Πρόκειται ίσως για αυτό που λέμε τραγική ειρωνεία ή μήπως η μελαγχολική μουσική μπορεί να αποδειχθεί εν τέλει ευχάριστη ;
Και συ ο ίδιος άλλωστε, πόσες μα πόσες φορές δεν δυνάμωσες το ραδιόφωνο στο άκουσμα ενός τέτοιου τραγουδιού και ας βρισκόσουν σε συναισθηματικό τέλμα. Λογικά, δεν θα έπρεπε όταν είμαστε λυπημένοι να επιλέγουμε τραγούδια που μας προσφέρουν χαρά η έστω ένα αίσθημα ψυχικής ανάκαμψης;
Ο Αριστοτέλης, ένας από τους μεγαλύτερους Αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, αναφερόμενος στην Μουσική αναγνωρίζει την ψυχική ευφορία και ευχαρίστηση που μπορεί να προσφέρει στον άνθρωπο.
Από την άλλη πλευρά , μεγάλοι Καλλιτέχνες του Μουσικού γίγνεσθαι δημιουργούν μελωδίες μελαγχολικές και θα μας μεταφέρουν μέσα από τα τραγούδια τους σε εικόνες πόνου, θλίψης και απώλειας.
Και όμως, σύμφωνα με έρευνα του David Huron , διακεκριμένου καθηγητή τέχνης και ανθρωπιστικών επιστημών, μια ορμόνη είναι αυτή που ευθύνεται για τη θετική επίδραση της μελαγχολικής μουσικής στην ψυχολογία του ανθρώπου. Πρόκειται για την προλακτίνη που έχει συνδεθεί με τη γαλουχία σε θηλάζουσες γυναίκες. Η ορμόνη αυτή απελευθερώνεται στο σώμα μας κυρίως σε περιόδους μεγάλης θλίψης.
Όταν ακούμε μελαγχολική μουσική το σώμα μας εκκρίνει αυτή την ορμόνη για να λειτουργήσει ως ‘’παρηγοριά’’ και να δημιουργήσει ένα ευχάριστο περιβάλλον.
«Είναι σαν να έχει παρέμβει η Μητέρα Φύση και να λέει: δεν θέλουμε η θλίψη να γίνει υπερβολικά, υπερβολική» , εξηγεί ο Huron σε συνέντευξη του στο ‘’The National’’.
Μια θεωρία της ‘’Τονικής Ιεραρχίας στη Μουσική ‘’ των Carol L. Krumhansl και Lola L. Cuddy σημειώνει 2 ξεχωριστές προοπτικές:
- Η ίδια η Μουσική έχει εγγενής αμετάβλητες ιδιότητες που υποκινούν κάθε φορά στον ακροατή το συναίσθημα που επιθυμεί ο ίδιος ο συνθέτης ,
- Τα συναισθήματα του ακροατή προέρχονται από αυτά που αντιλαμβάνεται και αναγνωρίζει ο ίδιος μέσα από τη Μουσική .
Το γεγονός αυτό οδηγεί σε ένα φαινόμενο που κοινώς ονομάζεται, ‘’γλυκιά πρόβλεψη’’ (sweet anticipation).
Εμείς περιμένουμε να νιώσουμε λύπη και θλίψη όταν ακούσουμε ένα μελαγχολικό τραγούδι, αλλά προς έκπληξη όλων νιώθουμε ευφορία και ευχαρίστηση εφόσον διαψεύδονται οι αρχικές μας προσδοκίες.
Με πιο απλά λόγια όταν θα επιλέξεις να ακούσεις το ‘’Someone like you” της Adele, εσύ ο ίδιος περιμένεις να μελαγχολήσεις . Όταν εν τέλει δεν συμβαίνει αυτό, καταλήγεις σε μια πιο ανεβασμένη διάθεση γιατί απλά ο αρχικός φόβος σου δεν επιβεβαιώθηκε .
Η προοπτική της Jungian ( πρόκειται για σχολή Ψυχοθεραπείας που αξιοποιεί τις ιδέες του Carl Jung , που ήταν ο πρώτος συνάδελφος του γνωστού σε όλους μας S.Freud ) που εφαρμόζεται και στη Μουσικοθεραπεία, δηλώνει ότι η Μουσική συχνά χρησιμοποιείται για να εκφράσει αυτό που είναι συναισθηματικά ανεξίτηλο.
Έτσι, η μελαγχολική μουσική προκαλεί νοσταλγία των πιο χαρούμενων στιγμών μας, κάνοντας μας τελικά ευχάριστους .
Ολοκληρώνοντας, το να ακούς ένας καλλιτέχνη να μιλάει για μια τραυματική κατάσταση που έχεις βιώσει και εσύ ο ίδιος, λειτουργεί ως ‘’αντίδοτο’’. Σαν τα παρηγορητικά λόγια ενός καλού σου φίλου, απαλύνει το πόνο και κατευνάζει τις πιο μελανές σου σκέψεις .
Την επομένη φορά λοιπόν που θα νιώθεις ένας μικρός και ανήμπορος ταξιδιώτης της ζωής, μην διστάσεις να ‘’ανέβεις τη σκάλα προς τον ουρανό ‘’ ακούγοντας τους αγαπημένους σου Led Zeppelin ή να γίνεις ‘’κερί στον άνεμο’’ συνοδεύοντάς τον Elton John.
Τώρα πια άλλωστε έχεις και τις Ευλογίες της ίδιας της Επιστήμης.
ΠΗΓΕΣ :
