Ε, ψιτ. Ναι, εσύ. Σε εσένα μιλάω. Σ’ εσένα που απογοητεύεσαι εύκολα, επειδή έχεις υψηλές προσδοκίες από τους άλλους, από τη ζωή, από τον καιρό, ακόμη και (άκουσον άκουσον) από σίκουελ κινηματογραφικών μπλοκμπάστερ που αγάπησες. Λοιπόν χαμογέλα! Μπορείς να σηκωθείς με περηφάνια από την καρέκλα σου, να σφίξεις τις γροθιές σου σε ένδειξη σιωπηλού πανηγυρισμού και να ανακοινώσεις στους πάντες ότι, κι όμως, αυτή τη φορά δικαιώθηκες. Το «Guardians of the Galaxy vol. 2» είναι γαμάτο, ή «μπομπάτο», σύμφωνα με τον έλληνα υποτιτλιστή που έμπλεξε με αθυρόστομη ταινία κατάλληλη για παιδάκια άνω των 12 και, από το ζόρι του, ξέχασε ότι το «awesome» υπάρχουν καλύτεροι -και κατάλληλοι για όλους- τρόποι να το μεταφράσεις.
Πάμε τώρα πίσω στο θέμα μας, τους «Φύλακες του Γαλαξία». Πήγαν, που λες, τα παιδιά στον «Ηγεμόνα» (Τhe Sovereign), τον πλανήτη των χρυσών, αστραφτερών, γενετικά σούπερ-ντούπερ ανθρωποειδών, να κάνουν μια εξυπηρέτηση στην Ύψιστη Ιέρεια που τον διαφεντεύει, με αντάλλαγμα την επιστροφή μιας κοινής τους γνωστής. Μετά από μια μάχη μετά μουσικής (δεν αρχίζει ταινία Guardians χωρίς έναν επικό, χορογραφημένο χαμό) οι Peter Quill (a.k.a. Star-Lord, κατά κόσμον Chris Pratt), Gamora (Zoe Saldana), Drax (Dave Bautista), Rocket (Bradley Cooper) και Baby Groot (Vin Diesel) καταφέρνουν να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους και παραλαμβάνουν από την θεόξινη ιέρεια, Ayesha, την ακόμη πιο κακιασμένη, κατσούφα και εξαιρετικά μπλε, Nebula. Στο ρόλο των δύο τελευταίων, οι Elizabeth Debicki και Karen Gillan λάμπουν, έκαστη στο χρώμα της.
Από τότε και για περίπου ένα… μισάωρο μου φάνηκε, επικρατεί ένας μικρός πανικός μέχρι εγώ κι εσύ να μάθουμε τι συμβαίνει στους χαρακτήρες που ήδη ξέρουμε, αλλά και να συστηθούμε με δύο-τρεις καινούργιους. Από τη μια ο παλιός μας γνώριμος και αντισυμβατικά θετός πατερούλης του Peter Quill, Yondu Udonta, βρίσκεται αντιμέτωπος με την κατευθυνόμενη από τον Teaserface απογοήτευση των συντρόφων του. Aπό την άλλη, ο βιολογικός πατερούλης του Star-Lord, που καθόλου δεν του πάει το υποκοριστικό, κάνει την εμφάνισή του. Πρόκειται για τον γοητευτικότατο ζωντανό πλανήτη Ego (Ego the Living Planet), που ανακοινώνει στον γιο του την παρουσία του, τον διαβεβαιώνει ότι αυτήν τη συνάντηση την περίμενε καιρό και τον προσκαλεί στον πλανήτη του (δηλαδή στον εαυτό του) για να του αποκαλύψει κάθε μυστικό της πραγματικής του φύσης. Να τους δεις να παίζουν πασούλες με μια μπάλα φωτός… αξία ανεκτίμητη. ‘Η μαλλον όχι. Ανεκτίμητοι είναι οι διάλογοι ανάμεσα στον αθεράπευτα ειλικρινή Drax, και τη βοηθό του Ego, Mantis (Pom Klementieff).
Εδώ να ξεκαθαρίσω ότι ναι, τα μικρά ή μεγάλα guest του νέου «Guardians of the Galaxy» εκτιμήθηκαν δεόντως. Aπό τον πανταχού παρόντα Stan Lee και τον δε-θα-μου-έλειπε-κι-αν-έλειπε Sylvester Stallone, στην απολαυστικότερη-ever αστραπιαία εμφάνιση του David Hasselhoff (όχι, ούτε εγώ θυμάμαι άλλες αστραπιαίες εμφανίσεις του, αλλά αν θυμόμουν αυτή θα ήταν σίγουρα η πιο κουλ).
Εκτιμήθηκαν, μα λίγο θα μετρήσουν στα μάτια σου τα guest, μπροστά στην ερμηνεία του Kurt Russell, ο οποίος φαίνεται να ξέρει καλά ότι τίποτα δεν είναι αποκλειστικά άσπρο ή μαύρο. Αν δεν είναι αυτό το κλειδί για να υποδυθεί κανείς σωστά μεγάλους ήρωες κι ακόμη μεγαλύτερους κακούς, τότε ποιο είναι; (Καταφατικό νεύμα από τον Λόκι στο βάθος) Tο τι από τα δύο υποδύεται τελικά, θα το δεις στην οθόνη σου. Βασικά, το γνωρίζεις ήδη, αλλά εγώ αρνούμαι να το γράψω γιατί θα μου πεις μετά ότι spoilάρω ανεύθυνα. Αν και… μεταξύ μας, αν κολλούσες εκεί, ενώ με αφήνεις να καταχρώμαι φτιαχτές αγγλοελληνικές λέξεις σαν την προηγούμενη, εσύ θα είχες το πρόβλημα.
Όπως καταλαβαίνεις, οι «Φύλακες του Γαλαξία» στην νέα τους περιπέτεια, εκτός από την βάρος της προστασίας του σύμπαντος, έχουν στην πλάτη και τα ενδοοικογενειακά τους. Gamora-Nebula, Peter-Ego και κάπου ανάμεσα σε όλους, πιο κεντρικά δε απ’ όσο περιμένεις, ο Yondu, αποκαλύπτονται, αναδιαμορφώνονται και αλληλεπιδρούν με πολύ χιούμορ και εξίσου πολλή (και καλή) μουσική. Η κασέτα ξεκινά δυναμικά, με πρώτο highlight την ίδια τη σκηνή έναρξης, όπου το αξιολάτρευτο Baby Groot, χορεύει ανενόχλητο στο ρυθμό του «Mr. Blue Sky» ενώ γύρω του χαλάει ο κόσμος. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο James Gunn επιχειρεί να ενσωματώσει στο soundtrack κάτι από Electric Light Orchestra, αφού στο πρώτο «Guardians of the Galaxy», είχε μοντάρει ολόκληρη σκηνή βασισμένη στο «Livin’ Thing» που, ωστόσο, δεν κατέληξε ποτέ στο τελικό υλικό. Kάλιο αργά παρά ποτέ, James! Εκτός από ELO, ο σκηνοθέτης διάλεξε Looking Glass, Cat Stevens, Sam Cooke, Glen Cambell και γενικώς ήχους 70s, με το «The Chain» των Fleetwood Mac να τυγχάνει ιδιαίτερης μεταχείρισης, μιας και επαναλαμβάνεται, όχι άδικα, σε 2-3 σκηνές.
”And if you don’t love me now
You will never love me again”
…θα σιγοτραγουδάς φεύγοντας από το σινεμά γιατί η μελωδία είναι πιασάρικη και νοσταλγική, το νόημα διάφανο και ταιριαστό στην ιστορία. Αν οι «Φυλακές του Γαλαξία» αποτέλεσαν ένα από τα λίγα μοντέρνα «cult» του Marvel Cinematic Universe, το χρωστάνε σε μεγάλο βαθμό στη σχέση του James Gunn με τη μουσική περασμένων δεκαετιών. Ο σκηνοθέτης τόλμησε να παραχωρήσει χώρο στα τραγούδια, προάγοντας τα σε πρωταγωνιστικό στοιχείο, με μαεστρία που θυμίζει αυτή του Kurt Sutter, όταν εκείνος έκανε το ίδιο στη μικρή οθόνη με το «Sons of Anarchy».
Για να μη στα πολυλογώ το «Guardians of the Galaxy» νούμερο 2 είναι -τουλάχιστον- εξίσου καλό με το πρώτο. Ίσως και καλύτερο. Χωρίς αμφιβολία είναι πιο θορυβώδες, πιο πυκνό, πιο εκρηκτικό, τόσο όσον αφορά τα οπτικά εφέ όσο τις ατάκες του. Εγώ κατά βάθος προτιμώ ακόμη το Awesome mix vol.1 κι αναρωτιέμαι αν εσύ έχεις διαλέξει… Πάντως, είτε είσαι συγκρατημένος σαν εμένα, που τις γκριμάτσες μου τις έκανα σε κάθε κλισέ ατάκα, είτε φωνάξεις περίπου 7 φορές «Τι ταινιάρα είδαμε» βγαίνοντας από την αίθουσα, το καινούργιο GotG είναι ο ορισμός της καλής ψυχαγωγίας. Και το ξέρει(ς).
Υ.Γ.: We’re hooked on a feeling πως ο Gunn είναι ικανός να πετύχει και τρίτη φορά. Το vol.3 είναι στα σκαριά, με πιθανή πρεμιέρα κάπου στο 2020.
Y.Γ. 2: Μη φύγεις από την αίθουσα μόλις τελειώσει η ταινία. Και μετά, όταν περάσει η ώρα και σκεφτείς «εντάξει τώρα μπορώ να φύγω … πάλι μη φύγεις.
