Σαν παιδιά, όλοι μας έχουμε κλάψει. Είτε γιατί μας πήραν την μπάλα, είτε γιατί πέσαμε κάτω είτε γιατί δεν μας άρεσε η κατασκήνωση και θέλαμε να φύγουμε και γενικώς, έχουμε κλάψει. Με τα χρόνια, γίναμε μεγάλα παιδάκια και κάποια από εμάς συνεχίσαμε να κλαίμε ενώ κάποια άλλα έκοψαν την “κακιά” συνήθεια. Εμείς λοιπόν που συνεχίσαμε να κλαίμε, συχνά πυκνά θεωρούμαστε αδύναμοι, υπερβολικά ευαίσθητοι και μας αποκαλούν κλαψιάρηδες. Η απορία μου ωστόσο είναι η εξής: από πού κι ως που είναι κακό να είσαι “κλαψιάρης”; Πως προέκυψε η άποψη ότι το να κλαίς σε κάνει τον αδύναμο κρίκο; Γιατί η θέα των δακρύων αντιλαμβάνεται από κάποιους ως πυρηνικός αντιδραστήρας;
Θέλω να σας ενημερώσω φίλες και φίλοι μου ότι τα δάκρυα είναι ένα είδος άμυνας του οργανισμού. Οι ορμόνες παίζουν και εδώ τον ρόλο τους μιας και έχει αποδειχτεί ότι τα συναισθηματικά δάκρυα περιέχουν πρωτεΐνες που βρίσκονται σε κάποιες ορμόνες μας. Μπορεί κανείς να συμπεράνει λοιπόν πως όταν επέλθει κάποιο ανεβοκατέβασμα στις ορμόνες αυτές, τότε εμφανίζονται και οι υγροί φίλοι μας. Πιο επιστημονικά, όταν φτάσουν σε υψηλά επίπεδα οι ορμόνες, κλαίγοντας, απελευθερώνονται με το δάκρυ οι πρωτεΐνες που προαναφέραμε, με αποτέλεσμα να πέφτουν τα επίπεδα των ορμονών αυτών και να νιώθουμε καλύτερα. Οι αποκαλύψεις όμως δεν σταματούν εδώ.
Ο δρ Μάικλ Τρίμπλ, ομότιμος καθηγητής Συμπεριφορικής Νευρολογίας στο Ίδρυμα Νευρολογίας του University College, στο Λονδίνο, θεωρεί ότι ο άνθρωπος ανέπτυξε την συμπεριφορά του κλάματος κυρίως για λόγους επικοινωνίας κυρίως στις προϊστορικές περιόδους. Εξέφραζε έτσι τα συναισθήματα του προς τα άλλα μέλη της κοινωνίας του, πριν καν καταφέρει να αναπτύξει την ομιλία και φυσικά τη γραφή. Κλαίγαμε λοιπόν για δυο λόγους. Πρώτον για να είναι υγρό το μάτι και να μην παθαίνει εύκολα μολύνσεις από μικρόβια, αλλά και δεύτερον για να εκφράσουμε τη λύπη ή τη χαρά μας προς τους άλλους. Ο δρ Τιμπλ προσθέτει πως τα δάκρυα αποτελούν φυσική αντίδραση τόσο στον πόνο όσο και στην συμπόνια προς τους άλλους. Και καταλήγει: “Δεν πρέπει να φοβόμαστε τα συναισθήματά μας, ιδίως όσα σχετίζονται με την συμπόνια, διότι η ικανότητά μας να νιώθουμε συμπόνια και να κλαίμε εξαιτίας της, αποτελεί το θεμέλιο της ηθικής και του πολιτισμού, κάτι που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τα υπόλοιπα όντα.”
Πέραν αυτών, τα δάκρυα αποτελούν για πολλούς ένα είδος λύτρωσης. Ένα ξέσπασμα του οργανισμού, μια εκτόνωση, μια διαδικασία που τους φέρνει στα «ίσια» τους. Κάποιος άλλος μπορεί να φωνάξει, κάποιος μπορεί να πάει για τρέξιμο, κάποιος να κάνει σεξ και κάποιος άλλος να κλάψει. Έχω ακούσει βέβαια και περιστατικά, που τα δύο τελευταία, γίνονταν ταυτόχρονα, αλλά δεν θα το αναλύσουμε σήμερα αυτό. Όπως και να έχει το ότι κλαίμε δεν είναι ούτε αδυναμία, ούτε είμαστε υπερευαίσθητοι. Είμαστε απλώς ανθρώπινα όντα. Και σαν ανθρώπινα όντα είμαστε τόσο πολύπλοκοι που έχουμε ο καθένας μας χίλιους δυο τρόπους έκφρασης. Προσωπικά ενθαρρύνω τους άλλους να κλαίνε όταν νιώθουν πίεση ή οτιδήποτε δυσάρεστο γιατί πιστεύω πως πραγματικά λειτουργεί! Ναι, το κλάμα θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα. Όχι ότι εξαφανίζονται τα προβλήματα, αλλά τουλάχιστον έχεις αποφορτιστεί και μπορείς να σκεφτείς πιο καθαρά.
Εάν λοιπόν νιώσεις την ανάγκη να κλάψεις, τότε μην το σκεφτείς. Απλά κάντο. Και μην μασήσεις από τυχόν σχόλια ή χαρακτηρισμούς. Το πρόβλημα δεν το έχεις εσύ!
Wet kisses.
