Δεν ξέρω αν υπήρχε κάποιος που αδημονούσε για αυτή την στιγμή, αλλά η Iggy Azalea επέστρεψε. Ένα χρόνο μετά το τελευταίο της single και τρία μετά την κυκλοφορία του πρώτου της δίσκου, η ανερχόμενη rapper είναι και πάλι εδώ για να δώσει ένα ηχηρό παρόν. Ένα πολύ ηχηρό παρόν.
Το κομμάτι ονομάζεται Mo Bounce και είναι μια αισθητή αποχώρηση από τον original ήχο της καλλιτέχνιδας. Ναι μεν διατηρεί το rap και hip hop στοιχείο που την έκανε διάσημη, αλλά θυμίζει πιο πολύ ένα κομμάτι της Nicki Minaj, παρά της Iggy.
Συνθεσάιζερ χτυπούν ανελέητα, ενώ τα drum machines έχουν πάρει φωτιά επαναλαμβάνοντας μέχρι θανάτου, την πρόταση «Mo Bounce in the mother fucking house». Σοβαρά το 90% του κομματιού στιχουργικά, απαρτίζεται από αυτή τη πρόταση ή απλά τον τίτλο του κομματιού.
Από κάποιο σημείο και πέρα αρχίζεις να παθαίνεις έναν νευρικό κλονισμό, από τη συνεχή και μονότονη επανάληψη της ίδιας φράσης. Αλλά περιέργως αυτό είναι που το κάνει και εθιστικό. Το κομμάτι στερείται ουσίας και πρωτοτυπίας στους στίχους. Όμως το beat και η επανάληψη αυτή, είναι που το κάνουν ιδιαίτερα catchy.
Δεν υπάρχει περίπτωση να μην σου κολλήσει στο μυαλό. Ακόμα και μετά από την πρώτη μόλις ακρόαση. Πετυχαίνει έτσι τον στόχο που έχουν τα περισσότερα τραγούδια.
Εκεί που η Iggy το χάνει εντελώς όμως είναι η αισθητική. Το πράγμα ξεκινάει να στραβώνει από το εξώφυλλο του single που είναι λες και είναι φόρος τιμής στο Anaconda. Πραγματικά είναι ακριβώς η ίδια πόζα που είχε η Nicki Minaj.
Έτσι περνάμε στο video clip που είναι αντιγραφή – μίμηση του Anaconda, καθώς απαρτίζεται εξ ολοκλήρου, από πωπούς που κουνιούνται ξέφρενα. Η Azalea κάνει ό,τι μπορεί για να γίνει Minaj στην θέση της Minaj, καθώς κουνιέται και τουρλώνεται σε όλη τη διάρκεια του video, προκαλώντας αμέτρητα cringe.
Δεν ήταν έτσι η Iggy που ξέραμε.
Δεν επαναπαυόταν σε sexy κουνήματα για να μας εντυπωσιάσει. Είχε ωραίες μελωδίες, στίχους έξυπνους και αυτό την έκανε να ξεχωρίζει. Τώρα στην προσπάθεια της να κάνει comeback και να γίνει relevant, κατέληξε να βγάλει μια φθηνή κόπια όλων των υπολοίπων, με μηδέν έμπνευση και καλλιτεχνική αξία. Διότι ακόμα και αν το κομμάτι είναι ομολογουμένως πιασάρικο, δεν έχει καμία ουσία.
