Όταν το πότε δίστασε, αποφάσισε να κρυφτεί πίσω από ένα σκυθρωπό, φειδωλό μα και φιλάργυρο κοινωνικό γίγνεσθαι εξελισσόμενο σε ένα μίζερο, εμμονικό, άμορφο, λίγο, ποτέ. Ένα ποτέ που φυλακίζει τα μυαλά που το χρησιμοποιούν με ένα περίτεχνο τρόπο, δύσκολα αντιληπτό. Αφού εκφράζεται με τέτοια σιγουριά αποπνέοντας κάλπικη αυτοπεποίθηση ενώ την ίδια στιγμή υπόσχεται μια υστερόβουλη άρνηση σε οποιαδήποτε εν δυνάμει πρόκληση. Μια πεισματάρικη απαγόρευση σε οτιδήποτε απειλήσει την ασφάλεια και τα κεκτημένα του στόματος που το εξέφρασε μα ακόμη περισσότερο το νου που το ενστερνίστηκε.
Φτάσαμε να δημιουργήσουμε ένα κυκεώνα παγιωμένων ληξιπρόθεσμων αντιλήψεων και πεποιθήσεων ξεκινώντας από ένα ποτέ. Ένα ποτέ που ξέρει να περιχαρακώνει αντιλήψεις, να στοιχειοθετεί άριστα θεωρίες υστερώντας όμως έναντι μιας πραγματικότητας επιθετικής που απειλεί κατά βάση την πνευματική μας ακεραιότητα, την ελευθερία βούλησης και την αυθεντική σκέψη. Η εποχή μας διψάει από πράξεις, από αντίδραση, από φωνή, από πολλά γενναιόδωρα πότε.
Από την άλλη ένα ποτέ στέκει μοναχικό. Σίγουρο, σταθερό, ασφαλές, φειδωλό, δειλό, με έντονη την αίσθηση του φόβου για το άγνωστο. Με σκιαγραφημένη την παραίτηση για το καινούριο. Χωρίς ίχνος εξέλιξης. Ως αντιστάθμισμα αυτού, το γαλαντόμο πότε δεν περιορίζεται, δεν τρέφει απαιτήσεις δεν καλλιεργεί προσδοκίες. Χωράει απάντηση, την ζητάει, δεν καμαρώνει για την μοναξιά του επιδεικτικά. Περιμένει ένα αντίστοιχο και ανάλογο «τότε» να το προσδιορίσει. Τα πότε ακόμη και αν σε ρίξουν στο ποτάμι δεν πνίγεσαι.
Πνίγεσαι μόνο από τα ποτέ σου που σαν προζύμι ενισχύονται με την χαμηλή αυτοεκτίμηση, την έλλειψη εμπιστοσύνης σε εμάς και μια αλλοιωμένη σκέψη που σέρνουμε αφού δεν αναθεωρήθηκε, δεν επαναπροσδιορίστηκε, δεν φιλτραρίστηκε, δεν μπλενταρίστηκε για να ζυμωθεί με τα πολύτιμα συστατικά της φρέσκιας, αναθεωρημένης αντίληψης, της ανανεωμένης οπτικής θεώρησης και μιας νοητικής ευελιξίας. Αυτά είναι ικανά να σε βυθίσουν στο ποτάμι.
Συνηθίζουμε όλοι μας να αναλωνόμαστε σε διάφορα ποτέ. Τα ξεστομίζουμε εύκολα, με στόμφο και απόλυτη σιγουριά θαρρείς και γνωρίζουμε το μέλλον με την ίδια βεβαιότητα του χθες. Πόσο δε μάλλον όταν η ίδια η ζωή μας διαψεύδει στην πρώτη αφορμή. Οι κανόνες είναι για τα παιχνίδια, δεν αρμόζουν στην ζωή. Μήπως ήρθε η ώρα να ανεβάσουμε τους τόνους και να προσθέσουμε στο λεξιλόγιο μας περισσότερα πότε;
Ας προσδώσουμε μια χρονοτυπική ερμηνεία μέσα από το χρονικό επίρρημα πότε εκπαιδεύοντας μας σε ένα προγραμματισμό που ψάχνει να επιβραβεύσει την συνέπεια και την αφοσίωσή μας κρατώντας μας στο επίκεντρο των πιο ουσιαστικών πραγμάτων που συνθέτουν τις ανεκτίμητες πολύτιμες ευτυχισμένες στιγμές μας. Επίσης τα χρήσιμα πότε, μας μαθαίνουν να εξασκούμαστε με τον συγχρονισμό και τον συντονισμό και την καθοριστική σημασία που επιφυλάσσει σε κάθε απρόσκλητο συμβάν που βίαια μας εμφανίζεται.
Ο χρόνος είναι αξιοσημείωτος, που σημαίνει οτι αξίζει να αναλωνόμαστε μαθαίνοντας πως να τον ξοδεύουμε παραγωγικά και ωφέλιμα αντί να καταφέρνουμε άθελα μας και ασυνείδητα να περιορίζουμε την διαύγεια και την πηγαία ειλικρίνεια της σκέψης που επαναστατεί για να μην φυλακιστεί στο κελί της κάθε στερεοτυπικής, ανιαρής, αμετάβλητης, συμβατικής συμπεριφοράς που γεννούν τα εξασθενημένα και αδύναμα ποτέ μας που με την σειρά τους επιφέρουν κατάλοιπα ικανά να χαράξουν το ευαίσθητο, ευάλωτο και εύθραυστο δέρμα του νου μας.
Είναι προτιμότερο να αφήσουμε τα πότε μας να υπερισχύσουν σε αυτό το άκομψο, γεμάτο εκπλήξεις, απρόβλεπτο, σενάριο της ζωής. Αποτινάζοντας όλα τα ποτέ, μαζί τους και τα «καθώς πρέπει» και τα «για πάντα» που αποχρωματίζουν την αέναη και ευμετάβλητη ύπαρξη μας εμποδίζοντας την να βγάλει τους ήχους που χωράνε μέσα της.
