Υπήρχε, υπάρχει και θα εξακολουθεί να υπάρχει η αντίληψη κάποιων, ότι ο σεβασμός κερδίζεται ανάλογα με τη θέση που κατέχει το κάθε άτομο. Το επάγγελμα του μηχανικού, του γιατρού ή του δικηγόρου είχαν πάντα μία σεβαστή θέση στην κοινωνία, ανεξαρτήτως ποιος το υπηρετεί.
Όταν τα παιδιά είναι στη φάση να αποφασίσουν για το μέλλον τους, με την προτροπή των γονιών τους, επιλέγουν τα επαγγέλματα που θα τα κάνει πλούσιους και όχι αυτά που θα τα κάνει ευτυχισμένα.
Τα πλούτη και η δόξα γίνεται στόχος πλέον, των νεαρών μελών της κοινωνίας και μετά δεν υπάρχει τέρμα σε αυτές τις φιλοδοξίες. Θέλουν να φτάσουν στις ανώτερες βαθμίδες με την προοπτική της κορυφής. Όταν φτάσουν σε αυτή την κορυφή, επιθυμούν να κατακτήσουν και άλλη κορυφή, γιατί δεν τους επέφερε την ικανοποίηση που περίμεναν. Όταν έρθει η ώρα αυτά τα παιδιά να σταθούν στην κοινωνία μόνα τους, η δίψα τους για κοινωνική και επαγγελματική καταξίωση γίνεται ακόμα πιο έντονη. Δεν βλέπουν τίποτα άλλο, παρά πώς θα τα καταφέρουν και με ποιον τρόπο.
Αυτά τα άτομα είναι τόσο απασχολημένα με τους εαυτούς τους, μέχρι να κατακτήσουν όλες τις κορυφές του κόσμου, που δεν κοιτούν τι συμβαίνει γύρω τους, ίσως και να μην τα νοιάζει. Μπορεί να θεωρούν ότι ζουν σε έναν κόσμο ξεχωριστό από τους υπόλοιπους, αλλά στην πραγματικότητα ζουν στον μικρόκοσμό τους. Τα αναγνωρίζεις εύκολα όταν συνομιλείς μαζί τους. Δεν υπάρχει διάλογος, υπάρχει μονόλογος. Τα προβλήματα τους μονοπωλούν το ενδιαφέρον, η ζωή τους είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα από τις ασήμαντες ζωές των υπολοίπων. Η απαξίωση τους εκφράζεται με την ειρωνεία. Ότι έχουν να πουν, το εκφράζουν με αυτόν τον “φθηνό” τρόπο. Τα άτομα αυτά θεωρούν ότι το επάγγελμα και η θέση τους, τους δίνει ένα αξίωμα.
Υπάρχουν όμως και κάποια παιδιά, με την καθοδήγηση ή όχι των γονιών τους, που ξέρουν ότι η ζωή τους θα έχει αξία, μόνο αν οι ίδιοι της δώσουν αξία. Η αξία δεν μετριέται με πτυχία, αλλά με κάτι βαθύτερο.
Αυτά τα παιδιά καταφέρνουν και γίνονται άνθρωποι, γιατί βάζουν τον άνθρωπο πάνω από όλα. Τους αναγνωρίζεις και αυτούς πολύ εύκολα. Όταν συνομιλείς μαζί τους, νιώθεις το πραγματικό τους ενδιαφέρον, οι τυπικότητες δεν έχουν νόημα γι’ αυτούς. Σε ρωτούν «τι κάνεις;» και θέλουν πραγματικά να μάθουν “τι κάνεις”. Είναι διατεθειμένοι να σε ακούσουν. Δεν σου λένε για τους ίδιους, εκτός και αν τους ρωτήσεις. Δίνουν σημασία στα προβλήματα σου, συμπονούν μαζί σου και δεν ασχολούνται να σε κατακρίνουν, αλλά να σε κατανοήσουν. Είναι οι άνθρωποι που, ότι επάγγελμα και αν κάνουν, του δίνουν αξία.
Θεωρώ ότι σε όποια θέση και να βρίσκεσαι, δεν σου δίνει περισσότερη αξία από αυτή που της δίνεις ο ίδιος. Η αξία μετριέται μόνο όταν βάζεις πάνω απ’ όλα τον άνθρωπο, αν θες να λέγεσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
