Το MAXMAG και οι εκδόσεις ‘Απαρσις σας κάνουν δώρο, μετά από κλήρωση, ένα αντίτυπο του βιβλίου “Το αγόρι και ο δράκος” της Χρύσας Νικολάκη. Για να λάβεις μέρος στην κλήρωση το μόνο που χρειάζεται είναι να συμπληρώσεις την παρακάτω φόρμα συμμετοχής.
Ημερομηνία έναρξης: 29/5
Ημερομηνία λήξης:4/6
Η νικήτρια είναι:
Σοφία Ροδαρέλλη
Μέσα από τη συμμετοχή σας στο διαγωνισμό, μόνο το e-mail θα αποθηκευτεί στη βάση δεδομένων του περιοδικού από όπου θα λαμβάνετε ενημερωτικά e-mail μια φορά την εβδομάδα μέσα από το newsletter μας. Σε περίπτωση που δεν θέλετε να τα λαμβάνετε, θα μπορείτε να διαγραφείτε από τη λίστα μας οποιαδήποτε στιγμή εσείς.
“…Κι έτσι αποφασίσανε μαζί να περάσουνε την υπόλοιπη ζωή, να είναι για πάντα ευτυχισμένοι και όχι «χρυσά» παγιδευμένοι… Έξω απ’ του κάστρου την αυλή η ζωή τους έγινε όμορφη κι απλή…”
Λίγα λόγια για την συγγραφέα:
Η Χρύσα Νικoλάκη γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι πτυχιούχος του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών & αριστούχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος (Master of Arts) με ειδίκευση στη Λογοτεχνία, της Σχολής Ανθρωπιστικών Σπουδών του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου. Επίσης κατέχει μεταφραστικό δίπλωμα (Βρετανικό Συμβούλιο). Έχει δημοσιεύσει μελέτες λογοτεχνικής θεματολογίας σε επιστημονικά-θεολογικά περιοδικά και έχει συμμετάσχει ως εισηγήτρια σε επιστημονική ημερίδα λογοτεχνικού-θεολογικού περιεχομένου (2016). Το 2017 εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο “Θαλλασινή κερκόπορτα” (εκδόσεις Όστρια). Συγγράφει ποιήματα από μικρή ηλικία. Προκρίθηκε στους 33ους Δελφικούς Αγώνες Ποίησης (Ιούνιος 2018) με το ποίημα της “Υπέρ αδυνάτου” και έλαβε τιμητική συμμετοχή. Έχει συμμετάσχει σε πολλές συλλογές ποιημάτων και διηγημάτων. Αρθρογραφεί ως κριτικός λογοτεχνίας για ηλεκτρονικά περιοδικά (Maxmag, Tovivlio.net, Θεματοφύκαλες Λόγω Τεχνών) ενώ προσυπογράφει ως κριτικός σε βιβλία. Επίσης γράφει παραμύθια. Το παραμύθι της “Το αγόρι και ο δράκος” μεταδόθηκε στην ΕΡΤ (Φωνή της Ελλάδας).
Κριτικη του ποιητη – εικαστικού Κώστα Καρούσου, προεδρου της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνων για το παραμύθι.
Όσοι έχουν μεγαλώσει με την αγάπη της διήγησης και του παραμυθιού, σίγουρα μπορούν να αισθανθούν το μεγαλείο της επικοινωνίας και της αμεσότητας που ενσταλλάζεται στην ψυχή του νέου ανθρώπου. Το παραμύθι δεν είναι μόνο τρόπος αφομοίωσης στο νέο άνθρωπο, αλλά ένα μουσικό – απαγγελτικό δρώμενο, που εξαϋλώνεται η ψυχή του νέου και οδεύει σε άλλα μέρη και τόπους εικονικής πραγματικότητας, με ένα έμμεσο τρόπο, που μόνο το περιεχόμενο της διήγησης μπορεί να απογειώσει τη νεανική φαντασία και να πραγματώσει πετάγματα που η καθημερινότητα αδυνατεί να του δώσει. Όταν μάλιστα εμπλέκονται και τα εικαστικά δρώμενα που συμπλέουν, τοπία – δράκοι – τεράστια δέντρα – άγρια φύση – κάστρα κ.λπ., ο νέος βρίσκεται προ οφθαλμών σε μια άλλη διάσταση που ο νους και η ψυχή συλλαμβάνουν και φυσικά πραγματοποιείται το αναπόφευκτο. Η μαγεία της ανάγνωσης, της από στήθους διήγησης, ο μέσος τρόπος μεταφοράς, η μουσική φωνή, οι κινήσεις του σώματος, το πρόχειρα –συνήθως– χτισμένο σκηνικό, όλα δημιουργούν την πρωτοείδωτη εικόνα του παραμυθιού, που δεν ξεχνιέται ποτέ. Γράφει η συγγραφέας: «Είχε πλουμιστά φτερά // και τεράστια ουρά // έβγαζε φωτιά απ’ το στόμα // και γελούσε δυνατά, χα-χα-χα-χα».
Το εξωπραγματικό του παραμυθιού ωθεί τη νεανική φαντασία σε απύθμενα φτερουγίσματα φυγής, έξω από τον κόσμο τούτο και της συνηθισμένης ροής των πραγμάτων, και δημιουργείται ένα πλούσιο παζλ σκηνοθετικής παρουσίας που διεγείρει –κατά πολύ– το συναίσθημα και τον τρόπο πρόσληψης των πραγμάτων. Κυρίαρχο –βεβαίως– στοιχείο πάντα είναι το εισπραττόμενο συναίσθημα, που διαμορφώνεται σταδιακά στη νεανική ψυχή και γεφυρώνει –αργότερα– το όνειρο και το όραμα, το κοσμικό και το υπερβατικό. Το στοιχείο του μεγέθους –εδώ– αντικειμένων –δέντρων, δράκων κ.λπ.–, αποτελεί πρόσθετο στοιχείο ενδιαφέροντος και προσοχής, ιδιαίτερο στοιχείο της εντεινόμενης προσοχής του νέου. Γράφει η συγγραφέας: «Θα βουτάμε // με δέκα χρυσά κουτάλια // θα τρώμε, θα γελάμε» ή πιο κάτω «μέσα στο κάστρο το χρυσό // κρύβεται ένας θησαυρός // ένας γίγαντας ψηλός» κ.λπ. και πιο κάτω «δε με νοιάζουν τα παλάτια // ούτε τα φλουριά // μόνο να ’μαστε μαζί // να είναι η ζωή γεμάτη // με απέραντη αγάπη».
Έτσι το γέλιο και το φαγητό, ο θησαυρός και ο γίγαντας, το «χωρίς φλουριά», η αγάπη κ.λπ., μέσα στο αιώνιο σκηνικό της οικογένειας, της αυθορμησίας, της αγάπης και του ΄΄επερχόμενου θησαυρού΄΄, που ο νέος καλείται να αναζητήσει για να οικοδομήσει τη δική του ζωή. Πάντα υπάρχει η αναζήτηση του θησαυρού, του επίγειου και του εσωτερικού. Το αγόρι απέναντι στο Δράκο και σε μια παροδική ενηλικίωση και δύναμη ψυχής, απέναντι στις ανισότητες της ζωής, βρίσκεται σε κατάσταση ψυχικής υπερδύναμης και εγρήγορης –όσο είναι εφικτό– κατανόησης της ζωής, για το δικό του αυριανό προσδοκώμενο. Γράφει η συγγραφέας: «Έξω από του κάστρου την αυλή // η ζωή έγινε όμορφη και απλή».
Η συγγραφέας ολοκληρώνει την ιστορία του παραμυθιού έξω από το κάστρο, σε μια πλέον φυσιολογική εναρμόνιση της ζωής, που ο νέος καλείται να προσεγγίσει, χωρίς φτερά και άκαιρους ή ασύλληπτους θησαυρούς, με τις υπάρχουσες δυνάμεις του, κατανοώντας ότι το παραμύθι και η διήγηση περπάτησαν αισιόδοξα μέσα του, αφομοιώνοντας την ιστορία τους και καλείται πλέον, στο μέγεθος της διήγησης, της οικογενειακής ανταπόκρισης και του περιβάλλοντος χώρου και χρόνου, να διαμορφώσει την δική του προσωπικότητα. Έτσι κι αλλιώς το παραμύθι είναι εκτός τόπου και χρόνου και μόνο οι αξίες που επενδύονται σ’ αυτό, της ηθικής –συνήθως– και της –ανεκμετάλλευτης ακόμη– πηγαιότητας του νέου για παιχνίδι και ενέργεια, είναι τα πρώτα εγερτήρια μηνύματα του παραμυθού προς τον νέο. Εικαστικά –στο βιβλίο– υποβάλλει τον αναγνώστη, το εξαιρετικό περιεχόμενό του. Τα υπερμεγέθη αντικείμενα και τα ζώα βρίσκονται σε μια αγαστή σχέση παιδικότητας, ψυχολογίας, χρώματος και σχεδιαστικής αμεσότητας με το περιεχόμενο, που ο νέος αναγνώστης τα προσλαμβάνει ως αναπόφευκτο μέρος του παραμυθιού, που οξύνουν τη φαντασία και ελευθερώνουν πολλαπλά το συναίσθημα και το στοιχείο της κρίσης του νέου.
Η συγγραφέας Χρύσα Νικολάκη, σε μια σύντομη ποιητικότητα κειμένου, κατανοητής μεταφοράς, διήγησης και επικοινωνίας, έδωσε ένα πολύ προσιτό παραμύθι, σταλλάζοντας την απλότητα της αγάπης και τον αυθορμητισμό, ξυπνώντας τη μεγάλη δύναμη της ψυχής, να αφουγκραστεί τα δρώμενα και πέραν του παραμυθιού, για να υπάρξει ο νέος αυτάρκης και δυνατός, απλός και προσιτός, γόνιμος και ενεργητικός-πλέον- και στο δικό του προσωπικό ταξίδι της ζωή.
Εύχομαι –από καρδιάς– καλοτάξιδο και καλοπόρευτο στη ζωή το βιβλίο σου «Το αγόρι και ο Δράκος», φίλτατη Χρύσα Νικολάκη !!
Κώστας Καρούσος πρόεδρος Ετ.Ελλ.Λογ.–δοκ/φος-κριτ.λογ.-εικαστικός–Αθήνα, Έναστρον–13.4.2019
