Τελικά το τέλος ήρθε νωρίτερα απ’ ότι περίμενα. Το ήξερα ότι κάποια στιγμή θα φτάναμε εκεί, όμως δεν το περίμενα τόσο σύντομα. Αυτό εδώ είναι το κύκνειο άσμα μου. Έτσι θα το ονομάσουμε. Το κύκνειο άσμα μου ως αρθρογράφος. Στην ζωή πάντα κάτι δίνεις και κάτι παίρνεις. Η αλήθεια είναι ότι στην ζωή μου έχω μάθει να δίνω περισσότερα απ’ όσα παίρνω, αλλά δεν με ένοιαξε και ποτέ αυτό. Αφού έχω να δώσω, γιατί να μην δώσω; Σ’ αυτή την ζωή είναι ευτυχισμένος αυτός που έχει και δίνει και όχι αυτός που παίρνει!
Ήρθε η ώρα λοιπόν να θυσιάσω κάτι, για να προσπαθήσω για κάτι άλλο. Μην με ρωτάς αν είμαι σίγουρη γι’ αυτό που πάω να κάνω, διότι δεν είμαι. Δεν είμαι καλή στο να βάζω τελείες και να κόβω τους ομφάλιους λώρους μου μ’ εκείνα τα “πράγματα” με τα οποία έχω συνδεθεί! Πράγματα… Μα…πως μπορείς να τα αποκαλέσεις πράγματα από την στιγμή που έχουν ψυχή μέσα τους; Πώς μπορείς να το αποκαλέσεις πράγμα από την στιγμή που έχει μέσα του λίγη από την ψυχή σου; Είναι λίγο άσχημη η λέξη πράγμα για κάτι το οποίο είναι ζωντανός οργανισμός, αλλά όπως και να έχει δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι, ότι πρέπει να σου πω αντίο, αλλά μου είναι δύσκολο. Μου είναι δύσκολο οποιοδήποτε τέλος.
Εδώ και πολύ καιρό σκέφτομαι αυτό το τέλος. Αυτό το κύκνειο άσμα μου, όμως δεν είναι εύκολο να κόψεις τους δεσμούς με κάτι δικό σου. Έτσι δεν είναι; Έτσι πρέπει να είναι λογικά, όμως όσο δύσκολο κι αν μου είναι νιώθω ανακούφιση και μάλιστα μεγάλη. Ξέρω, ότι μόλις κλείσει αυτή η πόρτα πίσω μου, εγώ θα θέλω να γυρίσω πίσω! Θα θέλω να γυρίσω και να συνεχίσω από εκεί που ήμουν. Θα ζητήσω μια δεύτερη ευκαιρία. Θα προσπαθήσω να πείσω τον εαυτό μου, ότι αυτή τη φορά θα λειτουργήσει και ότι όλα θα είναι αλλιώς. Ότι δεν θα με πνίγει άλλο αυτή η κατάσταση! Ότι θα το κάνω με ευχαρίστηση όπως στις αρχές, αλλά μεταξύ μας, αυτή η σπίθα έχει σβήσει εδώ και πολύ καιρό…Όσο κι αν προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου να μείνει και να το προσπαθήσει, κάτι μέσα μου αγρίευε και μου φώναζε ότι πρέπει να φύγω τρέχοντας. Όπως κάνω πάντα εξάλλου…
Πάντα υπήρχε στο μυαλό μου το κύκνειο άσμα μου! Σκεφτόμουν το πώς θα σε αποχαιρετούσα… Δεν ήθελα να το κάνω με “βίαιο” τρόπο. Όμως δεν ξέρω ποιος από τους δύο θα πονέσει περισσότερο! Εμένα, επειδή πρέπει να πάρω την απόφαση να σ’ αφήσω ή εσένα που θα με χάσεις για τα καλά; Διάλεξα να αρχίσω να απομακρύνομαι σιγά, σιγά, με σκοπό να σου έρθει πιο ομαλά. Θα μου πεις…λες και υπάρχει ομαλος τρόπος για να εξαφανιστείς από την ζωή κάποιου. Όχι δεν υπάρχει, αλλά τουλάχιστον προσπάθησα! Δεν σου ζητάω να με καταλάβεις, γιατί ξέρω ότι δεν μπορείς. Δεν μπορείς να καταλάβεις τους λόγους που αναγκάζομαι να φύγω και είναι απολύτως κατανοητό. Θα σου πω κι εγώ με την σειρά μου όλα εκείνα τα κλισέ. Τα…δεν φταις εσύ. Δεν έκανες κάτι λάθος εσύ, αλλά εγώ. Εγώ που φορτώθηκα στην πλάτη μου περισσότερα απ’ όσα μπορούσα ν’ αντέξω. Μαζεύτηκε πολύ βάρος και τα γόνατά μου δεν το άντεξαν και λύγισαν. Λύγισαν και μαζί μ’ αυτά λύγισα κι εγώ.
Έπρεπε να φύγει κάτι από πάνω μου και εγώ επέλεξα να φύγεις εσύ! Μην με ρωτάς γιατί διάλεξα εσένα με τόση ευκολία, γιατί πίστεψέ με, η απόφαση ήταν πραγματικά πολύ δύσκολη! Θέλω για μία φορά στην ζωή μου, να κάνω αυτό που πραγματικά θέλω να κάνω εγώ! Αυτό είναι το κύκνειο άσμα μου και δεν αλλάζει! Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και με βάση αυτές πρέπει να πορεύεται! Εμένα λοιπόν η απόφαση μου είναι να “σκοτώσω” την ιδιότητα μου ως αρθρογράφος για να κάνω κάτι άλλο κι αυτό εδώ είναι το πιο όμορφό μου τραγούδι! Θέλω να το απολαύσεις, διότι είναι και το τελευταίο μου! Μέσα από το κύκνειο άσμα μου, και την δολοφονία αυτής μου της ιδιότητας, θα αναγεννηθώ μέσα από τις στάχτες μου και θα δημιουργήσω ξανά! Δεν ξέρω αν θα γυρίσω ξανά! Δεν θέλω να σου λέω ψέματα. Δεν θέλω να τρέφεις ελπίδες για κάτι που μπορεί να μην συμβεί και ποτέ. Αυτό που θέλω να ξέρεις είναι, ότι δεν θα χαθούμε.
Πάντα στα δύσκολα επιστρέφω στο χαρτί και το στυλό μου. Εκεί όπου οι κενές γραμμές και σελίδες γεμίζουν χωρίς να μπω στην διαδικασία να σκεφτώ το τί και το πώς. Απλώς γίνεται! Κάποια στιγμή στο μέλλον ίσως και να έχεις νέα μου! Όμως μην τα περιμένεις σύντομα! Κάποια θα τα μάθεις! Τότε μόνο ίσως με καταλάβεις. Τότε ίσως και να μου δώσεις άφεση αμαρτιών…Όπως και ν’ έχει θέλω να απολαύσεις το άσμα μου. Να το απολαύσεις και να το μελετήσεις καλά. Να “διαβάσεις” πίσω από τις γραμμές του. Υπάρχει λόγος που στο λέω…Στο λέω, διότι στην ζωή τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται! Δεν είμαι και τόσο ανώριμη όσο νομίζεις! Αν με θεωρείς ανώριμη, ίσως φταίει το γεγονός ότι δεν μπήκες πότε στην διαδικασία να μ’ ακούσεις και να με καταλάβεις! Ίσως ήρθε πλέον και για εσένα η στιγμή να κάνεις την αλλαγή. Αυτή την αλλαγή που τόσο καιρό δεν μπήκες στον κόπο να κάνεις επειδή φοβόσουν!
Είναι πολλά ακόμα αυτά που θέλω να σου πω, όμως δεν μπορώ. Δεν είναι επειδή δεν θέλω. Είναι επειδή δεν πρέπει! Δεν πρέπει να τα μάθεις έτσι! Αφού δεν στα είπα όταν έπρεπε, τώρα τι νόημα έχει; Θα είναι λέξεις χωρίς νόημα!Κενές! Κι εμένα το κενό δεν μου αρέσει! Θέλω πράγματα γεμάτα με νόημα στην ζωή μου. Γεμάτα, αλλιώς στο τέλος θα καταντήσω κι εγώ κενή. Κενή! Πρέπει να προσέχεις το κενό, γιατί μπορεί να γυρίσει να σε κοιτάξει κι αυτό και μπορεί να του μοιάσεις. Κάνε ησυχία και άκου…Να το! Ξεκίνησε! Ξεκίνησε το κύκνειο άσμα μου! Ήρθε η ώρα λοιπόν! Ήρθε η ώρα πούμε αντίο! Να! Κοίτα! Κοίτα με! Αρχίζω ν’ απομακρύνομαι. Η μορφή μου αρχίζει να διαλύεται! Συγγνώμη! Συγγνώμη που φεύγω, αλλά αν μείνω λίγο ακόμα θα πνιγώ! Σ’ ευχαριστώ που ήσουν μαζί μου, και συγγνώμη που πρέπει να φύγω, αλλά πλέον η φυγή είναι μονόδρομος. Χάρηκα που ήσουν μαζί μου. Καληνύχτα!
