Η Στοιχειωμένη Ήπειρος είναι εδώ για να μας αναφέρει ιστορίες που θα μας ξαφνιάσουν και θα παίξουν με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα. Πόσο δύσκολα μπορεί να κατανοήσει ο εγκέφαλος του ανθρώπου το υπερφυσικό ή ακόμα το κομμάτι της μοίρας, όπως κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν; Όλες οι ιστορίες σε αυτό το βιβλίο μας αφηγούνται την σκληρή πλευρά της λαογραφίας ή ακόμα και των δύσκολων συνθηκών που επικρατούσαν και επικρατούν ακόμα σε κάποιες περιοχές. Η νοοτροπία με την οποία ζούσαν και ζουν ακόμα οι λαοί, δεν ήταν ποτέ συμπονετική και εύκολη. Αυτό αποδεικνύεται μέσα από τις ιστορίες που αφηγήθηκαν άνθρωποι που τις βίωσαν στην Κατερίνα Σχισμένου.
Σκέψεις πάνω στο κείμενο Στοιχειωμένη Ήπειρος:
Κάποιες φορές είναι δύσκολο να σκεφτούμαι τι θα έκανε όντως μία οικογένεια απέναντι σε κάτι που θα την ντρόπιαζε, σε κάτι που θα της στερούσε την ζωή ή το συμφέρον της. Πόσο δύσκολο είναι τελικά να είσαι συμπονετικός και με βαθιά συνείδηση σε καιρούς που δεν αντέχουν αυτά τα χαρακτηριστικά; Κάποιοι θα έλεγαν ότι το χέρι της μοίρας θα τα ξεπληρώσει όλα. Μα είναι αυτό αρκετό για να ησυχάσουν οι ψυχές των αδικοχαμένων και τον πονεμένων; Αυτά τα ερωτήματα με βασάνιζαν καθ΄όλη την διάρκεια ανάγνωσης του συγκεκριμένου βιβλίου και ακόμα χειρότερα όταν ολοκλήρωσα την ανάγνωσή του και βρέθηκα μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου θέλωντας να βάλω σε σειρά τα όσα ένιωσα για να τα παραθέσω σε εσάς.
Όταν πήρα στα χέρια μου το βιβλίο Στοιχειωμένη Ήπειρος, περίμενα να διαβάσω ιστορίες με βαθιά κομμάτια του φανταστικού, όπως πλάσματα της φαντασίας που ο κόσμος είχε την ατυχία να βιώσει, όμως δεν περίμενα να βρω μέσα σε αυτά την πίστη μας στην θρησκεία, τις κατάρες των νεκρών την ώρα του θανάτου τους και ακόμα περισσότερο την αδικία των ανθρώπων που πάντα βρίσκεται γύρω μας. Με λίγα λόγια δεν περίμενα να έχουμε βιώσει όλοι παρόμοιες ιστορίες με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Ξαφνιάστηκα ευχάριστα από το τι αντίκρυσα και δυσάρεστα που επιβεβαιώθηκε για ακόμα μία φορά πως ο κόσμος είναι αδίστακτος και ανελέητος. Ας πάρουμε όμως κάποια διηγήματα να αναφέρουμε δύο λόγια ώστε να δούμε καλύτερα τι εννοώ με όλα αυτά.
Διηγήματα που ξεχώρισα:
Ο Στοιχειωμένος Τόπος: Ένα διήγημα που ξεφεύγει από τις παραπάνω αναφορές μου, που σε αφήνει να πιστεύεις ότι θα δεις πράγματα μέσα στο βιβλίο που θα αμφισβητήσει η λογική σου. Μία παραλία όμορφη και συνάμα μαγική, με τα πλάσματά της να ζουν εκεί για πάντα. Με άγγιξε και μου άρεσε εξίσου πολύ, είναι από αυτά που με συγκίνησαν με όμορφο τρόπο και με έκαναν να σκεφτώ πως θέλω να νιώθω τις ψυχές των αθώων πλασμάτων γύρω μου.
Η Βροχή: Μία ιστορία που δυστυχώς δεν έχουμε δει λίγες φορές να επαναλαμβάνεται, ματαιόδοξοι άνθρωποι που μισούν κάθετι δεν είναι της τάξεως τους, όπως αναφέρουν συνεχώς, να απορρίπτουν ανθρώπους, ακόμα και παιδιά, που δεν τους έχουν κάνει απολύτως τίποτα. Πώς κάποιος φτάνει στο σημείο να εύχεται τον θάνατο κάποιου άλλου; Και τελικά η μοίρα σού ξεπληρώνει το κακό που εσύ ζήτησες για κάποιον;
Το Πρόσωπο της Γάτας: Αυτή είναι εξίσου μία από τις ιστορίες που ξεχώρισα μέσα στη Στοιχειωμένη Ήπειρο. Πως μπορεί η καλοσύνη και η απλοχερίιά ενός ανθρώπου, παρά τα αγαθά που μπορεί να έχει, να σε φτάσει σε τέτοιο σημείο ζήλειας που να πράττεις άσχημα πράγματα και να θέλεις το κακό του. Κανείς δεν γλυτώνει από άσχημα συναισθήματα, μα αυτός που τα καταπολεμά είναι νικητής.
Το Χρυσό Ρολόι: Ένα ακόμα μεγάλο μήνυμα για την ζωή και την απληστία του ανθρώπου ακόμα και μέσα σε καιρούς πολέμων και άλλων πολλών καταστάσεων. Η προδοσία είναι προδοσία, όμως η ικανοποίηση της απληστίας των ανθρώπων εις βάρος της προδοσίας αυτής είναι κάτι που σε κάνει να μην έχεις καν ενοχές για όσα υπέστει ο γείτονάς σου. Αν κάτι πρέπει να διαδωθεί είναι η κενή συνείδηση όσων έκαναν όσα έκαναν χωρίς να τους νοιάξει ποτέ να εξιλεωθούν για όλα αυτά.
Το Σκοινί: Και αν θέλουμε να μιλήσουμε για τύψεις, ας πάρουμε τους ανθρώπους που για πολλά χρόνια ζούσαν απλά μέσα από τον θάνατο που προσέφεραν σε άλλους. Αυτοί οι άνθρωποι είναι αποκρουστικοί για όλους, λόγω του φόβου που εμπνέουν. Κανένας δεν τους πλησιάζει και δεν ζητάει αντάλλαγμα ούτε για αυτά που θα έπρεπε. Είναι άνθρωποι που ζουν και πεθαίνουν μόνοι. Είναι όμως χωρίς συνείδηση; Και αν όχι, τι κόστος και τι επιπτώσεις έχει αυτό στους ίδιους;
Αν ήθελα μπορούσα να σας αναφέρω ένα προς ένα και τα 18 διηγήματα που αναγράφονται στο βιβλίο Στοιχειωμένη Ήπειρος, όμως θεωρώ πως το να πάρει κάποιος μία ιδέα για το τι πρόκειται να αντικρύσει και να βουτήξει έπειτα μέσα του, είναι ακόμα πιο απολαυστικό. Γι’ αυτό και θα σταματήσω εδώ την ανάλυση των διηγημάτων, αναλύοντας μόνο μερικά απ’ όσα άγγιξαν εμένα.
Στοιχειωμένη Ήπειρος Οπισθόφυλλο:
Η Ήπειρος είναι γεµάτη ιστορίες που δύσκολα µπορούν να βγουν στο φως. Ιστορίες που έµειναν για πολύ καιρό στις σκονισµένες γωνιές του χρόνου και της µνήµης. Ιστορίες που χρειάζεται ιδιαίτερη τόλµη για να τις αφηγηθεί κάποιος.
Ορισµένες κρύβουν ανοµολόγητα µυστικά. Κάποιες πάλι θέλουν να µας προειδοποιήσουν, ενώ σχεδόν πάντα, αφορούν περίεργα, ανεξιχνίαστα αινίγµατα, όπως εκείνη η περίπτωση µε τη φωνή του νεκρού πατέρα ή της Θεάς που προστάτευε τα ευάλωτα παιδιά µπροστά στο σκοτάδι της αβύσσου, ή του αρχαίου θησαυρού της πόλης, ή της γέφυρας που πέφτει από την άδικη πράξη, αλλά και της παράξενης δύναµης του µαντείου του ∆ία στην αρχαία ∆ωδώνη…
Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας αποτελεί ένα χρονογράφηµα του σκοτεινού µυστηρίου µιας ολότελα άγνωστης Ηπείρου, που έχει ακόµη πολλά να µας αφηγηθεί και πολλά να φέρει στο φως.
Λίγα Λόγια για την Κατερίνα Σχισμένου:
Η Κατερίνα Σχισµένου γεννήθηκε στην Άρτα το 1970 και µεγάλωσε στο Βερολίνο, την εποχή που το τείχος χώριζε την πόλη. Συνέχισε τις σπουδές της στην ψυχολογία, τη φιλοσοφία, την προσχολική αγωγή, τη γερµανική γλώσσα, καθώς και στην ειδική αγωγή. Για πολλά χρόνια ασχολείται µε τη µετάφραση, την αρθρογραφία στον Τύπο και τα περιοδικά, και τα πολιτιστικά δρώµενα. Η Ήπειρος, που είναι και η πατρίδα της την οποία υπεραγαπά, δίνει πάντοτε πλούσιο υλικό για την καλλιτεχνική ενασχόληση και έκφραση. Ταξιδεύει πολύ, βλέπει και ακούει ακόµα περισσότερο και προσπαθεί να κατανοήσει πολλές φορές αυτό που προσπερνάται ή ακόµα δεν εντοπίζεται µέσω της ρωγµής και της ανίχνευσης.