Ο Ζαν Ανούιγ ήταν Γάλλος θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος. Γεννήθηκε στο Μπορντό της Γαλλίας στις 23 Ιουνίου 1910 και πέθανε στη Λωζάνη της Ελβετίας στις 3 Οκτωβρίου του 1987. Το 1970 έλαβε το Παγκόσμιο Βραβείο Τσίνο ντελ Ντούκα. Τα έργα του παρουσιάζουν πολλές ανομοιομορφίες μεταξύ τους. Κάποια ανήκουν στο κλασικό είδος της φάρσας, κάποια είναι προσαρμογές μύθων της ελληνικής μυθολογίας, ενώ κάποια εξερευνούν τη ζωή και τον έρωτα.
Ο Ζαν Ανούιγ ακολούθησε τις νομικές σπουδές και έπειτα πραγματοποίησε ένα σύντομο πέρασμα από τη δημοσιογραφία. Ξεκίνησε ως συγγραφέας στην κινηματογραφική βιομηχανία, ενώ λίγο αργότερα είδε το πρώτο του έργο, την “Ερμίν” να ανεβαίνει στο Theatre de l Oeuvre, το 1932. Η υποδοχή που επιφύλαξαν στο έργο προδιαγράφει ολόκληρη την καριέρα του.
Για μεγάλο διάστημα υπήρξε γραμματέας του Λουί Ζουβέ. Έγραψε διαδοχικά τον “Μανδαρίνο” (1933), και το “Υπήρχε ένας φυλακισμένος” (1935) που τα υποδέχτηκαν με μύδρους κριτικοί σαν τον Γκαμπριέλ Μαρσέλ και τον Ρομπέρ Μπραζιγιάκ.
Οπωσδήποτε όμως, για να γνωρίσει την πραγματική επιτυχία πρέπει να περιμένει ως το 1937, χρονιά που δίνει τον “Ταξιδιώτη χωρίς αποσκευές”, και το 1938, χρονιά που δίνει το “Αγρίμι”. Με το “Χορό των κλεφτών” και το “Ραντεβού στο Σανλί” η φήμη του θα μεγαλώσει.
Με την “Αντιγόνη” του (1944) γνωρίζει το θρίαμβο, εκσυγχρονίζοντας το αρχαίο θέμα, που το αντλεί απ το Σοφοκλή. Η Αντιγόνη του Ζαν Ανούιγ είναι μια Αντιγόνη περισσότερο σύγχρονη, που υπερασπίζεται τους άγραφους νόμους. Αρνείται να αποδεχτεί τις αποφάσεις του Κρέοντα, γιατί η αποδοχή είναι συνενοχή και προδοσία. Ο Ζαν Ανούιγ εκθειάζει σε μια πολύ πρόσφορη στιγμή -τη στιγμή της Γερμανικής Κατοχής- το ασυμβίβαστο της αγνότητας μπροστά στη σκληρή σκοπιμότητα της πολιτικής πράξης.
Θεωρούμενος ως ένας από τους άριστους θεατρικούς συγγραφείς της εποχής του, που μεταφράζει σκηνικώς τη σκληρότητα και την απανθρωπιά της κοινωνικής ασυναρτησίας, καθώς και τη βαθιά αρρώστια απ την οποία πάσχουν οι συνειδήσεις, ο Ζαν Ανούιγ προσπάθησε να διευρύνει τον πίνακά του τα τελευταία χρόνια, προσθέτοντας στα βασικά στοιχεία της βιοθεωρίας του είτε πολιτικά στοιχεία, “Κακόμοιρε Μπιτός” (1956) – “Ουρλουμπερλού” (1959), είτε ιστορικά, όπως το πραγματοποίησε με τον “Κορυδαλλό” (1953), όπου ζωγραφίζει μια δυνατή και ελάχιστα αληθοφανή μορφή της Ζαν ντ Αρκ, είτε θρησκευτικά, όπως στον “Μπέκετ” (1959), που έγραψε σε μια στιγμή έξοχης έμπνευσης.
Ζαν Ανούιγ
