Πώς 5 βιβλία άγγιξαν την ψυχή μου;
«Να ζει κανείς ή να μη ζει, ιδού η απορία» λόγια του Ουίλιαμ Σαίξπηρ από τον Άμλετ τα οποία έχουν μείνει ανεξίτηλα στην ιστορία, όπως ακριβώς και ο ίδιος. Η 23η Απριλίου παίρνει τη μορφή της Παγκόσμιας Ημέρας Βιβλίου με αφορμή το θάνατο δύο μεγάλων συγγραφέων. Ο ένας είναι ο Ισπανός συγγραφέας του Δον Κιχώτη, Μιγκέλ Ντε Θερβάντες και ο άλλος, ο Άγγλος συγγραφέας με τα πιο γνωστά δραματικά βιβλία Ουίλιαμ Σαίξπηρ.
Σύμφωνα με τα δεδομένα της Google αποδεικνύεται πως σήμερα υπάρχουν πάνω από 130 εκατομμύρια βιβλία σε όλο τον κόσμο. Η ημέρα αυτή είναι αφιερωμένη στους συγγραφείς, στους αναγνώστες, στους βιβλιοπώλες, σε όσους έχουν γράψει, έχουν διαβάσει και έχουν «χαθεί» πολλάκις στις σελίδες ενός βιβλίου.
Τα βιβλία είναι και η δική μου διαφυγή από την πραγματικότητα. Ένα γρήγορο ταξίδι κάπου αλλού, χωρίς μέσο, παρά μόνο με μερικές σελίδες και τη φαντασία μου. Τα βιβλία για ένα βιβλιοφάγο είναι τόσα πολλά και ο χρόνος από την άλλη τόσο λίγος, μα το κάθε ένα έρχεται να αλλάξει τη ζωή του, να τον «επηρεάσει» με οποιοδήποτε τρόπο και να αγγίξει τη ψυχή του. Aπ’ όσα πράγματα έχουν καταφέρει να αγγίξουν την ψυχή μου μέχρι σήμερα μονάχα τα αγαπημένα μου βιβλία το έχουν καταφέρει με ένα μοναδικό τρόπο. Αυτό το πώς κρύβει τη μοναδικότητα στα παρακάτω πέντε βιβλία για τα οποία επέλεξα να σας μιλήσω σήμερα, βιβλία τα οποία μου άλλαξαν τη ζωή…
Όλα τα Φωτεινά Μέρη από Τζένιφερ Νιβέν
«Είσαι όλα τα χρώματα σε ένα, σε πλήρη φωτεινότητα»
Η ψυχική υγεία πολλές φορές δεν αναλύεται με θάρρος και ειλικρίνεια, πόσο μάλλον δεν παρουσιάζεται στα νεανικά βιβλία με τέτοιο τρόπο όπως έγινε στο “Όλα τα φωτεινά μέρη”. Στην ιδιαίτερη αυτή ιστορία, γνωρίζουμε την Βάιολετ ένα κορίτσι το οποίο «μαθαίνει να ζει» από ένα αγόρι το οποίο θέλει να πεθάνει. Ο Θίοντορ Φίντς γοητεύεται από το θάνατο και θέλει να οδηγηθεί εκεί αλλά κάθε φορά, κάτι καλό, ανεξάρτητα από το πόσο μικρό είναι, τον σταματά. Όταν νιώθεις υπερβολικά πολλά συναισθήματα συγχρόνως, καταλαβαίνεις πως η ψυχή σου έχει αγγιχτεί από κάτι πρωτόγνωρο. Η ιστορία αυτή κρύβει μια ακατέργαστη και ωμή ευαισθησία που σε παροτρύνει να κάνεις ένα βήμα πίσω και να ελέγξεις για λίγο το τι γίνεται και στη δική σου καρδιά και ψυχή.
Δυο λέξεις μόνο από Ρέινμποου Ρόουελ
«Η Έλενορ είχε δίκιο: Δεν έδειχνε ποτέ όμορφη. Έμοιαζε με έργο τέχνης, και σκοπός των έργων τέχνης δεν είναι να δείχνουν όμορφα αλλά να σε κάνουν να νιώσεις κάτι»
Στα εφηβικά χρόνια του Λυκείου, το βιβλίο της Ρέινμποου Ρόουελ έπεσε στα χέρια μου μαγεύοντας με από τις πρώτες κιόλας σελίδες. Η Έλενορ και ο Παρκ συνδέονται μέσω διάφορων κόμικς και παλιών κασέτων μουσικής της δεκαετίας του ’80, πυροδοτώντας μια αξέχαστη ιστορία αγάπης. Η αθεράπευτα ρομαντική ψυχή μου «ερωτεύτηκε» το βιβλίο αυτό με έναν τρόπο που δεν έχει συμβεί με άλλα βιβλία . Επειδή είναι ακριβώς αυτό, ένα έργο τέχνης, το οποίο όχι μόνο σε κάνει να νιώσεις κάτι όπως λέει ο Παρκ… σε κάνει να νιώσεις πάρα πολλά. Συναισθήματα που έκρυβες και ούτε καν ήξερες ότι υπήρχαν μέσα σου, χρώματα τόσα πολλά μες τη ψυχή σου που δε θα βρεις πουθενά αλλού στον κόσμο. Δεν νομίζω ότι θα ξεπεράσω ποτέ αυτό το εκπληκτικό βιβλίο ή την πληθώρα των συναισθημάτων που με σάρωσαν τότε αλλά και τώρα που το ξεφυλλίζω πάλι.
Μια Μέρα Μόνο από Γκέιλ Φόρμαν
«Γεννιόμαστε σε μια μέρα. Πεθαίνουμε σε μια μέρα. Μπορούμε να αλλάξουμε σε μια μέρα. Και μπορούμε να ερωτευτούμε σε μια μέρα. Οτιδήποτε μπορεί να συμβεί σε μία μέρα μόνο»
Έχετε διαβάσει ποτέ ένα βιβλίο το οποίο αφότου το τελειώσατε νιώσατε διαφορετικοί ως άνθρωποι, σκεφτόσασταν πλέον διαφορετικά αλλά και νιώθατε διαφορετικά; Αυτό ακριβώς έπαθα όταν διάβασα το συγκεκριμένο. Άλλαξα ριζικά μετά το τέλος του. Κάτι στην ουσία της ιστορίας αυτής άλλαξε τη ψυχή μου. Η ιστορία ακολουθεί την Άλισον και τον Βίλεμ. Αφού τον παρακολούθησε να παίζει σε μια παράσταση του Σαίξπηρ και τον συνάντησε την επόμενη μέρα στο τρένο αποφάσισε να περάσει μια μέρα μόνο μαζί του. Μπορεί η ιδέα να μην ακούγεται τόσο ρεαλιστική αλλά όλα εξελίσσονται με τον πιο ρεαλιστικό τρόπο που έχω συναντήσει απ’ όσα βιβλία έχω διαβάσει. Αν πάρεις το ρίσκο μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε, γιατί τίποτε θαυμάσιο δεν έγινε χωρίς ρίσκο. Επρόκειτο για όμορφο έργο, αλλά με ένα γλυκόπικρο, λυρικό και μελαγχολικό τρόπο. Είναι ένα έργο για ανθρώπους που έχουν νιώσει χαμένοι κάποια στιγμή στη ζωή τους, για εκείνους που αναγνωρίζουν το πώς είναι να μην είσαι σίγουρος για το ποιος πραγματικά είσαι ή για το ποιος θέλει πραγματικά η ψυχή σου να είσαι.
Μη μ’ αφήσεις ποτέ από Καζούο Ισιγκούρο
«Δεν είχα καταλάβει ποτέ ότι οι ζωές μας, που ήταν τόσο στενά μπλεγμένες, θα μπορούσαν να ξετυλιχτούν με τέτοια ταχύτητα. Αν το ήξερα, πιθανώς να τις κρατούσα πιο σφιχτά και δε θα άφηνα αυτές τις αόρατες παλίρροιες να μας τραβήξουν μακριά»
Δε θα μπορούσα να παραλείψω από εδώ, το αγαπημένο μου βιβλίο όλων των εποχών. Το “Μη Μ’ αφήσεις ποτέ” είναι μια παράξενα διαφορετική ιστορία που έρχεται να αποδείξει πόσο σημαντικοί είμαστε ένας προς ένας, που έχουμε μια δική μας ζωή, που έχουμε ψυχή και ζούμε στην ουσία κι όχι απλά να επιβιώνουμε. Η πλοκή λαμβάνει χώρα σε μια δυστοπική εκδοχή της Αγγλίας στα τέλη της δεκαετίας του ’90, όπου οι ζωές των απλών πολιτών παρατείνονται μέσω ενός κρατικά εγκεκριμένου προγράμματος ανθρώπινης κλωνοποίησης. Οι κλώνοι, που αναφέρονται ως μαθητές, μεγαλώνουν σε ειδικά ιδρύματα μακριά από τον έξω κόσμο. Για εμένα είναι ξεκάθαρα ένα αριστούργημα. Όπως τα περισσότερα βιβλία του Καζούο Ισιγκούρο, έτσι κι αυτό, θέτει σημαντικά ερωτήματα σχετικά με το τι πάει να πει εν τέλει να είσαι άνθρωπος, τι επιλέγεις να κάνεις εν όψει ενός επικείμενου θανάτου, τι πάει να πει τελικά ψυχή και τι συμβαίνει όταν η επιστήμη δεν συνοδεύεται από την ηθική…
Η Κλάρα και ο Ήλιος από Καζούο Ισιγκούρο
«Κάποιες φορές απλά χρειάζεται να δημιουργήσεις το δικό σου ηλιόφως»
Ολοκληρώνω με ακόμη ένα έργο του Ισιγκούρο. Κυκλοφόρησε τη φετινή χρονιά και ήθελα άμεσα να περάσει από τα χέρια μου. Διαβάζουμε για την ιστορία της Κλάρα, ενός τεχνητού φίλου με εξαιρετικές παρατηρητικές ιδιότητες, ο οποίος, από τη θέση του στο κατάστημα, παρακολουθεί προσεκτικά τη συμπεριφορά αυτών που έρχονται για περιήγηση και εκείνων που απλά περνούν. Με αρκετά στοιχεία από το “Μη Μ’ αφήσεις ποτέ” για μια ακόμη φορά μαγεύτηκα από την πένα του Ισιγκούρο. Τα ερωτήματα είναι μεγάλα και περνούν σε άλλο επίπεδο. Τι είναι τελικά πίστη; Ποια είναι η πραγματική αγάπη; Ποια είναι η ουσιαστική αφοσίωση; Υπάρχουν άραγε χαρακτηριστικά που είναι μοναδικώς ανθρώπινα;
Στη σύγχρονη κοινωνία της εξελιγμένης τεχνολογίας και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, είναι πολύ θετικό που οι άνθρωποι διαβάζουν ακόμα βιβλία – είναι πολύ θετικό που εκατομμύρια άνθρωποι γιορτάζουν την ημέρα αυτή. Και φυσικά θα συνεχίσουμε να διαβάζουμε, βιβλία ψυχής, βιβλία τα οποία μας αλλάζουν ριζικά, μας δίνουν μια αιώνια ελευθερία, μας δίνουν οξυγόνο για να συνεχίσουμε να ζούμε…
