοιο ισχύει; Τι μας ωθεί προς αυτή την μίμηση που έχουμε υιοθετήσει ως κουλτούρα; Γιατί είναι τόσο ζωτική η σημασία της εικόνας; Γιατί ζούμε μέσω μιας οθόνης που θεωρητικά θα έπρεπε να μας εξυπηρετεί και όχι να μας κάνει να απαρνιόμαστε τη ζωή; Προσθέσαμε αισθητήρες αφής στις συσκευές για να απενεργοποιήσουμε τους δικούς μας αισθητήρες. Κόψε-ράψε, κόψε-ράψε, κόψε-ράψε, μη σε αποδεχτείς, μη τολμήσεις να σε κοιτάξεις στα μάτια, έχεις τόσο καιρό να το κάνεις που θα σε πονέσει. Μην ψάξεις μέσα σου, μην επικοινωνήσεις, πούλα κάτι άπιαστο και ίσως έτσι καθησυχαστείς πως κάτι κατάφερες. Ολοκλήρωση είναι να πείθεις ή να είσαι;
Δεν ξέρω πλέον τι σημαίνει άνθρωπος, αναλογιζόμενη όλα αυτά που αγνοούμε στην καθημερινή μας ζωή. Δεν ξέρω αν είναι φυσιολογικό να γνωρίζουμε όσα γνωρίζουμε και να λέμε κρίμα από έναν καναπέ. Τα τραγικά συμβάντα που λαμβάνουν μέρος παγκοσμίως δεν είναι λόγος να αφήσεις τον εαυτό σου, να παραμελήσεις το δικό σου ”ευ ζην”, αλλά είναι λόγος να μιλάς, να αντιδράς, να σκέφτεσαι, να μην κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου. Εφόσον ξέρω και ξέρεις έλα να μιλήσουμε και για αυτό, ας αντισταθούμε στην σύγχρονη αναλγησία, έτσι αλλάζουν οι κοινωνίες. Καμιά κοινωνία δεν θα αλλάξει αν δεν αλλάξεις εσύ, εγώ, αυτ@.
Ίσως το κλειδί να βρίσκεται στην σύνθλιψη του εγωισμού μας
Η ματαιοδοξία μας φαντάζει τόσο μικροπρεπής όταν αναλογιζόμαστε την απερατότητα του σύμπαντος, υπάρχουν πολλοί σαν εμένα και εσένα είτε το δέχεται ο εγωισμός σου είτε όχι. Όλοι είμαστε ξεχωριστοί, μα κανείς ανώτερος του άλλου και αυτό δεν το αναιρεί κανένας λογαριασμός τράπεζας ή ”κοινωνικής δικτύωσης”. Μείναμε στην επιφάνεια, στάσιμοι, φαινομενικά ατάραχοι, μα ουσιαστικά ανάκατοι. Και θα γελούσε ο Μίσσιος και όχι επειδή του το ζητάμε, διότι στην πραγματικότητα είμαστε πάντοτε ένθετοι, ποτέ έκθετοι. Ένθετοι, ναι, καθώς κατευθυνόμαστε προς στο πως θα τοποθετήσουμε ολοκληρωτικά την ύπαρξή μας σύμφωνα με το πως μας δασκαλέψανε τα πρότυπα. Δεν είμαστε έκθετοι, αφού αυτό που εκθέτουμε δεν είναι ο εαυτός μας, αλλά μια περσόνα από σκουριασμένα κιγκλιδώματα του <<εγώ>>.
Τόσο περήφανοι νιώθουμε για εμάς, που μας κρύβουμε σε ένα υπόγειο το οποίο επισκεπτόμαστε μονάχα όταν μας εγκαταλείψει η ματιά τρίτων. Χτίσαμε φυλακές με χρυσά κιγκλιδώματα στην προσωπικότητά μας, στις ατέλειες μας, στην αλήθεια μας. Αν νομίζεις πως είσαι ελεύθερος, μάλλον το μυαλό σου δεν έχει φτάσει ποτέ τόσο μακριά, έτσι ώστε να αντιληφθεί την σημασία της ελευθερίας του να εκφράζεσαι και να συνυπάρχεις χωρίς την ανάγκη να επιβάλλεις μια τάχα ανωτερότητα μέσω τεχνασμάτων και ανειλικρινειών.
Μπαίνοντας στα παπούτσια του <<άλλου>>…
Φαντάσου δηλαδή να ήσουν και πρόσφυγας, από τους κακούς καφέ, όχι από τους καλούς λευκούς, με 30 λεπτά στην διάθεσή σου και προφανώς χωρίς επαρκή μετάφραση για να δικαστείς. Εικάσου να είσαι άντρας και να γελάνε όταν δέχεσαι κακοποίηση, γιατί ποιος είπε πως η πατριαρχία πλήττει μόνο τις γυναίκες; Σκέψου να είσαι γυναίκα και να σε κρίνουν επειδή κατήγγειλες την κακοποίησή σου. Φαντάσου όμως να είσαι ζώο και να μην μπορείς να την καταγγείλεις καν. Ή φαντάσου να ήσουν φύση και να σου πέταγαν σκουπίδια. Ή ευάλωτο παιδί και το κράτος να σαμπόταρε οργανισμούς φροντίδας παιδιών. Αλλά φαντάσου… Βάλε πολύ φαντασία και σκέψου, πως θα ήταν να σεβόμασταν κάθε ύπαρξη. Έχω χιούμορ, ξέρω. Γιατί η αναλγησία κατέληξε κανονικότητα;
Είναι κρίμα αυτό που κάνουμε στους εαυτούς μας, αυτοκτονούμε με τους παλμούς μας πιο αλαφιασμένους από ποτέ. Τελικά, είμαστε αυτοκαταστροφικό είδος; Και γιατί να παίρνει η μπάλα και τις υπόλοιπες μορφές ζωής; Απόδειξη ζωής δεν είναι η φυσική λειτουργικότητα του σώματος, αλλά η νοητική λειτουργικότητα του πνεύματος και η έμφυτη ανάγκη αυτοεξέλιξης.
Με τόσα δέντρα πως είναι δυνατόν να κλείνεσαι τόσες ώρες μέσα στα κιγκλιδώματα του ναρκισσισμού σου;
Φτιάχνουμε στόχους, όχι εκείνους τους στόχους που κάνουν τα σώματα μας να εκτοξεύονται προς αυτούς σαν έναν μαγνήτη έκστασης και αυτοολοκλήρωσης. Φτιάχνουμε αυτούς τους στόχους που απαιτούν από εσένα και εμένα να αυτοθυσιαστούμε σε μια τελετή αυτοαναίρεσης. Δεν πραγματοποιούμε όνειρα, αλλά φαντασιώσεις της μεγαλομανίας μας.
Κάν’το, άλλα αν δεν σε δουν, δεν μετράει. Άρα γιατί το κάνεις; Δεν είμαστε καν σε θέση να αποκωδικοποιήσουμε τα κίνητρα του εαυτού μας. Αυτό που θες να κάνεις πραγματικά είναι αυτό που δεν σε ενδιαφέρει να δει κάποιος πως έκανες, γιατί έχεις ως απώτερο σκοπό να ικανοποιήσεις μια εσωτερική θέληση και όχι να κερδίσεις την κοινή γνώμη.
Μήπως το κίνητρο του σύγχρονου ανθρώπου είναι απλά η επιβεβαίωση; Kι αν δε γνωρίσεις το άρωμα σου, πως θα καταφέρεις να το διαμορφώσεις όπως εσύ θα ήθελες; Αν δε γνωρίσεις τον εαυτό σου, πως θα καταφέρεις να εξελιχθείς και να κατευθυνθείς προς τον δικό σου προσωπικό στόχο. Εκείνον τον στόχο που σε οδηγεί σε μια δια βίου αναζήτηση, η οποία θα σε στολίσει εσωτερικά και θα σπάσει τα εσωτερικά σου κιγκλιδώματα. Ίσως, τότε να πάψεις να βασανίζεις τον εαυτό σου προσπαθώντας να σε στολίσεις για τη ματιά των τρίτων.
Εξελίσσεσαι ή υποτάσσεσαι;
Η εξέλιξη δεν αφορά μόνο το επάγγελμά σου, την οικονομική σου κατάσταση, την εμφάνιση σου. Αυτά είναι ευμετάβλητα, χωρίς να σημαίνει πως είναι κακό να τα φροντίζεις. Όμως, όταν βάζεις σε προτεραιότητα το μέσα σου, τότε έρχονται και τα υπόλοιπα, γιατί προκύπτουν από την αγάπη προς τον εαυτό σου και μια προσωπική σου διεκδίκηση. Το κυνήγι μιας εικονικής τελειότητας για μια πλαστική αποδοχή δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια ασήμαντη ψευδαίσθηση που σαμποτάρει την προσωπική/εσωτερική σου ανέλιξη. Σε απομακρύνει από αυτό που λέμε ”άνθρωπο”, σε απομονώνει στο κεφάλι σου και καταλήγεις να αδιαφορείς, να αφήνεσαι στην κοινωνική αναλγησία, να είσαι αδαής σε κοινωνικά ζητήματα που σε αφορούν άμεσα, όσο κι αν δεν το αντιλαμβάνεσαι.
Κι αν όλοι προβληματιζόμασταν περισσότερο για τον εαυτό μας και λιγότερο για την εικόνα μας; Γιατί αν το αναλύσεις, η κοινωνική αναλγησία, είναι τα προσωπικά μας κιγκλιδώματα, καθώς μας εγκλωβίζουν στο εγώ μας. Σε αυτόν τον κόσμο δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από φιλοξενούμενοι. Εμείς χρωστάμε στη φύση, όχι η φύση σε εμάς, δεν είναι εργαλείο μας, αλλά συνεργάτης στο μικρό μας ταξίδι. Καλή διαμονή (;)
