«Ακόμα και αν δεν υπήρχαν οι Εβραίοι θα έπρεπε να τους εφεύρουμε»
Γιόζεφ Γκαίμπελς
Στην ανθρωπολογία υπάρχει ένα φαινόμενο γνωστό ως «δημιουργία ταυτότητας μέσα από κοινά βάσανα και αντιμετώπιση κινδύνων». Πολύ συνοπτικά αυτό το φαινόμενο το έχουμε όταν άτομα ή ομάδες με διαφορετικά μεταξύ τους χαρακτηριστικά αντιμετωπίζουν έναν κοινό κίνδυνο και για να τον αντιμετωπίσουν βρίσκουν ή συνήθως δημιουργούν ένα κοινό σημείο αναφοράς το οποίο εξελίσσεται στο πλαίσιο εντός του οποίου θα ενωθούν για να δράσουν . Το σημείο αναφοράς αυτό μπορεί να είναι η θρησκεία (είμαστε όλοι Χριστιανοί), η γεωγραφική θέση (είμαστε όλοι Ευρωπαίοι) κ.λ.π.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δημιουργήθηκε έτσι ακριβώς. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και με την πρόφαση της διασφάλισης της ειρήνης ξεκίνησαν οι διαδικασίες για τη δημιουργία μιας ένωσης κρατών και λαών βασισμένης στην «ευρωπαϊκή ταυτότητα». Πρόφαση γιατί επί της ουσίας ο βασικός λόγος δεν ήταν άλλος από την ύπαρξη της Σοβιετικής Ένωσης η οποία μετά τον πόλεμο και παρά τον βαρύ φόρο αίματος που πλήρωσε βγήκε ενισχυμένη πολιτικά καθώς κατάφερε να ενσωματώσει στο κομμουνιστικό μπλοκ όλη την Ανατολική Ευρώπη πλην της Ελλάδας αλλά και ηθικά καθώς οι Σοβιετικοί ήταν αυτοί που κατάφεραν να νικήσουν το ναζιστικό στρατό ο οποίος στην Ευρώπη παρέμενε ανίκητος για πολύ καιρό. Επίσης ενισχυμένα βγήκαν και τα κομμουνιστικά κόμματα της Δύσης καθώς ήταν αυτά που επί της ουσίας οργάνωσαν την Αντίσταση στις κατεχόμενες χώρες.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δημιουργήθηκε και στάθηκε στα πόδια της με την αρωγή του άλλου μεγάλου νικητή του Β’ Παγκοσμίου πολέμου των Ηνωμένων Πολιτειών. Σκοπός ήταν να προσφέρει στους Ευρωπαίους ένα ανεκτό επίπεδο ζωής έτσι ώστε να μην γίνεται ελκυστική η πιθανότητα ενός κομουνιστικού καθεστώτος . Με αυτό τον περίεργο τρόπο η ύπαρξη των κομμουνιστικών κρατών βελτίωσε την ζωή των πολιτών στα καπιταλιστικά κράτη. Το «κοινωνικό κράτος» της Δύσης που σήμερα διαλύεται δημιουργήθηκε ακριβώς σαν «αντίδοτο» στον «κομμουνιστικό κίνδυνο». Η ατομική ελευθερία και ο καπιταλιστικός αλλά δίκαιος τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας ήταν οι δύο πυλώνες πάνω στους οποίους θα δομούνταν μια απροσδιόριστη ευρωπαϊκή ταυτότητα.
Το 1991 η Σοβιετική Ένωση παύει οριστικά να υπάρχει και αρχίζει επί της ουσίας αυτό που αργότερα θα ονομαστεί παγκοσμιοποίηση δηλαδή η επιβολή του ακραίου καπιταλισμού σαν του μοναδικού βιώσιμου συστήματος. Αξίζει εδώ να σημειώσουμε ότι η πτώση του Κομουνισμού βρήκε σχεδόν απροετοίμαστους τους Δυτικούς στοχαστές καθώς κανείς δεν θα μπορούσε να την προβλέψει. Μάλιστα κατά τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 ο Σοβιετικός Κομμουνισμός έδειχνε να επικρατεί σε μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη από ότι ο Καπιταλισμός.
Διόλου τυχαία την ίδια εποχή αρχίζει να «θολώνει» και το θέμα της Ευρωπαϊκής Ταυτότητας. Κανείς πλέον δεν μπορεί να πει αν χρειάζεται και κυρίως σε τι ακριβώς συνιστάται. Παρόλα αυτά καθώς η δεκαετία του ’90 και η πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα ήταν περίοδος σχετικής ευμάρειας για τη Δύση το θέμα αυτό είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα. Το πρόβλημα του «τι σημαίνει να είσαι Ευρωπαίος» θα γίνει εντελώς εμφανές με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης του 2008 που έθεσε ερώτημα ακόμα και για την ανάγκη ύπαρξης πλέον της Ε.Ε καθώς αυτή αποδείχτηκε ανίκανη να δώσει κάποια λύση στα προβλήματα των Ευρωπαίων πολιτών. Και έπειτα ήρθαν οι πρόσφυγες……….
Το ξέσπασμα του πολέμου στην Συρία και η Αραβική Άνοιξη στην Βόρεια Αφρική καθώς και η ενίσχυση του ακραίου Ισλάμ σε αυτές τις περιοχές δημιούργησε τεράστια προσφυγικά ρεύματα προς την Ευρώπη η οποία ήδη ταλανίζεται από την οικονομική κρίση. Όπως είναι φυσικό οι περισσότεροι από αυτούς τους πρόσφυγες είναι Μουσουλμάνοι. Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποδεικνύεται για άλλη μια φορά απροετοίμαστη να διαχειριστεί τα τεράστια αυτά πληθυσμιακά ρεύματα. Ταυτόχρονα ωστόσο τα μέσα μαζικής ενημέρωσης όσο και τα ακραία κόμματα της Δεξιάς ανά την Ευρώπη αρχίζουν να παρουσιάζουν αυτούς τους ανθρώπους σαν απειλή. Ο κυριότερος ισχυρισμός είναι ότι θα αλλοιώσουν την δημογραφική σύσταση της Ευρώπης η οποία μέσα στις επόμενες δεκαετίες θα γίνει Μουσουλμανική και ότι μάλιστα αυτό δεν είναι τυχαίο αλλά ότι κάποια «σκοτεινά κέντρα» το έχουν σαν οργανωμένο σχέδιο. Ταυτόχρονα οι βιοτικές ανάγκες των προσφύγων θα απομυζήσουν την ήδη καταρρακωμένη ευρωπαϊκή οικονομία οδηγώντας την Ευρώπη στην τελειωτική κατάρρευση.
Οι παραπάνω ισχυρισμοί καταρρίπτονται πολύ εύκολα ωστόσο γίνονται πιστευτοί από ένα μεγάλο μέρος του κόσμου για έναν απλό λόγο. Δίνουν στον Ευρωπαίο κάποιον να μισήσει και να κατηγορήσει. Πλέον ο άνεργος Έλληνας , ο χαμηλόμισθος Πολωνός, ο απολυμένος Βέλγος κλπ μπορούν να πουν ότι έχουν έναν κοινό εχθρό να απειλεί την ταυτότητα τους και το βιοτικό τους επίπεδο. Με άλλα λόγια ξεπροβάλει ξανά η βάση για τη δημιουργία μιας «Ευρωπαϊκής Ταυτότητας». Μιας ταυτότητας όμως που αυτή τη φορά θα στηρίζεται στο μίσος και την ξενοφοβία και στον απόλυτο ρατσισμό εναντίον όποιου δεν είναι λευκός και χριστιανός. Καθόλου τυχαία οι οργανώσεις που καλούν τους Χριστιανούς και λευκούς Ευρωπαίους, ανεξαρτήτως εθνικότητας, σε δράση εναντίον της μετανάστευσης των Μουσουλμάνων γίνονται όλο και περισσότερες στις χώρες τις Ευρώπης και γνωρίζουν σχεδόν τρομακτική απήχηση κυρίως στις νεαρές ηλικίες. Στόχος δεν είναι μόνο οι Μουσουλμάνοι και οι πρόσφυγες αλλά και όποιος τους υποστηρίζει είτε θεωρητικά είτε έμπρακτα.
Φυσικά μια απειλή που στρέφεται εναντίον όλης της Ευρώπης δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από ένα μόνο κράτος. Χρειάζεται μια Ευρωπαϊκή Ένωση δυνατή που θα προστατεύσει όλους τους λαούς της Ευρώπης από τους «εισβολείς». Χρειάζεται μια Ευρώπη Φρούριο μέσα στην οποία θα μπορούμε όλοι να νιώθουμε ασφαλείς. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που τα κόμματα της ακροδεξιάς στην Ευρώπη κάνουν όλο και λιγότερο λόγο για διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μιλούν περισσότερο για μια ανάγκη «αλλαγής της» ώστε να αντιμετωπιστούν τα «κοινά προβλήματα» πιο αποτελεσματικά φωτογραφίζοντας σε κάθε περίπτωση τους πρόσφυγες. Τα κόμματα του Κέντρου μην θέλοντας να χάσουν ψηφοφόρους ακολουθούν παρόμοια ρητορική ενώ η Αριστερά αποδεικνύεται ολοένα και πιο αδύναμη να προβάλει αντίλογο.
Έτσι λοιπόν την θέση του παλιού αντικομουνισμού καταλαμβάνει σταθερά ο αντι-ισλαμισμός και η Ευρωπαϊκή Ένωση έχοντας αποτύχει να δώσει λύσεις στα πραγματικά προβλήματα των πολιτών της τον αποδέχεται σιωπηρά αλλά ουσιαστικά σαν τη συγκολλητική ουσία που θα την σώσει από την διάλυση. Πολλές χώρες τις Ευρώπης έχουν πλέον ανοικτά ναζιστικά κόμματα στους κυβερνητικούς τους σχηματισμούς ενώ τόσο η συνολική μεταναστευτική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και κάθε ενός κράτους ξεχωριστά τείνει να γίνεται ολοένα και αυστηρότερη. Δυστυχώς για άλλη μια φορά η Ευρώπη περπατάει στο δρόμο του φασισμού. Ενός φασισμού που ίσως να αποδειχθεί πολύ χειρότερος από τον προηγούμενο μιας και μέχρι στιγμής δεν φαίνεται να έχει κανέναν αντίπαλο ικανό να του αντισταθεί.
