Σας έχει τύχει ποτέ να γκρεμίζεται ο κόσμος κάποιου γύρω σας, και εσείς ναι μεν να τον συμπονάτε αλλά παράλληλα να συνεχίζετε αμέριμνοι την ζωή σας; Να ακούτε για έναν θάνατο ή μια αρρώστια αλλά από τη στιγμή που δεν αφορά κάποιον δικό σας άνθρωπο, να λυπάστε, όμως πέραν αυτού, όταν οι πόρτες κλείσουν, και ο καθένας μείνει πίσω από την ασφαλή πόρτα του σπιτιού του, δεν σε ξέρω, δεν με ξέρεις, ΔΕΝ υποφέρω αλλά εσύ υποφέρεις!; Ναι, έχει συμβεί και σε εσένα, είμαι σίγουρη. Είτε ήσουν από τη μία είτε από την άλλη πλευρά.
Αλλά εγώ εστιάζω σε αυτόν που δεν του έχει συμβεί το δυσάρεστο. Σε αυτόν που στέκεται, ουσιαστικά, αμέτοχος, στο δράμα του άλλου. Γιατί είμαστε έτσι; Γιατί είμαστε τόσο εγωπαθή όντα οι άνθρωποι; Μήπως είναι λογικό, από ένα σημείο και μετά, να αντιδράμε έτσι;
Μια εβδομάδα πριν, ενώ παραθέριζα με τους δικούς μου, συνάντησα στην παραλία με την μητέρα μου, την Βάσω. Η Βάσω ήταν παλιά συνάδελφος της μητέρας μου. Σύμφωνα με τα λεγόμενα της τελευταίας, πολύ όμορφη γυναίκα, εργαζόταν παράλληλα και σαν μοντέλο. Το ίδιο όμορφος ήταν και ο άντρας της. Ένα πολύ όμορφο και ταιριαστό ζευγάρι που δυστυχώς, η αρρώστια τους χώρισε. Μέσα σε πέντε μήνες, η Βάσω έχασε τον άντρα της. Στεναχωρήθηκα και το σκέφτηκα για μερικά λεπτά αλλά από εκεί και μετά συνέχισα να κάνω αμέριμνη την ηλιοθεραπεία μου.
Την ίδια ημέρα, το βράδυ, περάσαμε με το αμαξί δίπλα από ένα μεγάλο τροχαίο δυστύχημα. Το ένα αμάξι είχε γίνει κάρβουνο, άνθρωποι σε πανικό, παιδιά να κλαίνε, αλλά εμείς τουλάχιστον δεν είδαμε κάποιον νεκρό. Και θέλω να πιστεύω ότι δεν υπήρξε. Ενώ λοιπόν περάσαμε δίπλα από αυτήν τη δυστυχία και μείναμε άφωνοι από το θέαμα, το συζητήσαμε για μερικά λεπτά και μετά συνεχίσαμε την πορεία μας. Kάποιων άλλων το βράδυ είχε λάβει «τέλος», το δικό μας ξεκινούσε. Και έρχομαι ξανά στο ίδιο σημείο: πως συνεχίζουμε έτσι αμέριμνοι την ζωή μας ενώ ο κόσμος κάποιων άλλων διαλύεται;
Δεν ξέρω αν είναι ή δεν είναι σωστός αυτός ο τρόπος συμπεριφοράς, αυτή η στάση απέναντι στον πόνο των άλλων. Ξέρω σίγουρα ότι έτσι είναι οι άνθρωποι, η πλειοψηφία αυτών τουλάχιστον! Ακούς το δυσάρεστο, λυπάσαι, αλλά από εκεί και πέρα μπαίνεις σε έναν αυτόματο τρόπο σκέψης όπου λες «Λυπάμαι πολύ για αυτό που μόλις άκουσα, δεν μπορώ όμως να κάνω κάτι άλλο πέρα από αυτό, συνεχίζω από εκεί που είχα μείνει». Πολλές φορές αυτό συμβαίνει γιατί δεν ξέρουμε πώς μπορεί να είναι αυτό που ζει ο άλλος και έτσι δεν μπορούμε να μπούμε στη θέση του. Δεν μπορείς ακριβώς να κατηγορήσεις κάποιον για αυτό. Αν δεν έχει πάθει, πώς να έχει μάθει; Σωστά;
Ο άνθρωπος είναι ον που έχει μάθει να επιβιώνει. Να παλεύει για την ζωή και να μην το βάζει κάτω. Η δυστυχία των γύρω μας σοκάρει αλλά πάνω από όλα, πρέπει εμείς, κάθε ένας ξεχωριστά, να συνεχίσουμε να «παλεύουμε». Έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα είναι η ανθρώπινη φύση. Καλώς ή κακώς, συνεχίζουμε πάντα παρακάτω. Αυτοί είμαστε.
Μπορούμε όμως και καλύτερα.. Έτσι δεν είναι;
Just wondering!
