Devin Garrett Townsend – ή αλλιως- μουσική ιδιοφυία; Το μόνο σίγουρο είναι ότι για μία ακόμη φορά η νέα του δισκογραφική δουλειά δεν πέρασε απαρατήρητη καθώς η μέχρι τώρα πορεία του έδειξε ότι ο ακροατής δεν θα πάψει ποτέ να εκπλήσσεται στο άκουσμα των χαοτικών και πρωτοποριακών του ήχων. Τον έχουμε δει να ηχογραφεί και να περιοδεύει στο πλαι του Steve Vai ,ενώ η δημιουργία των Strapping Young Lad (1994-1998,2002-2007) χαρακτηρίστηκε ως ένα απο τα πιο πρωτοποριακά συγκροτήματα της δεκαετίας του 90′.
Το 1997 έπειτα από μια έντονη μάχη με την διπολική διαταραχή νοσηλεύεται οικειοθελώς σε ψυχιατρική κλινική όπου εκεί πέρα από το ψυχολογικό κομμάτι και την διαχείρηση του, ανακάλυψε και κατανόησε την ιδιαίτερη μουσική του ταυτότητα. Αυτό του δημιούργησε την επιθυμία να αποτυπώνει τις διάφορες ψυχολογικές του φάσεις μέσα από τους δίσκους του δημιουργώντας ένα μουσικό ημερολόγιο γεμάτο συναισθήματα, σκέψεις και πειραματισμούς.
Το Lightwork είναι μία νέα σελίδα στο ημερολόγιο του Devin καθώς προέκυψε μέσα απο τον περιορισμό του στο στούντιο του σπιτιού, εκεί που η επιθυμία του για δημιουργία έγινε ασφυκτική και χαοτική. Κατάφερε ωστόσο να μείνει ενεργός μέσα από live streams στο twitch κρατώντας την επαφή του με το κοινό σε μια περίοδο η οποία ήταν δύσκολη για όλους όπως και τον ίδιο . Το σκοτάδι και το φώς παλεύουν σ’αυτό το άλμπουμ καθώς αυτή την φορά η διάθεση του Devin δείχνει πως είναι σε mood για κατι καινούριο και διαφορετικό. Σίγουρα το ‘Empath’ (2019) ήταν ξεκάθαρα μία μίξη των ιδιαίτερων μουσικών επιρροών του συνδιάζοντας τον σκληρό ήχο των Strapping Young Lad και την μελωδία απο τους προηγούμενους δίσκους που βγήκαν στα πλαίσια του Devin Townsend Project.
Στην παραγωγή του καινούριου άλμπουμ βρίσκεται και το όνομα του Garth Richardson, μια συνεργασία που ήταν σίγουρα κάτι παραπάνω από απαιτητική, ενώ τα κομμάτια ντύνονται με τα χορωδιακά φωνητικά που παρέχει η Elektra Women’s Choir και οι μοναδικές φωνές της Anneke Van Gierbergen και της Aimee Dorval. Στο άκουσμα του ,μπορεί κανείς να φανταστεί ότι τα riff του είναι φαινομενικά απλά, μόνο που η διαφορά για μια ακόμα φορά είναι ότι ο Devin πάντα θα βρίσκει τον τρόπο να δίνει μια ευχάριστη και γεμάτη πολυπλοκότητα που κατα την γνώμη μου κάνουν αυτόν τον δίσκο πιο εμπορικά προσβάσιμο. Το Moonpeople ξεκινάει με αρκετά ήρεμους ρυθμούς και μελωδίες – μια τακτική που δεν είναι η συνηθισμένη προσέγγιση του Townsend- αφού συνδέει αρμονικά μελωδία και φωνή ενώ το Lightworker, -ομώνυμο κομμάτι του δίσκου-αποτελεί το ‘φώς’ του φάρου δίνοντας αισιοδοξία και δυναμισμό.
Τα συναισθήματα διαδέχονται το ένα το άλλο καθώς το Equinox δίνει μια γροθιά με τα σκληρά φωνητικα του και απο την άλλη το Call Of The Void ανοίγει την αγκαλιά του και είναι μια συμβουλή για το πως να ξεφύγουμε απο αυτο το μαύρο σύννεφο του αρνητισμού. Το Heartbreaker δείχνει την αστείρευτη πηγή πειραματισμού που τον διακατέχει με πολύ έντονο τον prog χαρακτήρα, κοινό στοιχείο σε όλους τους δίσκους της μέχρι τωρα πορείας του και έπειτα το χάος διαδέχεται με τα έντονα ντραμς του Dimensions. Όσο πλησιάζουμε προς το κλείσιμο του δίσκου επικρατεί μια θετική νότα με το Celestial Signals και σκοτεινά στοιχεία του Heavy Burden, ενώ το Children Of The God δίνει το δραματικό φινάλε του δίσκου.
Αυτό το άλμπουμ είναι ό,τι χρειαζόμαστε στην ζωή μας μετά από μία τόσο έντονη και ταραχώδη χρονιά. Ο Devin απέδειξε για μία ακόμη φορά ότι είναι ένας απο τους πιο ιδιαίτερους και ταλαντούχους μουσικούς που μας χάρισε ποτέ η μουσική βιομηχανία, καθώς συνεχίζει να είναι αφθεντικός και απαιτητικός με τον εαυτό του ενώ αυτό το μοτίβο του χαρακτήρα του καταφέρνει να είναι ιδιαιτέρως αγαπητό από το κοινό του. Ακόμα και αν είστε της παλιάς σχολής και σας εξιτάρουν οι προηγούμενες του δισκογραφικές δουλειές, είμαι σίγουρη ότι μία προσπάθεια σαν εαυτή του Lightwork δεν θα σας μείνει απαρατήρητη .
Βαθμολογία: 9/10
Διάρκεια : 1 ώρα και 44 λεπτά
