Yπήρξαν τόσα πολλά στα οποία πίστευα όταν ήμουν παιδί, κυρίως όμως, ονειροβατούσα καθ’ όλη την διάρκεια της ημέρας. Τις στιγμές που δεν έκανα ποδήλατο, είχα το ένα πόδι στην γη και το άλλο σε κάποιο δέντρο. Έπαιζα με το χώμα, και γνώριζα όλα τα έντομα, χωρίς να με αηδιάζουν και χωρίς να τα φοβάμαι. Περιστοιχιζόμουν από αλάνες με μαργαρίτες και πρασινάδες, δέντρα και παιδιά της γειτονιάς.
Από μικρή ήμουν κατά ένα τρόπο, αντισυμβατική ως προς την πραγματικότητα. Ήμουν αλάνι, με γόνατα συνεχώς ματωμένα και βρώμικα. Με μαλλιά αχτένιστα και διάθεση «πέρα βρέχει». Το παιχνίδι και η ονειροπόληση ήταν οι προτεραιότητες μου.
Όταν δεν έπαιζα στην αλάνα, ονειρευόμουν πως ήμουν βασίλισσα σε εξωτικά μέρη, επαναστάτρια στην πρώτη γραμμή, πιλότος, δασκάλα, γιατρός, τραγουδίστρια, μοιραία γυναίκα αλλά και μπασκετμπολίστρια, αθλήτρια τρανή, μποξέρ και ότι «κατέβαζε» ο φαντασιόπληκτος νους μου. Κάπνιζα ξύλινο τσιγάρο, βαφόμουν και φόραγα τις κατά τρία νούμερα μεγαλύτερες χρυσές γόβες, της Διαμάντω, μιας κοπελίτσας που έμενε στο πάνω σπίτι, και μου έδινε συχνά πυκνά τα ρούχα και τα παπούτσια που είχε βαρεθεί, μαζί με χιλιοδιαβασμένες «Σούπερ Κατερίνα» και «Πάττυ».
..Και ονειρευόμουν χωρίς τέλος και αρχή, με ανοιχτά και κλειστά μάτια. Ζούσα και πίστευα σε μια φαντασμαγορική ζωή. Ήμουν ατίθαση σε ψυχή και σώμα. Ήμουν ένα φυσιολογικό παιδί που δεν έβαζε «ταβάνι» στα όνειρα του.
Με την αφέλεια του μικρού ονειροπόλου παιδιού, θαρρούσα, πως με έναν μαγικό τρόπο θα μπορούσαν όλα αυτά τα όνειρα να γίνουν πραγματικότητα. Μια αφηρημένη, θολή και λίγο μακρινή πραγματικότητα, από εκείνες που έχουν γεύση σύννεφο και τσιχλόφουσκα. Δεν είχα καταλάβει όμως, ότι τα όνειρα παρόλο που είναι άυλα, δεν είναι μια άπιαστη έννοια, αλλά κάτι που όντως θα μπορούσα να πραγματοποιήσω αν έβαζα στόχους, και είχα λίγο παραπάνω πείσμα και επιμονή. Και τα πόδια μου στην γη…
Χριστούγεννα η εποχή της μαγείας
Αγαπημένη εποχή του χρόνου ήταν (και είναι) τα Χριστούγεννα, η εποχή της ελπίδας, της χρυσόσκονης και των δώρων. Πίστευα απόλυτα στην μαγεία των Χριστουγέννων και στην θαλπωρή των γιορτών. Ξύπναγα αχάραγα να τραγουδήσω τα κάλαντα, έτσι ώστε να είμαι η πρώτη, και να λάβω όπως αρμόζει στο έθιμο, τα περισσότερα χρήματα. Τα χρήματα που θα με πήγαιναν ένα βήμα πιο κοντά στο ονειρικό δώρο μου. Δεν ήξερα τι θα αγόραζα, ποτέ ! Άλλωστε είχα τόσα παιχνίδια στην γειτονιά που ουσιαστικά δεν με πείραζε, αλλά τα χρήματα ήταν το πρόσχημα, η δικαιολογία της επίσκεψης στο κέντρο της Αθήνας, που τέτοιες ημέρες ήταν στολισμένο και λαμπύριζε σε κάθε γωνιά του. Συγκεκριμένος προορισμός ήταν τα δυο μεγάλα πολυκαταστήματα – παιχνιδιάρικα της εποχής μας. Ήταν ο κρυμμένος παράδεισος μας. Η προσμονή μας.
Αφού παίζαμε και ανεβοκατεβαίναμε άπειρες φορές τις κυλιόμενες σκάλες στο ΜΙΝΙΟΝ, τα μάτια μας θαμπωνόντουσαν από τα στολίδια , τα παιχνίδια και τα τόσα πολλά άλλα που αντικρίζαμε πρώτη φορά, και αποχωρούσαμε με το δικό μας δώρο στα χέρια, χορτασμένοι πλέον από αυτό που ονομάζουμε Χριστούγεννα.
Όμως τα Χριστούγεννα, νιώθαμε από μικροί πως είναι κάτι παραπάνω από δώρα. Νιώθαμε ότι ο Αι Βασίλης κάτι περίμενε από εμάς. Νιώθαμε, άλλα δεν μπορούσαμε να προσδιορίσουμε τι ακριβώς μας τσίμπαγε στην μικρο-τεράστια καρδιά μας. Με την ανεμελιά που διακρίνει τα παιδιά, όταν δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε τα αισθήματα μας, το ρίχναμε στο παιχνίδι. Και έτσι λύνονταν όλα τα συναισθηματικά κενά και οι αναζητήσεις μας. Μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα που θα ένιωθε πάλι η καρδούλα μας.
Μεγαλώνοντας και καποιές φορές πιέζοντας τον ευατό μου να μην σκέφτομαι σαν παιδί, κατάλαβα γιατί πίστευα τόσο πολύ στα Χριστούγεννα.
Τα Χριστούγεννα νιώθεις ότι αυτή η μαγεία και η χαρά μπορεί να υπάρξει και στην πραγματική ζωή, έστω και με λίγο καλοπροαίρετο ψέμα όπως αυτό της ύπαρξης του Αι Βασίλη.
Όλοι, αυτή την ημέρα ξανανιώνουμε, γινόμαστε παιδιά και δεν θυμώνουμε που ανακαλύψαμε ή μας είπαν πως ο Αι Βασίλης δεν υπάρχει. Πικραινόμαστε λίγο, αλλά το ξεπερνάμε γιατί νιώθουμε πως το πνεύμα των Χριστουγέννων, η ατμόσφαιρα των γιορτών έχει διαφορετική διάθεση από την καθημερινότητα και μας αρέσει. Θα θέλαμε να ήταν συνέχεια έτσι η ζωή μας. Με θαλπωρή, στρωμένο τραπέζι, ζέστη και μαγεία διαποτισμένη με ελπίδα και στολισμένη με πίστη, στον νέο χρόνο που έρχεται. Την ελπίδα πως η ζωή γίνεται πιο όμορφη με αγάπη και πως είναι απλό να χαίρεσαι, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, όπως τα παιδιά. Στην πίστη, στη μαγεία που ίσως κάποτε να υπάρξει και στο κόσμο των ενηλικών. Στην πίστη στο παιδί που κρύψαμε καλά μέσα μας.
