Ξημέρωσε και ο θάνατος βρώμισε όλη την παγκόσμια κοινότητα. Αυτή η απαίσια μυρωδιά ανακάτεψε τα σωθικά μας αφού πρώτα ξεθύμανε τον εγωισμό μας. Μας συνεπήρε από τον εθιστικό μας μικρόκοσμο. Δεν το αποφύγαμε, δεν μπορούσαμε, δεν το περιμέναμε άλλωστε. Όταν η φύση αναμετριέται με τον άνθρωπο μοιάζει ακατανίκητη. Μύρισε ξανά θάνατος. Αναδύονται συναισθήματα πόνου, θλίψης, συντριβής. Συγκλονιστήκαμε. Ένας τόσο έντονος σεισμός στάθηκε η αιτία να ξεκληριστεί ένα έθνος αφήνοντας πίσω του τεράστιες απώλειες και ανυπολόγιστες ζημιές.
Μύρισε ξανά θάνατος και εμείς εδώ στην δική μας γειτονιά, την Ελλάδα μας, μέχρι χτες παραπονιόμασταν για την κακοκαιρία που μας επιφύλασσε έναν βαρύ χιονιά. Μήπως η κακοκαιρία των συναισθημάτων στην γείτονα χώρα εν τέλει υπερθεμάτισε την κακοκαιρία του χιονιά; Χάθηκαν ζωές, απλώθηκε παντού το μαύρο σύννεφο του πόνου και κάθε μαύρο σύννεφο κατά την αποχώρηση του φέρνει συμπόνοια, αλληλεγγύη αφού ο άνθρωπος που νιώθει πόνο είναι απλά ζωντανός. Όταν όμως νιώθει τον πόνο του άλλου τότε γίνεται Άνθρωπος.
Πως συνεχίζονται οι καθημερινότητες με τέτοια μυρωδιά; Μπορούν; Όχι! Άλλα η ζωή δεν ρωτάει για να συνεχίσει, όπως η ορμή των νερών ενός ποταμού. Δεν σταματάει ποτέ. Πάντα ρέει, είτε με μικρή ποσότητα σε περιόδους ξηρασίας, είτε με μεγάλη σε περιόδους βροχών. Έτσι και η ζωή. Τουλάχιστον μας δίνεται η ευκαιρία να νοιώσουμε Άνθρωποι χρήσιμοι στο είδος μας. Να συναισθανθούμε, να αφουγκραστούμε, να στηρίξουμε, να βοηθήσουμε, να συμπονέσουμε, να ξεφύγουμε βρε αδερφέ μακρυά από τον μικρόκοσμο μας που μας συνθλίβει σε μια ολότελα δική μας πραγματικότητα.
Οι κοινωνίες πια σε ένα παγκόσμιο επίπεδο δυστυχώς βρίσκονται σε ηθική σήψη. Ταυτόχρονα βαδίζουμε μια κατάσταση παύσης συναισθημάτων. Συναισθήματα σε pause. Συναισθήματα σε αναμονή, ανέκφραστα, θαμμένα. Περιφρονημένες ζωές, μουδιασμένα συναισθήματα. Όταν όμως τραβήξεις τα μάτια σου από πάνω σου και τα στρέψεις δίπλα σου, γύρω σου θα νιώσεις σαν μια κουκκίδα στον ωκεανό. Ασήμαντος, μικρός. Εκεί ίσως αξίζει να αναρωτηθείς γιατί αξίζεις να ζεις; Αν όχι απλά για να υπάρχεις, μήπως για να προσφέρεις;
Η απάντηση στον θάνατο που τον υπομένουμε και τον περιμένουμε, είναι η ζωή, Να ζήσεις. Αλλά ποτέ δεν φτάνει μόνο αυτό. Να ζήσεις πως; Με ποιο τρόπο; Με τρόπο που να σακατεύει την φύση μας και να υποβαθμίζει τις απεριόριστες δυνατότητες μας ή με τρόπο που να αναδεικνύει το μεγαλείο της ανθρώπινης μας ύπαρξης;
Γιατί πρέπει τέτοιες καταστροφές να γίνονται η αφορμή ώστε να αντιλαμβανόμαστε οι μεν, οι απλοί παρατηρητές, το πόσο εύκολα ξεχνάμε να εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας, την αλληλεγγύη μας, την συμπόνοια μας την ανθρωπιά μας και οι δε παθόντες την συνειδητοποίηση οτι «είμαστε αέρας» ανά πάσα στιγμή. Τι νόημα έχει λοιπόν να δενόμαστε με τα αντικείμενα και να «χρησιμοποίουμε» αξίες, συναισθήματα; Πως μπορεί να σε κατακλείει ο εγωισμός, η κακιά, η μιζέρια, όταν ο κινείσαι σε μια επίγεια σφαίρα χωρίς να γνωρίζεις τον χρόνο σου; Γιατί δεν ζούμε με ανάλογη ποιότητα στη συμπεριφορά μας; Γιατί παράγουμε ανθρωποφαγία; Γιατί το ανυπέρβλητο κόστος μιας ανθρώπινης ύπαρξης θυσιάζεται με τίμημα την καλύτερη εκδοχή των εαυτών μας; Γιατί είμαστε άνθρωποι και δεν έχουμε ανθρωπιά;
