[punica-dropcap]Ή[/punica-dropcap]δη από τα μέσα του περασμένου αιώνα το AIDS θεωρούταν η θανατηφόρος ασθένεια των ομοφυλόφιλων, στιγματίζοντας έτσι, το ήδη βεβαρυμένο κοινωνικό προφίλ της διαφορετικότητας στις σεξουαλικές προτιμήσεις. Για πολλά χρόνια, μετά τα 80’s και τη «σεξουαλική επανάσταση» το θέμα μετετράπη ξαφνικά από κοινωνικό μίασμα σε δικαίωμα και ύστερα σε ένα ασάλευτο ταμπού. Αυτή η αδυναμία να κάνουμε δημόσιο διάλογο για το σεξ, που σαν λέξη εξακολουθεί να εξιτάρει και τους πιο προοδευτικούς, φαίνεται σιγά σιγά να υποχωρεί. Η σεξουαλικότητα παίρνει ξανά την μορφή επανάστασης, άλλοτε με εκρήξεις ηδονής που προσβάλλουν τον καθιερωμένο ηθικό κώδικα του κοινωνικού περιβάλλοντος και άλλοτε μεταβάλλοντας το πολιτικό και νομικό προσκήνιο, όπως συνέβη στην Κόστα Ρίκα.
Η χώρα αυτή είναι από τις πιο ανεπτυγμένες της Κεντρικής Αφρικής με παράδοση δημοκρατική και υγιές εκπαιδευτικό σύστημα. Στις πρόσφατες εκλογές, οι δημοσκοπήσεις προέβλεπαν αμφίρροπη μάχη μεταξύ του συντηρητικού Φαμπρίσιο Αλβαράδο και του κεντροαριστερού Κάρλος Αλβαράδο Κεσάδα. Ο μεν πρώτος, πάστορας και θιασώτης των τοπικών παραδόσεων και αρχών, είναι πολέμιος του γάμου μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών, ενώ ο δεύτερος, με αφορμή την πρόσφατη δικαστική ετυμηγορία, είχε ταχθεί με το μέρος των ομοφυλοφίλων.
Το αποτέλεσμα των εκλογών έκρινε η στάση των δύο ανδρών απέναντι στη θρησκεία και στα ανθρώπινα δικαιώματα. Τελικά τα γκάλοπ έπεσαν έξω και η διαμάχη δεν ήταν αμφίρροπη: με πάνω από το 60% των ψήφων ο 38χρονος κεντροαριστερός Κεσάδα επικράτησε με άνεση του συντηρητικού αντιπάλου του. Ο συγγραφέας και πρώην δημοσιογράφος είναι, πλέον, ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Κόστα Ρίκα.
Η υπόθεση παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον για τους παράγοντες που διαμορφώνουν το σύγχρονο πολιτικό στερέωμα, ειδικά σε μια περιοχή όπως αυτή της Κόστα Ρίκα. Μια περιοχή που η καταστρατήγηση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχει σχεδόν γίνει αποδεκτή καθημερινότητα. Η τελευταίες επαναστάσεις στην πολιτική ήταν η παροχή ψήφου στο γυναικείο φύλο σε όλες τις δημοκρατίες της υφηλίου, ενώ σημαντική θεωρείται και η παροχή εκλογικού δικαιώματος σε άλλες κοινωνικές κατηγορίες διάφορων χωρών, όπως των νέγρων στις Η.Π.Α.
Σαφέστατα και η στάση απέναντι στα ανθρώπινα δικαιώματα αποτέλεσε μέτρο για την διαμόρφωση της πολιτικής σκακιέρας. Ωστόσο, η συγκίνηση, η ορμητικότητα και η αποδοχή (εν μέρει) της σεξουαλικής απελευθέρωσης, παρότι δεν αποτελεί το πρωταρχικό ανθρωπιστικό ζήτημα του καιρού μας (όσο κι αν θέλουν κάποιοι να γίνει αυτός ο νέος πολιτικός και κοινωνικό συρμός) αναταράσσει την παγκόσμια πολιτική τάξη. Κι αν κάποιοι θεωρούν την Κόστα Ρίκα ως μεμονωμένο και γι’ αυτό ανεπαρκές έρεισμα, ας θυμηθούμε τις πορείες που έγιναν (και γίνονται) αρχικά ως εκδήλωση συμπαράστασης στην Χ. Κλίντον και, πλέον, γενικής αντίθεσης στην ρατσιστική και σεξιστική ρητορική Τραμπ.
Πάντως, ας μου επιτραπεί το σχόλιο ότι, τόσες δεκαετίες μετά την ύπαρξη του NATO, του Ο.Η.Ε. και της Ε.Ε., η κατάλυση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων (όπως η στέγαση, η ύδρευση, η σίτιση και η εκπαίδευση) συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς. Σε αυτό το πλαίσιο είναι τουλάχιστον αλαζονεία και αμετροέπεια του Δυτικού Κόσμου να προβάλλει το «σεξουαλικό bulling» στην πολιτική και στην κοινωνία ως μείζον ζήτημα. Βεβαίως αποτελεί θέμα που χρήζει προσοχής, αλλά θα πρέπει συνολικά να αντιμετωπίζονται όλα τα δημοκρατικά ανθρώπινα δικαιώματα, με την ίδια μελέτη και προσπάθεια (από την ευκαιριακή-δημαγωγική προσήλωση σε ένα από αυτά).
