Περίπου δύο χρόνια πριν , ο Lars von Trier, ένας από τους πιο ταλαντούχους και ανατρεπτικούς σύγχρονους σκηνοθέτες, ανακοίνωσε ότι σκόπευε να δημιουργήσει μια τηλεοπτική σειρά. «The House that Jack Built» ήταν ο τίτλος της, ο οποίος και παρέμεινε, αλλά η σειρά δεν έγινε ποτέ. Αντίθετα, «Το Σπίτι που Έχτισε ο Τζακ» γυρίστηκε για την μεγάλη οθόνη με πρωταγωνιστή τον Matt Dillon και θα προβληθεί εκτός Διαγωνιστικού στο φετινό Φεστιβάλ των Καννών.
Το νέο ψυχολογικό θρίλερ του Trier ακούει στο ίδιο όνομα με ένα αγγλικό τραγουδάκι, από εκείνα που αθροίζουν και επαναλαμβάνουν μια σειρά από πράγματα και ενέργειες για να εξασκούν τα νήπια το λεξιλόγιο και τη μνήμη τους. Αν αναρωτιέστε τι κοινό μπορεί να έχουν οι αθώες στροφές ενός παιδικού τραγουδιού με 12 χρόνια από την ιστορία ενός μανιακού κατά συρροή δολοφόνου (Jack) η απορία σας είναι εύλογη… αλλά έχετε άδικο.
Κλασσικός θαυμαστής και χρήστης της ειρωνείας και του εκλεπτυσμένου κυνισμού στο έργο του αλλά και πάντα πρόθυμος να εξερευνήσει και να εκφράσει όλες τις συναισθηματικές αποχρώσεις τις ανθρώπινης φύσης, ο Δανός auteur σίγουρα εκμεταλλεύτηκε την αντίθεση της υπόθεσης, υπογραμμίζοντας την αναλογία των δύο αφηγήσεων. Όπως δήλωσε ο ίδιος, χωρίς να μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, το «The House that Jack Built» «γιορτάζει» την αντίληψη πως «η ζωή είναι άψυχη και κακόβουλη», ακολουθώντας την πορεία ενός μανιακού εγκληματία από τα πρώτα του βήματα και για περισσότερο από μια δεκαετία κατά την οποία η αρρωστημένη «τέχνη» του ωρίμασε και εξελίχθηκε. Έτσι, όπως στο τραγουδάκι σκυλιά, γατιά, άλογα και άλλα τόσα συνδέονται οδηγώντας πάντα στο σπιτάκι που έχτισε ο Jack, στην νέα ταινία-πρόκληση του Trier θα κληθούμε πιθανότατα να παρακολουθήσουμε πώς το διεστραμμένο alter ego του ήρωα θα συνθέσει τη συλλογή των θυμάτων του με την πάροδο του χρόνου.
Στο «Σπίτι που Έχτισε ο Τζακ» παίζουν επίσης οι Bruno Ganz («Downfall»), Uma Therman, Sofie Gråbøl («The Killing») και Riley Keough («It Comes at Night»). Το μικροσκοπικό teaser που κυκλοφόρησε, ωστόσο, προσφέρει μόνο ένα κοντινό πλάνο στον πάντα ενδιαφέροντα και λιγάκι υποτιμημένο πρωταγωνιστή (Matt Dillon) που χαμογελάει με αφέλεια, ικανοποίηση και…πιτσιλιές ροδοκόκκινου αίματος στο πρόσωπό του. Ταυτόχρονα, μια λιτή μα περιεκτική παρομοίωση ακούγεται σε voiceover και δίνει χρώμα στα 20 δευτερόλεπτα του trailer που, για να εντείνουν την ανυπομονησία μας, είναι, τελικά, υπεραρκετά.
