Πόσο δύσκολο είναι να παραδεχτείς ότι είσαι ρομαντική ψυχή;
Έχουν συμβεί πολλά τον τελευταίο καιρό…πολλά άσχημα γεγονότα και ελάχιστα καλά και ευχάριστα. Ναι, ναι το ξέρω, δεν περίμενες ότι θα έκανα τέτοια εισαγωγή με βάση τον τίτλου του συγκεκριμένου άρθρου, αλλά υπόσχομαι ότι στην συνέχεια τα πράγματα θα αλλάξουν. Εξάλλου, αυτό συμβαίνει παντού γύρω μας. Όλα αλλάζουν και μαζί μ’ αυτά κι εμείς. Όπως βλέπεις, δεν θα σταματήσω ποτέ να το λέω αυτό! Δεν θα σταματήσω ποτέ, γιατί το πιστεύω ακράδαντα! “Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ’αυτό μένειν“. Θα μου πεις τώρα, τι σχέση έχει αυτό με τον ρομαντισμό; Μην βιάζεσαι, θα δεις που το πάω… Θα δεις που στο τέλος όλα θα βγάζουν νόημα. Έτσι θέλω να ελπίζω τουλάχιστον…
Πριν από λίγο καιρό, είχα παραβρεθεί σε έναν γάμο που για μένα είχε ιδιαίτερη συναισθηματική αξία. Μπορώ να πω, ότι κατάφερα να μην συγκινηθώ, μιας που το έχω σε κακό να βάζω τα κλάματα, ειδικά μπροστά σε κόσμο, μέχρι την στιγμή που… Μέχρι την στιγμή που στην γαμήλια δεξίωση ξεκίνησε να παίζει ένα βίντεο με φωτογραφίες του ζευγαριού. Για να το θέσω καλύτερα, με φωτογραφίες από την ζωή τους, μέχρι την στιγμή που έγιναν ζευγάρι. Τα μάτια μου άρχισαν να βουρκώνουν και μία φωνή μέσα στο κεφάλι μου προσπαθούσε να επιβάλλει την τάξη. Φώναζε: “Έχει κόσμο! Έχει κόσμο! Σταμάτησε το κλάμα, πριν σε πάρει κανείς χαμπάρι! Θα γίνεις ρεζίλι! Εξάλλου, εσύ δεν έχεις πει ότι δεν είσαι ρομαντική;”. Ωραία, πες μου τώρα, εγώ τί να της απαντήσω; Αφού έχει δίκιο. Έχω κάνει πολλές δηλώσεις στην ζωή μου.
Δηλώσεις, που μου γυρνάνε μπούμερανγκ η μία μετά την άλλη. Αυτό πρέπει να μου γίνει κάποια στιγμή μάθημα! Κάποιες φορές είναι προτιμότερο να μην λες τίποτα! Γιατί μετά…την πατάς. Ωραία, ναι λοιπόν, και ρομαντική είμαι και πολύ μα πάρα πολύ συναισθηματική σε μεγάλο βαθμό.Ορίστε το είπα! Ευχαριστήθηκες τώρα; Με τα πολλά, κατάφερα κάπως να συγκρατήσω τον καταρράκτη που πασχίζει ν’ αρχίσει να τρέχει. Το δεύτερο “χτύπημα”, ήρθε όταν μπήκε το τραγούδι του γάμου τους και ξεκίνησαν να χορεύουν. Ένιωσα σαν μικρό παιδάκι που έβλεπε ένα παραμύθι να ζωντανεύει μπροστά στα μάτια του. Τα μάτια μου έλαμπαν από τη χαρά και ένιωθα, μεγάλη τιμή που ήμουν εκεί. Παράλληλα, προσπαθούσα να με πείσω, ότι το βρίσκω όλο αυτό υπέροχο, μόνο και μόνο επειδή υπάρχει ένα δέσιμο με το ζευγάρι, και όχι επειδή είμαι ρομαντική και συναισθηματική.
Εντάξει, όπως είπα και πριν το παραδέχομαι είμαι ρομαντική, συναισθηματική και πάει λέγοντας. Προσπαθώ στην ζωή μου να μειώνω τα συναισθήματά μου και να υψώνω τείχη. Να λειτουργώ με βάση την λογική και όχι με το συναίσθημα. Ξεκίνησα να αναρωτιέμαι… πώς έγινα εγώ έτσι; Δεν ήμουν εγώ ρομαντική. Τα έβρισκα γελοία και ανούσια όλα αυτά. Δεν με συγκινούσαν εμένα αυτά! Όλες τις ρομαντικές κινήσεις τις έβρισκα γελοίες και τις γείωνα. Τις μηδένιζα με την μία. Όπως, και κάθε φορά που καταλάβαινα ότι στον ορίζοντα “έπαιζε” κάποια ρομαντική κίνηση, φρόντιζα να δηλώνω.”Ρομαντικές βλακείες! Δεν μου αρέσουν εμένα αυτά!” και δες τώρα που φτάσαμε… Όχι, δεν γίνεται να έχω αλλάξει τόσο πολύ στο συγκεκριμένο θέμα. Δεν γίνεται! 
Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, πήρα δώρο και το γείωσα αμέσως με μια ατάκα του τύπου “Άγιος Βαλεντίνος και αηδίες…Δεν μ’ αρέσει αυτή γιορτή. Την θεωρώ χαζή! Δεν θέλω ξανά τέτοια!”. Ναι, όντως την θεωρώ χαζή, αλλά όσο χαζή κι ανούσια και αν είναι κατά βάθος, κατά πολύ βάθος, σχεδόν στην άβυσσο αν μου έκαναν το ίδιο και τώρα, ίσως και να είχα πάλι την ίδια αντίδραση από άμυνα και μόνο, αλλά εδώ που τα λέμε θα το απολάμβανα όσο τίποτα. Θα μου πεις ότι δεν ξέρω τι θέλω. Θα σου πω ότι εν μέρει έχεις δίκιο, όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι όπως φαίνονται. Πολλές φορές έχω την τάση, να “πλασάρω” κάτι άλλο από αυτό που θέλω πραγματικά, μόνο και μόνο για να μην έχω πολλές προσδοκίες και απογοητευτώ. Ας πάρουμε για παράδειγμα αυτό που είπα πριν. Φροντίζω να δηλώνω πάντα ότι δεν είμαι ρομαντική και ότι δεν μου αρέσει καθόλου αυτή η συγκεκριμένη γιορτή, αλλά πάντα ελπίζω ότι κάποιος θα κάνει κάτι το ρομαντικό.
Ποιος λογικός άνθρωπος θα κάνει κάποια ρομαντική κίνηση από την στιγμή που έχεις δηλώσει ότι δεν σου αρέσουν αυτά; Η μέχρι τώρα εμπειρία μου, μου έχει δείξει ότι δεν θα το κάνει κανένας! Εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα, ότι δηλώνω κάτι το οποίο θα λειτουργήσει σαν τοίχος για εμένα. Δεν αφήνω το συναίσθημα να με πλησιάσει. Από μακριά και αγαπημένοι που λένε. Μα έλα που όσο περνάει ο καιρός, έχω αρχίσει να ζηλεύω αυτά που έβλεπα κάποτε στις ρομαντικές ταινίες και τα κορόιδευα… Αυτό το χλιαρό που έχω πείσει τον εαυτό μου ότι μου αρέσει, εεε δεν μου αρέσει. Δεν μου πάει πια αυτό το χλιαρό. Θέλω λίγο αυθορμητισμό παραπάνω! Θέλω λίγο συναίσθημα παραπάνω! Θέλω λίγο ρομαντισμό παραπάνω! Οκ, είναι γεγονός ότι ενώ τα γράφω όλα αυτά, απορώ με τον ίδιο μου τον εαυτό. Απορώ πώς έγινα έτσι.
Το θέμα, είναι ότι από κει που δεν το έδειχνα καθόλου, ξαφνικά έχω αρχίσει να το δείχνω. Να το δείχνω με έμμεσο τρόπο. Πρέπει ν’ αρχίσω να ρίχνω τις άμυνες μου σιγά σιγά αναφορικά με το συναίσθημα και τον ρομαντισμό. Δεν μπορείς να ξυπνήσεις ένα πρωί και να πεις στον άλλον… :” Να μωρέ…ξέρεις τι έχει γίνει…Εμμμ πως να στο πω τώρα…Μπορεί τόσο καιρό να σου έλεγα ότι δεν είμαι ρομαντική και ότι δεν μου αρέσουν όλα αυτά, αλλά τελικά μου αρέσουν και είμαι ρομαντική”. Δεν σου το πάω μόνο στα κλασικά. Υπάρχουν πολλοί τρόποι. Να, για παράδειγμα, ανακάλυψα ότι μου αρέσουν πολύ τα ραβασάκια. Μην με ρωτήσεις γιατί. Ούτε εγώ ξέρω το γιατί, απλώς μου αρέσουν. Γενικώς, πρέπει να είμαστε όλοι λίγο πιο αυθόρμητοι. Να σταματήσουμε να υψώνουμε τις άμυνές μας. Να σταματήσουμε να είμαστε χλιαροί. Να μην φοβόμαστε να νιώσουμε πράγματα. Να μην νιώθουμε άσχημα ή να ντρεπόμαστε να πούμε ότι “Ναι είμαι ρομαντική!” Έτσι κι αλλιώς, όλοι κάποια στιγμή στην ζωή μας, θέλουμε να ζήσουμε κάτι που να θυμίζει ταινία. Έτσι δεν είναι;
Πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε, ότι ο άλλος δεν μπορεί να είναι μέσα στο κεφάλι μας, για να ξέρει ανά πάσα στιγμή τι σκεφτόμαστε, ή τι νιώθουμε ή τι θέλουμε. Καλό είναι, να λέμε αυτά που πραγματικά θέλουμε να πούμε και όχι αυτά τα οποία νιώθουμε ότι πρέπει να πούμε έτσι ώστε να προστατεύσουμε τον εαυτό μας. Πώς θα καταλάβεις ότι είσαι ζωντανός αν δεν πονέσεις και λίγο; Αν δεν φας τα μούτρα σου; Μπορεί ο Αριστοτέλης να θεωρούμε ότι η μεσότητα είναι αρετή, όμως εγώ έχω αντίθετη άποψη. Οι χλιαρές καταστάσεις κουράζουν! Σε κάνουν να βαριέσαι. Για να θεωρηθεί ένας άνθρωπος ζωντανός πρέπει να νιώθει!
