Εμείς οι δύο είμαστε σαν δυο φεγγάρια. Όταν είμαστε χαρούμενες, είμαστε πανσέληνοι. Ολοστρόγγυλες, και χορεύοντας κάνουμε τον κόσμο ομορφότερο. Όταν είμαστε λυπημένες, είμαστε ημισέληνοι. Αγκαλιάζουμε, όμως, η μία την άλλη τόσο σφιχτά, που γινόμαστε πάλι τέλειος κύκλος. Πάντα έχουμε τη χάρη μας.
Ο μέσος άνθρωπος στη ζωή του θα γνωρίσει πολλούς ανθρώπους. Κάποιους θα τους συμπαθήσει και κάποιους όχι. Κάποιους θα τους αγαπήσει κι από κάποιους θα αγαπηθεί. Σίγουρα θα πληγωθεί και το πιθανότερο είναι πως θα πληγώσει. Θα έρθουν πολλοί άνθρωποι στη ζωή του, ίσως όχι όλοι για πολύ. Βέβαια, το “πολύ” είναι από μόνο του εξαιρετικά σχετικό. Όμως, το σίγουρο είναι ότι θα υπάρξουν άνθρωποι που θα μείνουν περισσότερο από άλλους. Αυτό δεν κάνει απαραίτητα τη μία σχέση σημαντικότερη από την άλλη, αντιθέτως συχνά οι πολύ έντονες καταστάσεις δεν είναι φτιαγμένες για να διαρκέσουν. Οι ανθρώπινες γνωριμίες είναι ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που πραγματώνονται κατά τη διάρκεια της ζωής μας και οι ανθρώπινες σχέσεις με τα πάνω και με τα κάτω τους, δίνουν την όποια γεύση, αίσθηση και μυρωδιά στην καθημερινότητά μας.
Κάνοντας μία απόπειρα να βάλω τις σχέσεις αυτές σε κατηγορίες, πάντα τις χώριζα σε τέσσερις. Υπάρχουν οι οικογενειακές σχέσεις, η φιλία, ο έρωτας και οι απλές γνωριμίες. Τέσσερις κατηγορίες ιδιαίτερα ξεκάθαρες που μπορούν βέβαια να συγχυστούν και με αυτόν τον τρόπο να αναπτυχθούν και να εξελιχθούν η μία σε κάποια άλλη. Όμως, παραμένουν αυτές οι τέσσερις ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.
Είχα την τύχη αρκετά πρόσφατα να συνειδητοποιήσω ότι υπάρχει και μία πέμπτη κατηγορία ανθρώπινων σχέσεων. Μου είναι δύσκολο να δώσω ένα όνομα, οπότε θα προσπαθήσω περιγράφοντας τα υπέροχα συναισθήματα που προκύπτουν από αυτή τη σχέση να την αποδώσω όσο το δυνατόν καλύτερα. Υποθέτω πως ο καθένας έχει γνωρίσει ανθρώπους με τους οποίους έχει ανά φάσεις της ζωής του ταυτιστεί. Έχουν σίγουρα υπάρξει στιγμές, που ο καθένας έχει εντυπωσιαστεί με τα κοινά στοιχεία του εαυτού του που μπορεί να βρει στους άλλους. Αυτή είναι άλλωστε πολύ συχνά η αφορμή για να ξεκινήσει μία σχέση.
Αν πολλαπλασιάσουμε τώρα αυτό το συναίσθημα ταύτισης και ενσυναίσθησης επί 35848, έχουμε αυτή την πέμπτη κατηγορία σχέσεων στην οποία αναφέρομαι. Ίσως ακούγεται ουτοπικό, όμως τη στιγμή που ο καθένας θα γνωρίσει αυτόν τον έναν άνθρωπο με τον οποίο θα ξέρει ότι μπορεί να είναι 100% ο εαυτός του, ακριβώς επειδή το αντίστοιχο άτομο μπορεί να καταλάβει απόλυτα τι σημαίνει αυτό, θα καταλάβει και τι εννοώ. Αφορά τόσο εκείνη τη στιγμή που θέλει κάποιος να φάει πίτσα ή παγωτό, όσο και τις περίπλοκες επιλογές που μπορεί να καθορίζουν τη ζωή του. Ξαφνικά, δεν υπάρχει τομέας στον οποίο δε θα βρίσκει στήριξη.
Όταν βρει, λοιπόν, αυτόν τον άνθρωπο, θα καταλάβει ότι υπάρχει κάποιος στην ζωή του που καταλαβαίνει οποιαδήποτε σκέψη και επιλογή του, χωρίς να τον κατακρίνει. Είναι το μοναδικό είδος σχέσης εκτός οικογενειακού πλαισίου, ίσως, που μπορεί κάποιος να δρα με απόλυτη ανιδιοτέλεια, αλλά ταυτόχρονα να φροντίζει τις ίδιες του τις ανάγκες με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Μια τέτοια σχέση σχεδόν αγγίζει τα όρια του μαγικού και είναι πολύ δύσκολο να τη βγάλει κανείς από τη ζωή του άπαξ και γευτεί τη γλύκα της ευτυχίας που του προσφέρει. Και γιατί να το κάνει άλλωστε;
Αυτό το άτομο υπάρχει για όλους. Είναι εκεί έξω και περιμένει να βρει το άλλο του μισό, αλλά και να βρεθεί το ίδιο. Όμως, μόλις αυτό συμβεί, το αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο παρά μια έκρηξη χρωμάτων που θα πλαισιώσουν το παρόν,το μέλλον, τα όνειρα και τις ελπίδες και των δύο προσώπων με το φωτεινότερο τρόπο.
