Εκεί απέναντι στα σκοτάδια που άθελα μου και χωρίς την συγκατάθεση μου με πέταξε η ζωή. Εκεί έψαχνα να βρω το φως. Εκεί τελικά ήταν οι πιο φωτεινές στιγμές.
Τι να κατηγορήσεις και τι να αφήσεις. Ίσως τελικά αυτά τα σκοτάδια να είναι καλύτερα από έναν κόσμο γεμάτος μίσος, κακία και ζήλεια.
Πέρασα απέναντι χωρίς να το θέλω και δεν ζητάω λύπηση, δεν ζητάω τίποτα.
Πολλές εκφράσεις ανθρώπων που γνώρισα στα δικά μου σκοτάδια, άνθρωποί που είχαν περάσει απέναντι. Πριν φύγουν για το τελευταίο τους ταξίδι, έχουν μείνει χαραγμένες στην μνήμη μου.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ
«Όλοι με έχουν ξεγραμμένη, θέλω να ζήσω, να περνάω στιγμές δίπλα στην θάλασσα και να περνάω καλά».
ΔΕΣΠΟΙΝΑ
«Δεν θέλω να φύγω έχω να κάνω ακόμα πολλά».
Δεύτερες ευκαιρίες που δεν δόθηκαν, γιατί δεν αποφασίζουμε εμείς. Δεύτερες ευκαιρίες που εμείς που περάσαμε απέναντι ξέρουμε να εκτιμάμε. Να καταλαβαίνουμε και θα θέλαμε πολύ να τις καταλάβουν οι περισσότεροι χωρίς να διαβούν το μονοπάτι που δεν έχει επιστροφή.
Πολλές φορές έβλεπα αυτό το απέναντι σαν να έχω κάποιο πρόβλημα, μια μοναξιά που δεν έχει τέλος. Στην αρχή αυτό το απέναντι με τρόμαξε.
Με τα χρόνια και με ανθρώπους που δεν θέλουν να σε καταλάβουν, που σε λυπούνται ή ακόμα χειρότερα σε αγνοούν και δεν ξέρουν τι κακό κάνουν. Νομίζω ότι το απέναντι το αγάπησα. Εκεί ήμουν εγώ και ο εαυτός μου. Δεν χρειαζόταν εξηγήσεις, δεν χρειαζόταν να απολογηθώ, δεν χρειαζόταν καν να πονάω για λάθος λόγους.
Δεν θέλω να γυρίσω στον άλλον κόσμο, με πληγώνει και όχι ηθελημένα και δεν θέλει να καταλάβει. Κανένας που πέρασε απέναντι δεν είναι ξανά ο ίδιος άνθρωπος.
Εκεί απέναντι έμαθα να σέβομαι τον εαυτό μου, να κλαίω χωρίς να πρέπει να δείχνω δυνατή, μπορούσα να λυγίσω. Είμαι πολύ καλά και αν ζούσε η Αναστασία και η Δέσποινα θα ήταν ακόμα δύο άνθρωποι που το απέναντι θα τους έδινε ζωή.
Σε ένα απέναντι που δεν κάνει κακό γιατί το έχει θωρακίσει ο θεός, γιατί εκεί είσαι ανάμεσα στην ζωή και τον θάνατο. Κανένας δεν θα ήθελε να είναι εδώ. Αλλά εμείς που είμαστε βλέπουμε το φως ακόμα και εκεί που δεν υπάρχει. Εκεί δεν μπορούμε να δεχτούμε την αδικία, εκεί η στεναχώρια έχει άλλη υπόσταση σε ανθρώπους που έχουν χάσει τις άμυνες τους.
Εδώ που είμαι και περιμένω, δεν έχω χρόνο, δεν έχω χρόνο για εξηγήσεις. Δεν μπορώ ούτε σε μένα να εξηγήσω.
Πριν φτάσεις απέναντι κοιτά καλά μέσα σου. Αν καταφέρεις να δεις την ομορφιά δεν θα χρειαστείς να πατήσεις στα αγκάθια. Τα τριαντάφυλλα είναι για να σκορπάνε το ωραίο άρωμα τους. Να σε τυλίγει για να νιώσεις ότι η ζωή έκτος από την δυσοσμία έχει και άρωμα φρεσκάδας και άρωμα λουλουδιών.
Για αυτό το απέναντι δεν το παίζω έξυπνη….ίσως να είμαι πολύ χαζή ή τελικά δεν έχω δικαίωμα να πέσω… μόνο σήκω ακούς, μα να έρθει ένα χέρι χωρίς να πει τίποτα, μόνο να καταλάβει αυτό είναι πλέον το δύσκολο.
Μακάρι η σιωπή να ήταν μάθημα πολλών. Σιωπή εκεί που τα λόγια πονάνε, που τα λόγια εκδικούνται , που τα λόγια γίνονται μαχαίρια, που εκεί απέναντι όπως το λέω εγώ, στο δικό μου μοναδικό απέναντι έχει νόημα και δεν είναι υπερβολή.
