Το «Σύνδρομο της Άδειας Φωλιάς», που παρακολουθήσαμε στο θέατρο Olvio, καταπιάνεται με τη στιγμή που τα παιδιά αποφασίζουν να ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν μακριά από την πατρική αγκαλιά. Η στιγμή αυτή δημιουργεί, τόσο στα ίδια όσο και στους γονείς, αρκετές δυσκολίες και συχνά οι δεύτεροι είναι αυτοί που δυσκολεύονται περισσότερο να το αποδεχτούν.
Ο πατέρας της οικογένειας του έργου ζει με τα δύο του παιδιά, μετά την εγκατάλειψη της γυναίκας του. Είναι ένας αυστηρός άνθρωπος, σχεδόν αυταρχικός, που συγκρούεται διαρκώς με τον γιο του, ενώ υπερπροστατεύει την κόρη του.
Η Νεφέλη πάσχει από μια σπάνια ασθένεια, που κάνει τα οστά της ιδιαίτερα εύθραυστα. Είναι πολύ ντροπαλή, άβουλη, κλεισμένη στο σπίτι. Ο πατέρας της είναι η μοναδική της προστασία. Ο γιος, ο Φίλιππος, προσπαθεί να ξεφύγει από αυτό το καταπιεστικό περιβάλλον. Κάποια στιγμή, μετά από προτροπή του πατέρα, φέρνει ένα φίλο του στο σπίτι για να τον γνωρίσει η κοπέλα. Η Νεφέλη γοητεύεται από εκείνον. Αυτό το καινούριο πρόσωπο, που εισβάλλει και ανατρέπει τις ισορροπίες, θα γίνει κόκκινο πανί για τον πατέρα, ο οποίος θα κάνει τα πάντα για να τον απομακρύνει.
Όπως είναι προφανές από τα παραπάνω, το «Σύνδρομο της Άδειας Φωλιάς» της Ζαχαρούλας Χρόνη και της Κωνσταντίνας Καλλιβωκά –που έχουν αναλάβει και τη σκηνοθεσία- είναι εμπνευσμένο από τον «Γυάλινο Κόσμο» του Τένεσι Ουίλιαμς. Απλώς εδώ τον ρόλο της μητέρας έχει πάρει ο αυταρχικός πατέρας. Το κείμενο δεν εμβαθύνει στους χαρακτήρες και η σχέση του με το πρωτότυπο εξαντλείται σε κάποιες ομοιότητες της υπόθεσης.
Οι δύο ηθοποιοί, Παναγιώτης Μπουγιούρης και Ηρώ Πεκτέση, υποδύονται και τους τέσσερις ρόλους του έργου. Μια ευρηματική σκηνοθετική επιλογή, που δεν είναι, ωστόσο, πάντα εύστοχη. Οι εναλλαγές ρόλων σε κάποια σημεία του έργου είναι δυσδιάκριτες. Οι ηθοποιοί δεν καθοδηγήθηκαν επαρκώς και έτσι το εύρημα αυτό, από ένα σημείο κι έπειτα, περισσότερο κουράζει παρά αποδίδει.
Η Ηρώ Πεκτέση κατόρθωσε, παρ’ όλα αυτά, να μεταβαίνει πιο αποτελεσματικά από τον ένα ρόλο στον άλλο, τονίζοντας τις διαφορές τους με την ερμηνεία της. Ο Παναγιώτης Μπουγιούρης, από την άλλη, ακολούθησε μια πιο στατική προσέγγιση, που δεν επιτρέπει πάντα στον θεατή να διακρίνει ποιον ρόλο υποδύεται κάθε στιγμή, αλλά ούτε και την εναλλαγή των συναισθημάτων τους.
Τα σκηνικά της Δήμητρας Χατζηγιάνγκου είναι μινιμαλιστικά, αλλά κατορθώνουν να αποδώσουν την ψυχρότητα των σχέσεων της οικογένειας και τη μονοτονία που επικρατεί στο σπίτι.
Συνολικά, το «Σύνδρομο της Άδειας Φωλιάς» αποτελεί ένα ενδιαφέρον εγχείρημα, που, ωστόσο, δεν αξιοποίησε πλήρως τις δυνατότητές του. Το θέμα είναι σίγουρα ενδιαφέρον και η παράσταση έχει κάποια καλά σημεία. Καταρχάς το ίδιο το ενδιαφέρον θέμα της, για τη σχέση γονιού και παιδιού, και η έξυπνη σύνδεσή του με τον σπουδαίο “Γυάλινο Κόσμο”. Επίσης, η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας κατάφερε να αναδείξει τους διαφορετικούς ρόλους που υποδύθηκε. Τέλος, το λιτό, αλλά αποτελεσματικό σκηνικό της, που άρμοζε στην ατμόσφαιρα του έργου. Όλα αυτά σου δίνουν μια πολύ ενδιαφέρουσα πρώτη ύλη, αλλά δυστυχώς, κάποιες στιγμές, σου αφήνουν την αίσθηση του ανολοκλήρωτου.
Κείμενο, Σκηνοθεσία: Ζαχαρούλα Χρόνη, Κωνσταντίνα Καλλιβωκά
Κίνηση – Χορογραφία: Ελεάνα Νικολοπούλου
Σχεδιασμός φώτων: Πάνος Κουκουρουβλής
Πρωτότυπη μουσική: Βασίλης Λάμπρου
Φωτογραφίες παράστασης: Νίκος Πανταζάρας
Σκηνογραφία: Δήμητρα Χατζηγιάνγκου
Ηθοποιοί: Παναγιώτης Μπουγιούρης, Ηρώ Πεκτέση
https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-olvio/to-syndromo-tis-adeias-folias/
