Τελικά πόσες γυναίκες θα μείνουμε;
Και…συνεχίζουμε να μετράμε!! Έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που έγραψα για τον μεγαλύτερο φόβο μου. Ναι…μιλάω για το γεγονός ότι γεννήθηκα γυναίκα! Θα σου πω, αυτό που σου είχα πει και τότε: “αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ”. Κάποιοι, με αποκάλεσαν απαισιόδοξη. Κάποιοι άλλοι συμφώνησαν μαζί μου, όμως τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους. Δεν μπορώ να καταλάβω τι πάει λάθος με τα μυαλά ορισμένων ανθρώπων εκεί έξω! Δεν μπορώ να καταλάβω πώς το να αφαιρείς μια ανθρώπινη ζωή έχει καταστεί τόσο εύκολο! Όχι…για να το θέσω καλύτερα, δεν μπορώ να καταλάβω, πως το να αφαιρείς μια ζωή έχει γίνει μια πράξη τόσο εύκολη και συνηθισμένη!
Σχεδόν κάθε μήνα, για να μην πω κάθε βδομάδα, έρχεται στο φως της δημοσιότητας και μια νέα γυναικοκτονία. Αναρωτιέμαι, πόσες ακόμα έχουν συμβεί και δεν έχουν βγει στο φως; Πόσες ακόμα γυναίκες έχουν φύγει άδικα από την ζωή; Πόσες ακόμα θα φύγουν τόσο άδικα; Είμαστε γυναίκες και όχι αντικείμενα! Είμαστε άνθρωποι και εμείς όπως και εσείς οι άνδρες! Έχουμε και εμείς οι γυναίκες δικαίωμα στην ζωή! Έχουμε και εμείς τις ίδιες ελευθερίες και δικαιώματα με εσάς. Είμαστε ίσοι! Κανένας δεν σου έδωσε το δικαίωμα να αφαιρείς μια ζωή, όπως πολλοί έχουν δηλώσει “ήταν ατύχημα” ή “νόμιζα ότι με απατούσε” ή όπως το :”ήθελε να με χωρίσει”. Αυτοί δεν είναι λόγοι για να αφαιρέσεις την ζωή της συντρόφου σου ή της εκάστοτε γυναίκας εκεί έξω, επειδή οι δικές της αποφάσεις και επιθυμίες δεν συμπίπτουν με τις δικές σου. Αυτό το, ” αποφασίζουμε και διατάζουμε” της πατριαρχίας του περασμένου αιώνα, καλό θα ήταν να αρχίσετε να το αποβάλλετε από πάνω σας. Δεν γενικεύω και προφανώς δεν βάζω όλους τους άντρες στο ίδιο “τσουβάλι”. Αναφέρομαι σε μια συγκεκριμένη μερίδα ανθρώπων. Ο μόνος λόγος που το διευκρινίζω είναι γιατί δεν θέλω να παρεξηγηθώ και να νιώσουν όλοι οι άντρες ότι τους αδικώ!
Κάθε φορά που ακούω ότι μια ακόμα γυναίκα έχασε την ζωή της από τον σύντροφο της, φτάνω στο σημείο να αναρωτιέμαι…Πόσες τελικά θα μείνουν από εμάς; Πού θα σταματήσει αυτό το κακό; Θα αποτινάξουμε από πάνω μας όλα αυτά τα κατάλοιπα της πατριαρχίας; Θα σταματήσουμε να φοβόμαστε να κάνουμε σχέσεις; Θα σταματήσουμε να φοβόμαστε να δίνουμε τα κλειδιά του σπιτιού μας στους συντρόφους μας; Εύλογα έχει υποστηριχθεί, ότι “οι δολοφόνοι μας, έχουν τα κλειδιά του σπιτιού μας”.
Αντί να πηγαίνουμε μπροστά σαν κοινωνία, έχουμε κάνει στροφή στον περασμένο αιώνα όπως προείπα! Τί σας συμβαίνει μπορείτε να μου πείτε; Γιατί μας στερείτε με τόσο απάνθρωπο και βίαιο τρόπο την ζωή; Τόσο βάρος σας είμαστε πια; Ή μήπως έχουμε υπογράψει κάποιο συμβόλαιο χωρίς να το γνωρίζουμε, ότι σας δίνουμε κάθε δικαίωμα να κάνετε οτιδήποτε θέλετε πάνω μας λες και είμαστε άψυχα αντικείμενα χωρίς βούληση; Όχι σας παρακαλώ πολύ, θέλω να ακούσω την γνώμη σας! Πείτε μου! Περιμένω! Δεν ξέρεις τι να μου απαντήσεις έτσι δεν είναι; Λογικό το βρίσκω! Γιατί ως γνωστόν, τα χέρια σου βρέθηκαν κατά λάθος γύρω από τον λαιμό μου. Γιατί τα χέρια σου κατά λάθος συνέχιζαν να σφίγγουν τον λαιμό μου όλο και περισσότερο, δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο. Κατά λάθος βρέθηκα νεκρή μέσα στο ίδιο μας το σπίτι από τα χέρια σου. Ήταν η κακιά στιγμή! Δεν φταις εσύ!
Έτσι δεν είναι; Ποτέ δεν φταις εσύ! Εγώ φταίω για όλα. Εγώ που γεννήθηκα γυναίκα! Από εμένα πάντα θα πηγάζουν όλα τα κακά του κόσμου! Μία η Πανδώρα με το κουτί της, και μια όλες οι γυναίκες. Θέλω κάπου εδώ να σου θυμίσω, ότι χρωστάς σε μια γυναίκα το γεγονός ότι υπάρχεις! Κάποια γυναίκα σε έφερε σε αυτόν εδώ τον κόσμο. Μόνο που δεν σε έφερε στην ζωή για να σκοτώνεις άλλες γυναίκες. Δεν ήταν αυτός ο σκοπός της. Αν το ήξερε, ίσως και να μην σε έφερνε στη ζωή. Οι γυναίκες είμαστε ωραία πλάσματα! Σκέψου, αν κάποιος έκανε στην κόρη σου, αυτό που έκανες εσύ στην σύντροφο σου; Πως θα ένιωθες; Θα τον άντεχες αυτόν τον πόνο; Θα άντεχες, στην ιδέα ότι κάποιος θα σου στερήσει ότι πολυτιμότερο έχεις σε αυτόν τον κόσμο; Θα σου αρκούσε ένα: ” Ήταν η κακιά στιγμή”; Πώς θα ένιωθες να έβλεπες την κόρη σου νεκρή από τα χέρια του “αγαπημένου” της; Σκέψου καλύτερα τι πας να κάνεις, όταν απλώνεις τα χέρια σου πάνω σε μια γυναίκα. Σκέψου ότι στην θέση της, θα μπορούσε να είναι το παιδί σου! Πώς θα ένιωθες, αν η κόρη σου έπεφτε στα χέρια, ενός συντρόφου που θα ήταν σαν εσένα; Θα ήθελες, αυτό το πλάσμα, που με τόσο κόπο μεγάλωσες, να πέσει στα χέρια κάποιου που θα σου μοιάζει; Θα ήθελες να κάνουν στην κόρη σου, ότι έκανες εσύ σε εκείνη την γυναίκα;
Μην περιμένεις να φτάσει το πράγμα στο απροχώρητο για να φύγεις από μια κακοποιητική σχέση. Μην περιμένεις να γεμίσεις με μώλωπες για να πεις “τέλος”. Μην περιμένεις μέχρι να καταλήξεις αιμόφυρτη σε κάποιο νοσοκομείο μέχρι να πάρεις την απόφαση να πας να το καταγγείλεις. Μην περιμένεις, μέχρι ο δικός σου θάνατος να γίνει μάθημα για εμένα ή για κάθε γυναίκα. Δίδαξε με, και γίνε το παράδειγμα μου, για τις σωστές αποφάσεις που πήρες και όχι για τις λάθος! Επειδή γεννήθηκες γυναίκα, δεν σημαίνει πως πρέπει να είσαι και θύμα! Θύμα και έρμαιο στα χέρια κάθε…” Ήταν η κακιά στιγμή”. Ο θάνατός σου, δεν πρέπει να γίνει η ζωή μου! Δεν θέλω να πεθάνεις εσύ για να ζήσω εγώ. Όχι! Δεν το θέλω αυτό! Δεν θέλω να χαθεί μία ακόμα από εμάς, προκειμένου να “βάλουμε μυαλό”. Δεν θέλω να ζω με το άγχος και τον φόβο, ότι αν φέρω κάποια αντίρρηση στο σύντροφό μου, μπορεί και να βρεθώ νεκρή! Εκεί μας έχετε φτάσει! Να φοβόμαστε, μέχρι και να διαφωνήσουμε μαζί σας. Το τονίζω, δεν είναι όλοι οι άνδρες ίδιοι! Μάθε να διακρίνεις τα “red flags”, και φύγε πριν πέσει το πρώτο χαστούκι! Φύγε όσο προλαβαίνεις!
Όσο υπάρχουν γυναίκες εκεί έξω που χάνουν την ζωή τους από τους “αγαπημένους” τους, τόσο εγώ θα γράφω και θα σας ΦΩΝΑΖΩ να φύγετε όσο είναι ακόμα καιρός. Τόσο θα φωνάζω, ότι δεν έχετε δικαίωμα εσείς να μας αφαιρείτε την ζωή! Δεν έχεις κανένα δικαίωμα πάνω μου! Επειδή σου έδωσα τα κλειδιά του σπιτιού μου, δεν σημαίνει ότι η ζωή μου είναι πια στα δικά σου χέρια. Το γεγονός ότι σε επέλεξα για σύντροφό μου, δεν σημαίνει ότι θα σου “ανήκω” για πάντα. Έχω κάθε δικαίωμα να φύγω από εσένα, όταν θα σταματήσω να νιώθω καλά μαζί σου, χωρίς εσύ να μου στερήσεις το δικαίωμα της ζωής. Αν νομίζεις ότι αυτό είναι αγάπη, τότε κάποιος στην έμαθε λάθος. Όταν αγαπάς κάποιον, δεν τον πνίγεις, δεν τον σκοτώνεις, δεν τον στέλνεις στο νοσοκομείο, δεν τον γεμίζεις με μώλωπες και προφανώς δεν του στερείς το δικαίωμα επιλογής. Αν σε έχουν μάθει να αγαπάς κατ’ αυτόν τον τρόπο, λυπάμαι πολύ, αλλά εμένα δεν μου κάνει και έχω χρέος να μάθω και στις υπόλοιπες γυναίκες εκεί έξω το ίδιο.
Ααα…και για να μην ξεχνιόμαστε “Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα!”
