Σταθμός Αμπελόκηποι : Να που ζήσαμε κι εμείς οι χλιαροί κάτι που να θυμίζει ταινία!
Για δες τι περίεργα παιχνίδια που σου παίζει η ζωή…Κοίτα να δεις που τελικά έχουν δίκιο όταν λένε ότι η ζωή κάνει κύκλους… Όμορφους κύκλους! Έχεις ακούσει τον στίχο που λέει : “Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε…”. Εεε αυτό βίωσα σήμερα. Με την μόνη διαφορά, ότι βρέθηκα στο ίδιο μέρος, παρέα με τον εαυτό μου. Πάλι καλά να λες! Δεν είμαστε για τέτοια τώρα. Δεν μπορώ ν’ ανοίξω και άλλα μέτωπα. Έχω ήδη αρκετά ανοιχτά! Κάπου ΩΠΑ! Αυτό το “κάπου ώπα”, έχω φτάσει σε σημείο να το λέω σε καθημερινή βάση το τελευταίο διάστημα. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν έχω αντοχή να ανοίξω τώρα μέτωπο με τα φαντάσματα του παρελθόντος μου. Δεν έχω καθαρό μυαλό.
Υπήρξε ένα διάστημα που ένας σταθμός του μετρό, ήταν συνδεδεμένος με ένα από τα φαντάσματά μου. Ήταν η το νούμερο 6 ή το 1 τη περίοδο του 13033. Θα έλεγα ωραίες εποχές, αλλά τώρα που το βλέπω καλύτερα, ήταν το ακριβώς αντίθετο… Μάλλον ψέματα, θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω αυτή την περίοδο όπως προείπα αλλά με ειρωνική χροιά. Ναι! Αυτό ταιριάζει καλύτερα. Εξάλλου μιας που είναι και της μόδας θα μπορούσα να την πω και περίοδο του “κλόουν”. Ναι! Τώρα μάλιστα. Τώρα βρήκα την φράση που περιγράφει πλήρως την συνθήκη την οποία ζούσα. Ωστόσο, δεν πρέπει να γκρινιάζω και πολύ γιατί έχω ευθύνη και μάλιστα μου αναλογεί και μεγάλο μερίδιο. Τα ήθελα και τα πάθαινα! Δεν άκουγα κανέναν και τίποτα. Ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό…
Ήμουν αξία της μοίρας μου. Δεν θα πω της τύχης μου, γιατί δεν υπάρχει τύχη. Είναι όλα θέμα επιλογών! Όπως είχε πει και ο Ηράκλειτος: “Η μοίρα του ανθρώπου είναι ο χαρακτήρας του”.
Έτσι λοιπόν, για μένα ο συγκεκριμένος σταθμός του μετρό έχει καταστεί ως καταραμένος για μένα. Θα μου πεις…ωραία και τι σου φταίει ο δόλιος ο σταθμός; Εκείνος φταίει; Φυσικά και όχι! Το ξερό μου το κεφάλι φταίει! Κάθε φορά που έμπαινα στο μετρό και άκουγα το όνομα του συγκεκριμένου σταθμού, έβριζα τον εαυτό μου και το κάνω ακόμα καμία φορά, για την ταλαιπωρία στην οποία είχα βάλει τον εαυτό μου για το τίποτα. Όσες φορές και να ζητήσω συγγνώμη από τον εαυτό μου γι’ αυτό που του έκανα τότε, δεν είναι αρκετές… Βέβαια, αν με ρωτήσεις αν είχα την δυνατότητα να γυρίσω τον χρόνο πίσω αν θα έκανε τις ίδιες επιλογές, η απάντηση είναι ναι! Ναι, τις ίδιες ακριβώς θα έκανα. Όχι γιατί πέρασα καλά, αλλά γιατί την πάτησα και έμαθα! Μα το σημαντικότερο είναι ότι έμαθα εμένα! Στα έχω πει κι άλλες φορές αυτά. Οπότε καλύτερα να μπω στο θέμα.
Έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από την τελευταία φορά που πάτησα το πόδι μου εκεί. Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, έχουν περάσει δύο χρόνια από την τελευταία φορά που πάτησα το πόδι μου εκεί για να πάω στον συγκεκριμένο άνθρωπο. Είχε τύχει να πάω άλλη μια φορά πριν από κάποιους μήνες, προκειμένου να βρεθώ με το safe place μου όπως τον χαρακτηρίζω. Τότε επειδή ήμουν πολύ ενθουσιασμένη που θα βρισκόμουν μαζί του, δεν είχα δώσει καμία σημασία στο ότι είχα κατέβει στον καταραμένο σταθμό. Είχα το μυαλό μου αλλού. Τόσο αλλού που δεν μου ήρθε ούτε ένα flashback. Έτσι βρε παιδί μου για το “καλό”. Σήμερα όμως, επειδή όλα τον τελευταίο καιρό είναι λίγο “κάπως”, έτυχε να βρεθώ πάλι εκεί. Στο ίδιο μέρος! Στους ίδιους δρόμους! Άλλη ώρα! Άλλη χρονιά! Ήταν όλα άλλα! Όλα! Τίποτα δεν έχει μείνει ίδιο από τότε…Πάλι καλά να λες!
Ξαφνικά, ένα άσχημο συναίσθημα είχε αρχίσει να με κατακλύζει. Έλα τώρα βρε κορίτσι μου αν είναι δυνατόν. Πάλι τα βάζεις με τον εαυτό σου; Έχεις σκοπό να το σταματήσεις ποτέ αυτό; Μάλλον όχι…Μάλλον δεν έχω σκοπό να σταματήσω να αυτο-τιμωρούμαι… Είναι το χόμπι μου. Όλοι έχουν από ένα χόμπι. Εε, εμένα το δικό μου χόμπι είναι αυτό. Παρέα με το άσχημο συναίσθημα, άρχισαν να μου έρχονται εικόνες από εκείνη την περίοδο. Όπως περπατούσα στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας, παράλληλα μου ερχόντουσαν εικόνες από τότε. Από τότε που περπατούσα μόνη μου σ’ αυτό τον δρόμο, προκειμένου να πάω στο…φάντασμά μου. Το τονίζω το μόνη μου. Το τονίζω, διότι μόνη μου ήμουν σ’ όλο αυτό. Μόνη μου! Δεν υπήρξαμε ποτέ δύο! Αστείο εε; Πόσο αστείο είναι το γεγονός να θεωρείς ότι είστε δύο και τελικά να συνειδητοποιείς ότι είσαι μόνη σου…Εγώ τουλάχιστον τώρα γελάω! Τότε γινόταν το αντίθετο.
Άρχισα να κατεβαίνω τις σκάλες του μετρό προκειμένου να πάρω τον συρμό για να γυρίσω σπίτι μου, κι όσο μου ερχόντουσαν εικόνες στο μυαλό από τότε, άρχισα να συνειδητοποιώ, ότι όσες φορές είχα κάνει αυτή την διαδρομή, δεν ήμουν ποτέ πραγματικά χαρούμενη. Σοκ! Έτσι δεν είναι; Τότε νόμιζα πως ήμουν χαρούμενη. Προσπαθούσα προσπαθούσα να με πείσω ότι ήμουν χαρούμενη. Προσπαθούσα να γίνω χαρούμενη. Όμως δεν ήμουν! Προσπαθουσα να αποδείξω κάτι στον εαυτό μου, το οποίο το κατάλαβα μετά από αρκετό καιρό, αλλά δεν θέλω να το μοιραστώ μαζί σου. Δεν θέλω γιατί μπορεί ν’ ακουστεί πολύ σκληρό και δεν θέλω. Για λίγο σοκαρίστηκα…Μα καλά, τότε τι στο καλό σκεφτόμουν; Γιατί δεν άκουγα κανέναν; Μου ήρθε μια εικόνα από την τελευταία φορά που έκανα αυτή την διαδρομή για το φάντασμά μου. Ήταν λες και το ζούσα ξανά! Ίσως ήταν και η πρώτη φορά που έφευγα από κει και ήμουν “κάπως” γεμάτη σαν άνθρωπος. Ήταν εκείνη η φορά που κατάλαβα ότι ήταν ΟΛΑ λάθος!
Ένιωσα γεμάτη, γιατί εκείνο το πρωί, έτυχε να ξυπνήσω μέσα στον ύπνο μου, γύρισα, κοίταξα στο δίπλα μαξιλάρι και είπα: ” Μα καλά…τι κάνεις εδώ; Δεν βλέπεις ότι όλα είναι λάθος;” Αυτό ίσως ήταν ένα από τα μεγαλύτερα χαστούκια που έχω “δώσει” στον εαυτό μου. Είχα φτάσει στην Ιθάκη. Δεν είχα πια κάτι άλλο να πάρω. Ήταν σαν να άκουγα μέσα στο μετρό το “Τέλος προορισμού! Παρακαλείστε να αποχωρήσετε από τον συρμό” αυτό το πράγμα άκουγα. Νομίζω, ότι εκείνη την φορά, έτυχε να φύγω πρωί από εκεί. Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που έφευγα πρωί… Όπως μάλιστα, ήταν και η πρώτη φορά που έκανα την διαδρομή αυτή εντελώς μόνη μου. Συνήθως με άφηνε κάπου στα μισά της διαδρομής.
Κοίτα να δεις που καμιά φορά η ζωή έχει πλάκα,σκέφτηκα τώρα που έκανα αυτή την διαδρομή. Κοίτα να δεις που έπρεπε να κάνεις την ίδια διαδρομή, μόνη σου, για να συνειδητοποιήσεις κι άλλα πράγματα. Κοίτα να δεις που τελικά, είναι απαραίτητο το φως! Είναι απαραίτητο για να ξυπνάει η μνήμη! Να ξυπνάει η μνήμη, για να βλέπεις τα σημάδια σου και να λες στον εαυτό σου ” Ποτέ ξανά τα ίδια λάθη!” Υπάρχουν τόσα άλλα λάθη που μπορείς να κάνεις… Είναι κρίμα να επιμένεις στα ίδια. Να…και τώρα που στα γράφω όλα αυτά, ξεπήδησε από την σκοτεινή πλευρά του μυαλού μου ένα τραγούδι που είχε τύχει να ακούσω μια από τις πολλές φορές που έκανα εκείνη την διαδρομή.
Θα μοιραστώ τους στίχους του μαζί σου. Θα τους μοιραστώ, διότι όταν είχα ακούσει τους συγκεκριμένους στίχους είχα πει στον εαυτό μου ότι έτσι θέλω να γίνει, και κατά κάποιο περίεργο τρόπο έτσι έγινε. Θα στους πω λίγο γρήγορα, γιατί ο συρμός έρχεται κι εγώ πρέπει να φύγω από αυτόν τον σταθμό το συντομότερο δυνατό. Οι στίχοι πήγαιναν κάπως έτσι: “ΥΓ. Το μέρος που χαιρετηθήκαμε για πρώτη φορά
έτυχε να είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που χαιρετηθήκαμε την τελευταία…Να που ζήσαμε κι εμείς οι χλιαροί κάτι που να θυμίζει ταινία!”
