Γιατί επέλεξα τον συγκεκριμένο τίτλο; Επειδή δεν μπορώ να βγάλω τα λόγια αυτά, το συγκεκριμένο τραγούδι και τους συγκεκριμένους στίχους του από το μυαλό μου. Η ζωή είναι σαν ποίημα γραμμένο στον τοίχο ενός μπάνιου. Μια διακοσμημένη λίστα με όλα τα πράγματα που έχεις νιώσει μέχρι τώρα. Δεν είναι μια τέλεια αφήγηση, υπάρχει ομορφιά στα λάθη.
Γράφουμε. Σε κείμενα. Σε τραγούδια. Σε βιβλία. Σε ιστορίες. Σε τοίχους. Επειδή ό,τι νιώσαμε μέχρι τώρα έχει φτάσει στα άκρα. Επειδή θέλουμε να μοιραστούμε ό,τι νιώσαμε, να κόψουμε την θλίψη, την απογοήτευση, τον πόνο… στη μέση. Να “ουρλιάξουμε” μέσα απ’ ο,τι γράφουμε ό,τι κι αν νιώθουμε. Και καθ’ αυτόν τον τρόπο γράφουμε παντού, σε δρόμους, σε άδειες σελίδες, στον τοίχο ενός μπάνιου μπας και η σαπίλα του κόσμου πάρει μια μορφή ιστορίας, ωραιοποιηθεί για λίγο και έστω λίγο. Γράφουμε για να κάνουμε ό,τι νιώσαμε και ό,τι βιώσαμε… αληθινό. Μπας και ο επόμενος που διαβάσει τα λόγια αυτά, πάρει άλλη στροφή στη ζωή του, προλάβει το άσχημο όπως δεν το πρόλαβες εσύ, γεμίσει το κενό στο οποίο βρέθηκες ή βρίσκεσαι εσύ.
Αλήθεια, μιας και το έφερε η κουβέντα, εσύ που βρίσκεσαι; Πως νιώθεις; Σαν να είσαι στο χείλος του γκρεμού, απέναντι σε ένα κενό βήμα, στην αρχή μιας γέφυρας, στη διάβαση περιμένοντας το κόκκινο ανθρωπάκι να γίνει πράσινο για να πας παρακάτω στη ζωή, σε ένα καφέ όπου διαβάζεις την ίδια σελίδα ξανά και ξανά; Ένιωσες πολλά και έφτασες εδώ; Έδωσες πολλά και έφτασες εδώ; Επένδυσες πολλά και έφτασες εδώ; Έκανες πολλά και έφτασες εδώ; Είπες πολλά και έφτασες εδώ;
Πίστεψέ με είναι εντάξει να νιώθεις όπως νιώθεις, να βρίσκεσαι σε αυτό το σημείο, να νιώθεις πως κάτι πάει λάθος. Στα “νιάτα” σου δεν χρειάζεται να τα ξέρεις όλα, θα κάνεις λάθη, θα δεχτείς απόρριψη, θα πληγωθείς, θα βρεις πολλά εμπόδια και θα σου φαίνεται δύσκολο ακόμη και να ενώσεις το ένα κομμάτι του παζλ με κάποιο άλλο. Μα αυτή είναι η ζωή. Η ζωή είναι σαν ποίημα γραμμένο στον τοίχο ενός μπάνιου. Θα φθαρούν οι λέξεις της. Θα παλιώσουν. Θα σε προβληματίσουν. Μα η ουσία της θα σε συναρπάσει, θα σε κάνει να την αναλογίζεσαι ξανά και ξανά.. Δεν είναι τέλεια, ωστόσο θα βρεις την ομορφιά στα λάθη της – θα βρεις τα μαθήματα.
Αυτό που έχεις μονάχα να κάνεις είναι να κρατήσεις τα λόγια της και να πας παρακάτω. Πάντα να πηγαίνεις παρακάτω. Να μην κολλάς ούτε στο παρελθόν, ούτε σε ό,τι δεν δούλεψε αλλά ούτε και ό,τι σε πλήγωσε. Στην εποχή της ρηχής εικόνας, της εκμετάλλευσης των νέων, του ρατσισμού, του φασισμού, αλλά και του έρωτα ως είδος υπό εξαφάνιση το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να θυμάσαι τι αξίζεις, τις ανάγκες σου και την ηθική σου. H ζωή είναι απρόβλεπτη κι όλα αλλάζουν πολύ γρήγορα, οι άνθρωποι μπορεί να αποδειχθούν κάτι διαφορετικό απ’ ότι περίμενες, οι δουλειές σου θα αλλάζουν, η επικοινωνία μπορεί να χαθεί. Θα έρθεις σε αντιπαράθεση με πολλά άτομα, θα χρειαστεί να πάρεις την ευθύνη ή να βρεθείς μπλεγμένος συναισθηματικά, κάπου κάπου θα χρειαστείς την ενσυναίσθηση και την συζήτηση. Θα βρεις την κάθαρση μόνο αν δεν αλλάξεις την καρδιά σου για κανέναν, μόνο αν παραθέσεις τις ανάγκες σου, τα θέλω σου, τις επιθυμίες σου και εκφράσεις το πώς πραγματικά νιώθεις.
Τη σωστή στιγμή, θα έρθει το σωστό συναίσθημα, το σωστό τώρα, η σωστή ευκαιρία και ο σωστός άνθρωπος. Μέχρι τότε να θυμάσαι ο αληθινός άνθρωπος, η αληθινή φιλία, το αληθινό συναίσθημα, ο αληθινός στόχος, η αληθινή αγάπη… αφού ανθίσει, δεν εξαφανίζεται ποτέ. Η ζωή είναι σαν ποίημα γραμμένο στον τοίχο ενός μπάνιου, λέξεις που μπορούν να σταματήσουν το χρόνο σου για μια στιγμή και να σου υπενθυμίσουν που βρίσκεσαι μέσα σου όπου κι αν βρίσκεσαι έξω σου, λέξεις που μπορούν να τρυπώσουν στη ζωή σου και να την κάνουν τέχνη.
