Δεν υπάρχει αμφιβολία, έχουμε πρόβλημα. Κοινωνικό; πολίτικο; πολιτισμικό; Μπορεί και λίγο απ’ όλα -να ΄χουμε να συναλλάζουμε. Όμως είναι ολοφάνερο πλέον, το παρατηρείς κάθε μέρα, είναι εδώ και έχει ταυτότητα. Κυκλοφορείς στο δρόμο και αισθάνεσαι, να έρχεται κατά πάνω σου σαν τα λαχάρ. Μια ολόκληρη κοινωνία αδιάκοπα σε θέση μάχης. Ένας διαρκής αναβρασμός. Όλοι τους φταίνε και όλοι πρέπει να πληρώσουν. Εχθές ήταν ο φοιτητής στην Κρήτη, που δεν άρεσε σε ορισμένους “μάγκες” ο τρόπος που ανάπνεε και λίγο έλειψε να χάσει τη ζωή του . Γιατί αν δε φτύσεις, βρίσεις και χτυπήσεις τη γυναίκα, το παιδί και το σκυλί ΔΕΝ είσαι άντρακλας. Σήμερα ήταν το παιδί από το Αφγανιστάν (το ζήτημα της σημαίας ερευνά το ΥΠ, ωστόσο η επίθεση ήταν επίθεση αυτό δεν αλλάζει και, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος, μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού αρνήθηκε a priori τη δυνατότητα του μαθητή να την κρατήσει), μη τυχόν και πέσει η σημαία σε λάθος χέρια και μολυνθεί το γένος. Αύριο θα είναι κάποιος άλλος.
Δεν γνωρίζω αν η γενικότερη νοοτροπία, που χαρακτηρίζει το μεσογειακό ταμπεραμέντο, οφείλεται σε ‘αλλόκοτες’ προκλήσεις ή πρόκειται για τις γνωστές αιτίες τοιούτων φαινομένων. Δημιουργήσαμε μια κοινωνία, που θυμίζει ψυχοφθόρα ντιρεκτίβα, την οποία τρώμε χωρίς να μας αρέσει και ξεσπάμε. Ξεσπάμε στο φανάρι, που πρόλαβε ο άλλος να περάσει. Ξεσπάμε στον παραδίπλα, που βρήκε τα λεφτά να πάρει αμάξι σε καιρούς κρίσεις, ξεσπάμε σε όποιον δεν είναι καλοστημένος σύμφωνα με τις επιταγές τους μικρού νεοελληνικού νου. Μια κατάσταση, που μοιάζει τόσο γενική στις εκφάνσεις τις αλλά, συγχρόνως, με πολύ συγκεκριμένους στόχους. Τρόπον τινά, μια συνολική καταπίεση -δύσκολο το πέρασμα από τα ‘ωραία’ χρόνια στις στερήσεις- και η γενική κυριαρχία προκαταλήψεων γέννησε αυτό που ζούμε σήμερα. Εδώ, φυσικά, μόλις κάποιος ακούσει τη λέξη ρατσισμός, αμέσως την απορρίπτει με ζήλο. Μοιάζει μ’ ένα αόρατο φάντασμα, που περιστρέφεται πάνω από τον κόσμο. Κι όμως υπάρχει και είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μας αυτή η νοοτροπία. Δεν είναι μόνο τα ακραία κρούσματα, που προβάλλονται στην τηλεόραση ή βλέπουμε στο διαδίκτυο, τα οποία μαρτυρούν τις αναθυμιάσεις μιας κοινωνίας που η σκουριά της ονομάζεται ρατσισμός. Αντιθέτως, μπορούμε να τον εντοπίσουμε άλλοτε στους οικείους μας κι άλλοτε στον ίδιο μας τον εαυτό: ένα βλέμμα ή μια άσχημη σκέψη προς εκείνον που είδες στο δρόμο και απαξιώθηκε από εσένα εξαιτίας του χρώματος του, εξαιτίας του ρουχισμού του ή ακόμα εξαιτίας κάποιου είδους αναπηρίας –κι ας μην το εκδήλωσες ποτέ.
Κι αυτό είναι επίθεση προς πάσα κατεύθυνση. Επίθεση στον δίπλα, επίθεση στον παραδίπλα, γκέι, στρέιτ, μαύρο, άσπρο και κόκκινο. Επίθεση, που θα καταλήξει σε αλληλοεξόντωση αργά η γρήγορα. Ούτε μπροστά ούτε πίσω έχει. Το αμάξι κόλλησε στη λάσπη και εμείς από πίσω να σπρώχνουμε νωχελικά ό,τι απέμεινε -αν έμεινε τίποτα πια. Μια λάσπη- σύνολο φαιάς προπαγάνδας, μίσους, στερήσεων πάσης φύσεως και αγωνίας. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα(;) Μπορεί ναι μπορεί και όχι. Η συνθήκη είναι κακή και προωθεί με επιδεξιότητα απάνθρωπες συμπεριφορές και δημιουργεί πρόσφορο έδαφος σε νοοτροπίες σαν τις προαναφερθείσες.
Και την ανθρωπιά μας την χάνουμε σιγά -σιγά· με αργά βήματα, με την αποδοχή των ακραίων πρακτικών, που υιοθετούν οι “σύγχρονοι Λεωνίδες”. Με μια δικαιολόγηση της βίας απέναντι σε κοινωνικές ομάδες, που δήθεν καταβαράθρωσαν κάποια εθνική αξία. Ο άνθρωπος δεν προορίζεται για μια τέτοια ζωή, όμως. Ούτε ως θύτης ούτε ως θύμα. Ο άνθρωπος δημιούργησε τις κοινωνίες, γιατί είχε και εξακολουθεί να έχει, ανάγκη την συναναστροφή και όχι την αλληλοκαταστροφή. Για να μπορεί να δημιουργεί, να αγαπάει, να αισθάνεται και να μην πάψει ποτέ να είναι άνθρωπος. Μόνο αυτός, κατά βάθος, είναι ο αγώνας, που πρέπει να δίνουμε όλοι καθημερινά για εμάς και για όλον τον κόσμο. «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος/δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο/Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα/ματώσουν απ’ τις φωνές/το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες — μα ούτε βήμα πίσω./Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων/Κάθε χειρονομία σου σαν να γκρεμίζεις την αδικία»
