Το νησί του Διαβόλου είναι μια βραχώδης πλην όμως έντονα φοινικόφυτη νησίδα του Ατλαντικού ωκεανού που βρίσκεται σε απόσταση περίπου 7 μιλίων από τις ακτές της Γαλλικής Γουϊάνας, ακριβώς απέναντι από τις εκβολές του ποταμού Κουρού.
Η Νήσος του Διαβόλου είναι η μικρότερη νήσος του νησιωτικού συμπλέγματος των νήσων Σαλύ.
Η νησίδα αυτή είχε μετατραπεί σε φυλακή εγκληματιών και πολιτικών κρατουμένων, χαρακτηριζόμενη έτσι ως «υψίστης ασφαλείας». Αναδείχθηκε στον προσφιλέστερο τόπο της Γαλλικής Δημοκρατίας για τον εκτοπισμό προδοτών αλλά και των διαφόρων πολιτικών της αντιπάλων, αλλά και από τις πιο κακόφημες φυλακές του κόσμου.
Το νησί του Διαβόλου ξεκίνησε να λειτουργεί σαν φυλακή επί του αυτοκράτορα της Γαλλίας Ναπολέοντα Γ΄ το 1852. Στην ιστορία της φυλακής αυτής, για κάποιο διάστημα φέρεται να χρησιμοποιήθηκε και ως λεπροκομείο.
Γνωστότερος τρόφιμος των φυλακών αυτών ήταν ο Γαλλοεβραίος αξιωματικός Αλφρέντ Ντρέυφους που καταδικάστηκε για εθνική προδοσία και μεταφέρθηκε εκεί στις 13 Απριλίου του 1895.
Στον τετραετή εκεί εγκλεισμό του, μέχρι τις 5 Ιουνίου του 1899 που απελευθερώθηκε, έγραψε περί τις 1000 επιστολές που συμπλήρωσε σε ημερολόγιο. Εκτός αυτού στη Νήσο του Διαβόλου μεταφέρθηκαν και πολλοί άλλοι κυρίως πολιτικοί εξόριστοι.
Ένας άλλος γνωστός κρατούμενος ήταν ο Henri Charriere, γνωστός και ως «πεταλούδας» («Papillon»).
Η ιστορία του έγινε βιβλίο και ταινία. Κατάφερε να αποδράσει δυο φορές, μια το 1916, αλλά για μικρό χρονικό διάστημα και μια το 1944, όταν και κατέφυγε στην Βενεζουέλα, όπου έμεινε για αρκετά χρόνια. Το 1968, έγραψε την αυτοβιογραφία του. Η επιτυχία της, του επέτρεψε να επιστρέψει στην Γαλλία δυο χρόνια αργότερα.
Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στη Νήσο του Διαβόλου μεταφέρονταν κυρίως κατάσκοποι και λιποτάκτες προερχόμενοι κυρίως από τις γαλλικές αποικίες που αρνούνταν να πολεμήσουν σε άλλη ήπειρο. Στις 17 Ιουνίου του 1938, λίγο πριν την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Γαλλία κατάργησε την μεταγωγή κρατουμένων σε φυλακές που βρίσκονταν σε αποικίες. Τελικά οι τελευταίοι κρατούμενοι της Νήσου του Διαβόλου εγκατέλειψαν αυτήν 15 χρόνια μετά, το 1953.
Περίπου 70.000 άνθρωποι οδηγήθηκαν εκεί και μόνο 5.000 από αυτούς έφυγαν ζωντανοί.
Η πρόσβαση στο νησί ήταν δύσκολη, ενώ η απόδραση, αν και βρισκόταν συνεχώς στο μυαλό των κρατουμένων ήταν αδύνατη, λόγω των καρχαριών που κολυμπούσαν στο νησί περιμένοντας τις σορούς των κρατουμένων που είχαν αφήσει την τελευταία τους πνοή στο νησί.
Πολλοί κρατούμενοι βασανίστηκαν, ενώ άλλοι έχασαν την ζωή τους μετά από θανατηφόρους καυγάδες.
Οι συνθήκες στο νησί του Διαβόλου ήταν απάνθρωπες. Έμεναν σε μικροσκοπικά κελιά που είχαν εμβαδόν 1,8 επί 2 μέτρα. Δούλευαν σκληρά, 12 ώρες την ημέρα, δεμένοι με αλυσίδες. Πολλοί λιμοκτονούσαν και αρκετοί από τους κρατούμενους τοποθετούνταν σε κελιά κάτω από την γη, με κάγκελα στην οροφή, ανεξαρτήτως καιρού. Αρουραίοι και νυχτερίδες βαμπίρ τους έβλεπαν ως θηράματα.
Αν πέθαιναν, γίνονταν συνήθως τροφή για τους καρχαρίες, αν και υπάρχει ένα νεκροταφείο με λιγοστούς τάφους στο νησί.
Πολλοί προσπάθησαν να αποδράσουν, αλλά χάθηκαν στα ισχυρά ρεύματα ή στα σαγόνια των καρχαριών. Μόνο δύο τα κατάφεραν.
Η φυλακή έκλεισε το 1953. Το νησί ανακαινίστηκε την δεκαετία του 1980, αν και πολλές από τις εγκαταστάσεις παραμένουν όπως ήταν. Πλέον έχουν μετατραπεί σε τουριστικό αξιοθέατο. Αν και οι τουρίστες δεν επιτρέπεται να πλησιάσουν στο νησί του Διαβόλου, αλλά επισκέπτονται το Royal’s Island, όπου βρίσκονταν μερικά κελιά και τα κτίρια της διοίκησης της φυλακής.
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν στο άρθρο αυτό:
Το Νησί του Διαβόλου: Οι εφτιαλτικές φυλακές που έζησαν ο Ντρειφούς και ο Πεταλούδας! Ανάκτηση από http://theatrecomments.weebly.com/alphaphiiotaepsilonrhoomegamualphataualpha-write/8653656#
Νήσος του Διαβόλου. Ανάκτηση από el.m.wikipedia.org
«Νησί του Διαβόλου»: Η πιο σκληρή φυλακή όλων των εποχών. Ανακτήση από e-daily.gr
