Θα μπορούσε κανείς να αποδόσει τη ραγδαία αύξηση της δημιουργίας τηλεοπτικών σειρών που βασίζονται σε ταινία, στην τεράστια επιτυχία του Fargo. Άλλος θα μπορούσε να πεί ότι αυτή η νέα τάση οφείλεται περισσότερο στην έλλειψη προτότυπων ιδεών απο σεναριογράφους και παραγωγούς. Ωστόσο, αν και αυτές οι δυο απόψεις μπορεί να ισχύουν έως ένα βαθμό, η αλήθεια είναι ότι το Hollywood κυρίως, συνήθιζε να εφαρμόζει τη συνηθισμένη πρακτική από πολύ παλιά, άλλοτε με επιτυχία και συχνότερα με αποτυχία. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη μεγάλη επιτυχία του M*A*S*H η οποία ίσως να ξεπέρασε σε δημοτικότητα και την ομότιτλη ταινία, η οποία ήταν και η ίδια πολύ πετυχημένη. Από την άλλη πλευρά, έχουμε σειρές όπως το Blade: The Series και το Rush Hour οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν κατάφεραν αν πλησιάσουν σε επιτυχία τις αντίστοιχες ταινίες.
Αν και προσωπικά δεν με ενθουσιάζει το concept της μεταφοράς μιας ταινίας στη μικρή οθόνη, αφού αυτό δειχνει εν πολλοίς έλλειψη νέων ιδεών, δεν μπορώ παρά να βγάλω το καπέλο στους δημιουργούς συγκεκριμένων τηλεοπτικών σειρών οι οποίοι κατάφεραν να ανεβάσουν τις σειρές τους αρκετά επίπεδα πάνω από την ταινία στην οποία βασίζονται.
Το πιο τρανταχτό παράδειγμα τέτοιας σειράς αποτελεί το Westworld, το οποίο βασίζεται στην ομότιτλη ταινία του Michael Crichton, που προβλήθηκε το 1973. Η σειρά, αν και στον πυρήνα της είναι ίδια με την ταινία, εντούτοις εξελίσσει την ιδέα της ταινίας δίνοντας στον θεατή μυστήριο, ενδιαφέροντες χαρακτήρες καθώς και τροφή για σκέψη σε πολύ σημαντικά φιλοσοφικά θέματα.
Το Fargo είναι ακόμα μια σειρά η οποία -αν και το να ξεπεράσει την πολύ επιτυχημένη ταινία των αδεφών Coen ήταν εκ πρώτης όψης πολύ σύσκολη αποστολή- εκτιμώ ότι τα κατάφερε. Έτσι, έχουμε μια σειρά με όλη την παραξενιά που συνήθως ακολουθεί ταινίες των αδερφών Coen, με μαύρο χιούμορ, πολύ ενδιαφέροντες χαρακτήρες αλλά και αστυνομικές ιστορίες που μπορούν εύκολα να καθηλώσουν τον θεατή.
Μια ακόμα σειρά που αξίζει να επισημανθεί είναι το Animal Kingdom. Βασισμένη σε ταινία αυσταρλιανής παραγωγής, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει απο την ταινία στην οποία βασίζεται, καθόλου μικρό κατόρθωμα αφού πρόκειται για μια εξαιρετική ταινία.
Από την άλλη έχουμε και σειρές οι οποίες δεν κατάφεραν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και απέτυχαν να πλησιάσουν την επιτυχία των ταινιών από τις οποίες είναι εμπνευσμένες. To Rush Hour και το Damien, αποτελούν δυο παραδείγματα τέτοιων τηλεοπτικών προγραμμάτων. Σε ότι αφορά την πρώτη, τα προβλήματα με το σενάριο ήταν εμφανή ενώ οι δυο πρωταγωνιστές σε καμία περίπτωση δεν έφτασαν να θυμίζουν τον Chris Tucker και τον Jackie Chan, οι οποίοι αποτελούσαν το σήμα κατατεθέν των ταινιών. Από την άλλη, το Damien που βασίζεται στην προφητεία και μας παρουσίάζει τον Damien ενηλικιωμένο πλέον, ενώ είχε συμπαθητική ηθοποιία απο τους πρωταγωνιστές, η πλοκή και η γενικότερη παραγωγή της σειράς ήταν αρκετά χαμηλού επιπέδου, ενώ είδαμε πράγματα τα οποία είχαμε ξαναδεί στα sequel της πρώτης ταινίας.
Τα παραπάνω αποτελούν κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της νέας τάσης στην παραγωγή τηλεοπτικών σειρών, η οποία απότι φαίνεται ήρθε για να μείνει, αφού μέσα στα επόμενα χρόνια περιμένουμε την πρεμιέρα σειρών βασισμένων σε πασίγνωστες ταινίες. Big, The Departed, The Devil’s Advocate, In the Heat of the Night, Shutter Island, Snatch, The Truman Show, Underworld είναι κάποια απο τα όνοματα τα οποία είναι παραπάνω απο πιθανό να μας απασχολήσουν στο κοντινό μέλλον.
